დასაქმებაზე, ბრალეულობასა და ცოტა პესიმიზმზე

ავიღე ლეპტოპი,ჩამოვისხი ნახევარი ჭიქა "მამას ღვინო",გამოვყავი საათნახევარი, დავჯექი მოხერხებულად და დაგეგმილი პოსტის დაწერას ვაპირებდი.
კინაღამ გადავიფიქრე.
იმიტომ, რომ ჩემი სიმართლე (სუბიექტური, როგორც ყველასი ყველაფერი ამ ქვეყანაზე) ვის მოეწონება?
მე ხომ გამოვალ და ვიტყვი, იცით, ხალხო? ასეთი პირობები რომაა, ჩვენი, დასაქმებულების ბრალიაო.
რაც გვაქვს, ზუსტად იმას ვიმსახურებთ.
რა სასიამოვნო მოსასმენია, არა?
ვიცი.
კომპანიების, დამსაქმებლების ლანძღვა ადვილია.
არადა:

$%^&**& ფუნქცია (ცოტა ირონიული პოსტი ზარმაც კაცებს)

ჰო, ზარმაც კაცებს
აი, იმ კაცებს,განძრევა რომ ეზარებათ, ზრუნვა რომ ეზარებათ, "დამოუკიდებელი, ემანსიპირებული ქალი" რომ უნდათ,მყარად რომ დგას, თავსაც რომ მიხედავს, საჭიროების შემთხვევაში, კაცსაც რომ უპატრონებს და თან  მათი გამღმერთებელი, ჩუმად მჯდომი, მომლოდინე, მისი უპირობოდ მიმღები რომ იქნება.
ჰმ
იდეალია. ზარმაცი უკვე ვარ, კაცი რომ ვიყო, ალბათ მეც ეგრე მომინდებოდა.

მაგრამ
(გადასარევი სიტყვაა ეს "მაგრამ". მწარე სკოლისეული გამოცდილებით ვიცი, რამდენს ნიშნავს) --
მაგრამ
გასაჩხიბი ამბავია.
ყველა ქალისას მე ვერ ვიტყვი, მაგრამ ჩემნაირების ამბავს მოგახსენებთ.
მაშ ასე, ზარმაცო და კომფორტის ზონაში გამოკეტილო კაცებო, ჩემნაირი გოგოებისგან თქვენი იდეალური გოგოები ვერ გამოვლენ.
რათა?
უფ, ახლავე:

პატარა საფიქრალზე, სცენარზე და მარტივ ფაქტებზე

პოსტის კითხვისას, სასურველია, გონებაში გიტრიალებდეთ ისეთი რამეები, როგორიცაა მიხეილ ჯავახიშვილის "პატარა დედაკაცი"; ტოლსტოის ანას ქმრის, კარენინის ტიპაჟი; გერალტის დამოკიდებულება იენიფერისადმი და მისი მაგალითი, თუ რა მარტივია (სინამდვილეში-თავს არ ებრძოდე), მიიღო ადამიანი; ცოტათი- ჯინი უისლი; ცოტათი- მერი უოთსონი BBC Sherlock-დან(წიგნები თუ არა, სერიალები მაინც ხომ იცით)

ერთი საინტერესო სცენარი ვიცი - ადამიანებთან ურთიერთობის მოგვარების. ძალიან ცოტა ენერგიას და ქმედებას მოითხოვს ადამიანისგან. ორჯერ მქონდა შანსი, დავკვირვებოდი, როგორ იყენებს მას ერთი ძალიან საინტერესო და კარგი(დედის დაფიცებით კარგი) ადამიანი.

სხვათაშორის

• იგივე ადამიანს ყველაზე ადეკვატურ დროს სჩვევია, უყუროს თქვენს აცრემლებულ თვალებს, სიმწრით მოკვნეტილ ტუჩს და ითამაშოს "ქინდერ"-ში ამოსული სათამაშოთი.
• ა, ჰო, აქეთ დაგრჩეთ ნაწყენი და ვერ გაიგოს, საათნახევრიანი რაღაცის ხვეწნის მერე(რომ არ შეისმინა, რა თქმა უნდა) რატომ ხართ თვალებაცრემლებული, სიმწრით ტუჩმოკვნეტილი და რატომაა არაადეკვატური მისი საქციელი (თამაშზე ასაკობრივ შეზღუდვებს არ ვაწესებ).
• მასვე შეუძლია, იყოს ჩუმად მაშინ, როცა მისი ყველა ინსტინქტი, გონი და ყველაფერი, რაც გააჩნია, იმდენად ძლიერად უხმობს ხმის ამოღებას, რომ მის გვერდით სხვა ადამიანები იწყებენ საუბარს და შემდეგ, რა თქმა უნდა, დაგრჩეთ ნაწყენი, რომ ვერ ახსენით "მისი დუმილის" მიზეზები.

