მდგმურზე - ან ახლა, ან აღარასდროს პოსტი

    

  ჩვენივე ქვეცნობიერი მიუღწეველი სივრცეებიდან მოდის, ზედაპირს ისე შეეხება, როგორც ბუმბული დავარდება დამდგარ წყალზე და უკან მიდის, ჩაიკარგება სათქმელის გაუმხელელად. ჩვენ კი ვიგებთ.

თან კიდევ, სრულიად მიწიერია, ლოგიკური, რაციონალური, გასაგები, ახსნადი. ყველაფერი ნათქვამიც აქვს და დაღეჭილიც. მაინც არ გვესმის.
წინააღმდეგობრივი და მთლიანი.

ასეთია ჯემალ ქარჩხაძის მდგმური.

მისი ჩემი გადმოსახედიდან გაჩხიბვის ოთხი მცდელობის არეულ ჯამს კი ქვევით იხილავთ.

-საქციელი და სასჯელი? ცოტათი.
-სულის ეშმაკისთვის მიყიდვა? ეშმაკის განმარტებაა დასაზუსტებელი და, ამ შემთხვევაში, სული ვერ გაიყიდება (ვიტყვი ქვემოთ).
-ემანსიპაცია? არაფერ შუაშია. 

შუაშიც, თავშიც და ბოლოშიც არის ერთი საცოდავი პოლარობა ზოგიერთი კაცისა. 

რას ვგულისხმობ? 

სად მარხია ძაღლის თავი, ანუ "აბიათ, ვა"

რა ბედნიერები არიან შეგუებული ქალები.

- კითხვებს რომ არ სვამენ - ის ქალები.

- პროსტესტის გრძნობა რომ არ აქვთ, ის ქალები.

- სამსახურებიდან რომ მოვლენ, კიდევაც რომ მოუმზადებენ ოჯახის კაცებს სადილს, გაუშლიან, აჭმევენ, აულაგებენ, ჭურჭელს დაურეცხავენ; სარეცხსაც რომ მიაყოლებენ, მტვერსასრუტსაც, აბაზანასაც, ნიჟარებსაც, ხალიჩებსაც (ხანდახან ხვრინვის ფონზე) და ეგრე რომ უნდა იყოს- ის ქალები.

- ბავშვი რომ ატირდება ღამე და დედა რომ დგება ყველა ჯერზე - "აბა კაცია და ეგ ხომ არ ადგება" ლოგიკის ქალები.

- კაცი რომ მაღაზიაში ჩავა და მადლობელი რომაა, "მეხმარებაო" - ის ქალები.

- აბა, თუ არ გათხოვდი, ისე რაა ცხოვრება -ქალები.

- მამამ პამპერსი რა ცხოველია, რომ არ იცის, ბავშვი რომელ კლასშია რომ არ იცის, "ფული ხო მოაქ და კაცია, მა რა ქნას მეტი" -ის შემგუებელი ქალები.

- მშვიდი, ცოლზე და შვილებზე მზრუნავი, ცოლის მომსმენი კაცი რომ უფრო ჩმორად რომ მიაჩნიათ, ვიდრე დღეობით დასალევად გადაკარგული 4 შვილის მამა - ის ქალები.

- ქმარი რომ სვამს, ან/და ურტყამს, ფულს ფლანგავს, მის კისერზე ზის, აღარ უყვარს ან არც ყვარებია და არ შორდება, ქმარგანაშორები სახელი ხომ არ მექნება, პატიოსანი ქალი ვარო და არ შველის თავს - ის ქალები.

- ქალიშვილი რომ არ იყო("შეეშალა, შე ე შა ლა! ერთხელ ყველას შეიძლება შეეშალოს),  აპატია, ცოლად მოიყვანა და მთელი ცხოვრება მადლობლები რომ არიან ამ "კეთილი, აღმატებული არსების" - ის ქალები.

- წინა პუნქტში აღწერილ კაცებზე მსხვერპლშეწირვა რომ საკუთარი ფუნქციის შესრულება ჰგონიათ და ამაყობენ, მერე კი გათხოვებას გირჩევენ თვალის ჩაკვრით - ის ქალები.

- თავიანთი ბიჭისთვის ასაკით პატარა სარძლოებს რომ ეძებენ, ჩემ ჭკუაზე გავზრდიო -ის ქალები (დაითვალეთ მარაზმები ამ ფრაზაში :დ )

- ზემოთ ჩამოთვილი პუნქტებიდან სამში მაინც რომ ხვდება და ჩემნაირებს ცხოვრების აზრზე, სწორ მიმართულებებსა და კარგ ბედზე (ა.კ.ა. კაცზე) ელაპარაკება - ის ქალები.

რა, არ არიან?