Side Effect

მშობლიურ ენზე წერას არაფერი მირჩევნია. თუმცა ეს და კიდევ რამდენიმე პოსტი შეიძლება სხვა ენაზეც შემოგხვდეთ. ალბათ იმიტომ, რომ უცხო ენაზე წერისას შემიძლია, სიტყვებს იმდენი ემოცია არ ჩავაყოლო, რამდენიც ქართულად მომდის ხოლმე. შორიდან და ცივად გადმოვცე ერთ დროს/ახლაც არც ისე ცივი და მარტივი რაღაცები.

P.S. მადლობისაცაა ეს პოსტი. შეიძლება ვერც მიხვდეს, მაგრამ უთქმელი მადლობის სიმძიმეს, უმისამართოდ ამოთქმული გულსმოშვება მირჩევნია.

ჰოდა, მადლობა.

Whenever I talk to you

Whenever there's a little communication in between us-

I turn into my old self.

Into an afraid, shy girl

Who

Hated being herself

Who

didn't know how to be herself

Who

tried to fit- only not to be rejected

And

You were the one I wanted the most.

So 

I tried to fit. fit. fit.

To what?

I still don't know.

But then

I didn't know:

-fitting is impossible

-being someone else is impossible

And 

Fear kills.

აღარ მინდა-ს პოსტი

დავიღალე.

აღარ მინდა, დილა დაიწყოს მაღვიძარით შვიდ საათზე.
აღარ მინდა, რვამდე ვერ ვაიძულო თავს ადგომა.
აღარ მინდა, გამოცარიელებული ტომარასავით ვიდგე კარადასთან და ვფიქრობდე, რა ჩავიცვა.
გაჩერებაზე თავს ვებრძოდე, რომ ტაქსით არ წავიდე.
ან შუაღამისას გამეღვიძოს და ვიხსენებდე, წინა დღეს აი, იქ და იქ ok-ს დავაწექი თუ არა და თუ არ დავაწექი, რას გამოიწვევს მაგ ერთი კლიკის დაკლება.
აღარ მინდა, ფბ-ზე შევდიოდე და მარტო იმას ვამოწმებდე, ანთია თუ არა მწვანე ბურთულა იმ ადამიანის სახელთან, რომელთან ლაპარაკშიც ვიძინებდი და ვიღვიძებდი.
რომელსაც თითქმის ისევე ვგრძნობ და განვიცდი, როგორც საკუთარ თავს.
აღარ მინდა, გაუზიარებელი ამბებით ავსება.
აღარ მინდა, თან მყავდეს და თან არ მყავდეს ადამიანი.
აღარ მინდა, დაწოლის და სიჩუმის უსაშველო მოთხოვნილებას ვებრძოდე.
ყურებში ყრუ გუგუნად მედგეს მთელი დღის ხმაური.
ღამე მეღვიძებოდეს და ვითვლიდე, კიდევ რამდენი საათი დამრჩა ძილისთვის.
უმიზეზოდ დამაგდოს მაღალმა სიცხემ და 24 საათში კვალიც არ დარჩეს მისგან.
დღეებს დაღლილი ფიქრების ფონზე მივათრევდე.
მიწევდეს ჩანიშვნა და თვალში მოსახვედრ ადგილას გამოკიდება, რომ წიგნის მაღაზიაში ვარ გასავლელი, ჩემი საყვარელი წიგნის (!) თარგმანის საყიდლად.
სრულიად გადამავიწყდეს, რომ ჩავეწერე დანტისტთან.
ვერ ვნახო ნათლული.
აღარ მახსოვდეს, როდის ვუყურე ფილმს,
ჩემით დავძებნე ახალი ბენდი,
ბენდს ვინ ჩივის, სიმღერა მაინც.
ანდაც დავწერე რამე.
იყოს მომენტები, როცა არ მახსოვს, რაღაც მართლა მოხდა თუ სიზმარში ვნახე.
მაღიზიანებდეს ყველაფერი გარშემო.
ასე კარგად მქონდეს დამუღამებული კარგად ყოფნის რეჟიმი.
ასე ხარისხინად არ ვიმჩნევდე, რომ  თავს ვგრძნობ დაღლილად.
ვაღიარო, რომ ავად ვარ და ა. შ.

ვერშველის თუ საშველის პოსტი, მეც არ ვიცი

When the night comes, 

a rainy night,
not from our dream-
as we don’t dream together,
and have nothing to share,
only a few sexting lines once in while.

But,
I know how I love to play with fire.
and I’ve learned, how not to get burned-
I’ll get into my cage in time,
and I’m ok with your impression about me
as a girl, with no concrete  mind and timid-
as it’s just a crooked shade.

ნაბიჯია წინ, ჯივზ!

ძნელია გულწრფელად წერა.
კიდევ უფრო ძნელია, როცა შეგიძლია კარგად წერა, როცა იცი, გრძნობ, და ყნოსავ, როგორ უნდა დაწერო ესა თუ ის ფრაზა, რომ ადამიანს გულახდილობა დააჯერო.
ჩემი ძირითადი პრობლემა ეგაა. პოსტის წერა ბრძოლაა- ვიყო ბოლომდე გულწრფელი.
ოღონდ ისე, რომ "ჩემგულწრფელობაშეხებული" პირები ამას ვერ მიხვდნენ, ან ძალიანაც არ გამოჩნდეს სინამდვილეში რაზე ვლაპარაკობ, უბრალოდ დაიჭირონ ემოცია, დაიჭირონ, რასაც განვიცდი და ვფიქრობ.
შეფასებებით თუ ვიმსჯელებთ, გამომდის.

შეზღუდვები მაქვს. ხანდახან შემოვალ ხოლმე და ნახევრად ჩამღერებულ პოსტს წავშლი:

უმბერტო ეკოს "ვარდის სახელზე"

წიგნსაც და პოსტსაც უხდება ბახი

ვარდის სახელით გავიცანი.

ისტორიული წიგნიაო და დამტვერილი განწყობით შევუდექი კითხვას- ველოდი, ჰიუგოსებური ფურცლები მექნებოდა დასაძლევი ბევრი. 

გვირაბის ბოლოს გამოკიდულ მბჟუტავ სინათლედ ის ჩანდა, რომ ჩემი მეგობარი სოფო იყო ამ წიგნზე შეყვარებული და რა აზრიც მითხრა მანდედან, ყველას ვეთანხმებოდი.

ჰოდა, შევუდექი დამტვერილ აღმართს.

რამდენიმე გვერდში გვირაბი ხეივნად მექცა, აღმართი დაღმართად და სულ ცოტა ხანში მეც ადსოსავით დავდევდი უილიამს, კითხვებს ვუსვამდი და მონასტრის კედლების საიდუმლოებს ვყნოსავდი. 

რამდენიმე ასეული გვერდი სიამოვნებით ჩავიკითხე და კმაყოფილიც დავრჩი.

აქვე: მთელი ეს დრო კატასტროფული სიჩქარით მეცვლებოდნენ ეჭვმიტანილები და, ჩემდა სამარცხვინოდ, სულ ერთხელ თავში მოსული სწორი აზრი მაშინვე უარვყავი. 

მოკლედ- წასაკითხი წიგნია.

და

მარტო ესეც არ არის.

შემაჯამებელი პოსტი

გადმომითერთმეტიანვარდა. არამგონია გასაკვირი იყოს, ჩემზე ზარმაცი ბლოგერი ადვილი მოსაძებნი არ იქნება.
წლის შემაჯამებელი და ახლის პროგნოზების პოსტი უნდა გამოვაცხო ახლა, კვირა დილით, ყავით, ხალიჩაზე მოკალათებულმა. გადავეჩვიე ამ პროცესს, წარმატებები მისურვეთ.

წინა წლის "საუნდრეკად" შეიძლება ეს  სიმღერა ჩავთვალოთ - ერთ სხვაობით, სინამდვილეში დაკარგული და ორჯერ მეტი ვიყავი, ინერციით მივდიოდი და ეგ იყო.

კარგი ამბებიც მოხდა, რა თქმა უნდა.
თავიდან კარგი და მერე ცუდი და საბოლოოდ კარგი ამბებიც.
მაგისტრი გავხდი ივლისში.
IT კოლეჯი დავამთავრე აგვისტოში.
ცოტა "დავისვენე" და დაიწყო cv-ების გზავნის, გასაუბრებებზე სიარულის და ტესტების წერის გაუთავებელი პროცესი. აქვე უნდა ვთქვა, რა საოცარი ვაკანსიები დევს, რამდენად ადეკვატურები და ინფორმაციულები არიან ვაკანსიის დადებისას და რა საოცრად მოწესრიგებულია ეგ ამბები ჩვენ ქვეყანაში.

მილოცვის

მომილოცავს ბედნიერება

მომილოცავს -სამართლიანად დაბინავდი.

თან მით უმეტეს

შენს "ვინც იმსახურებს"-ს ამობურცული მკერდი აქვს და 

ტრაკიც- მოზრდილი.

გილოცავ ორგაზმს დილა-საღამოს _ ჯანმრთელობა ხელში გიჭირავს

თან მითუმეტეს

მაგ მკვრივ ტაკუნებს მამიკოს სქელი საფულეც მოჰყვა.

თუმცა ბოდიში, მატერიალისტური გათვლები ჩემი ნაკლია-

მე ხომ იმუშავე მეთქი, მაგხელა ბიჭს გაგიბედე.