დაღლილი, გაბრაზებული, სუბიექტური და მოპოლიტიკურო პოსტი

ძალიან დავიღალე. წამლეკა ამდენმა უაზრობამ.
გარდა იმისა, რომ საკუთარი საშრომ-საკეთებელი მაქვს საძებარი, საშენებელი, მოსავლელი, სასწავლი, ჩასაბარებელი და ნამდვილად იმაზე სამუშაო, რაც მეც წამადგება, ქვეყანასაც და მთელ კოსმოპოლიტ სამყაროსაც,  ამოვივსე, ცერცვი დამიგროვდა კედელს სახლელი- უნდა გამოვდგე საქვეყნოდ და მეც გამოვეხმაურო იმ საერთო მარაზმს, რაც ხდება. ისევ იგივე უნდა ვიმეორო, რაც წლების წინ ვთქვი, რანაირადაც თვითონ ვცდილობ ცხოვრებას, თუმცა, მეც მაქვს ნაკლი - გამოსვლა და ამოთქმა მომინდება ხოლმე ყველაფრის.
აქვე: ბოდიში, თუ დავარღვევ ზრდილ ტონსა და უხეში გამონათქვამებიც შეგხვდებათ.
სრულყოფილებაზე, მოგეხსენებათ, თავს არ ვდებ და ეს ადგილი ჩემი კუთვნილი ტერიტორიაა მთლიანად.
აქვე 2: ვისაც არ მოგეწონებათ, დროს ნუ დაკარგავთ, გვერდის გამორთვა უადვილესია, თქვენც გადარჩებით ნეგატივის ფრქვევას, მეც და ქვეყნიერებაც.  თუ მაინცდამაინც გეფრქვევინებათ და მიზეზთა გამო აგრესიისაგან დაცლა გესაჭიროებათ, მე ნამდვილად მესმის თქვენი და მოგისმენთ, გაგვიზიარეთ.

უსაქმური კაცი &*^*&%^&* მახათს იყრიდაო- ქართველებს ტვინი ტვინად აღარ გვაქვს და კარგი მახათიც მოგვაჩეჩეს -პოლიტიკის, ვაი-პატრიოტიზმის, დამოუკიდებლად ფიქრის უარყოფის ნარევის სახით.
ამ ყველაფერს კი საფუძვლად ჩვენი ეროვნული, უსაზღვრო და უმაღლეს ხარისხში აყვანილი სიზარმაცე უდევს.
ამიტომ - ღირსები ვართ.

მე და ხალხი, ანუ ჩემს კეთილისმყოფელთა არმად გადაყრილი ცერცვი

დღეს ვაპირებდი გრძელი პოსტი დამეწერა იმაზე, თუ როგორ უჭირთ ადამიანებს, დაინახონ, რომ "მინდა"-სა და სასურველის მიღებას შორის, მათი გადაწყვეტილება დგას სასურველის მიღების შესახებ. და რომ, ზოგჯერ “მინდა” ცუდია და ამ "ჩამალული" ნაბიჯით საკუთარი სურვილების გაკონტროლება შეუძლიათ. მერე ვაპირებდი, მემსჯელა და ჩამეშალა ეს თემა გემრიელად, მაგრამ გამოჩნდა რაღაც ისეთი, რაც უფრო მეტად ითხოვს ამოთქმას, ვიდრე ეს წლობით ნაჩხიბ-ნაფიქრი დასკვნები.

პატარა შესავალი - ადამიანებმა საკუთარი ცხვირის საკუთარ საქმეში დატევისა და სხვის საქმეში წაყოფის პროცენტული მაჩვენებლები რომ გადაცვალონ, დარწმუნებული ვარ ჩვენი საქმე გაცილებით უკეთ იქნებოდა ჩემი რომ უკეთ იქნებოდა, ზუსტად ვიცი.
ის ამბავია, რომ მემილიარდჯერ მითხრეს, რა ძნელი ვარ, რა მძიმეა ჩემთან საუბარი, როგორი ვიწრო ცხოვრებისეული საზღვრები მაქვს და ხალხი მძულს.
სინამდვილეში, მე მათ პირადს არ ვკითხულობ და, ვიბრძვი, იმათ ჩემი არ იკითხონ - არც ისე შედეგიანად.
ჩემი პასუხი, არაა, პასუხიც არა, რეაქცია - ქვევით და ვცრლად გამოხატული დაგხვდებათ.
მიმართვის ფორმა ეხებათ იმ ადამიანებს, ვინც ხშირად და მონდომებით კითხულობენ ლექციას კაცთმოყვარეობასა ზედა ჩემს ჯიუტ თავზე. 

შევუდგეთ: 

1. მხოლოდ იმიტომ, რომ არ მაინტერესებს, ჩემს გარშემო ადამიანების ბევრი პროცენტისთვის საინტერესო რამეები, არ ნიშნავს, რომ არაფერი მაინტერესებს;

2. მხოლოდ იმიტომ, რომ ვცხოვრობ კონკრეტულ გარემოში, არ ნიშნავს, რომ ამ გარემოს უნდა შევეზილო და მოვერგო აუცილებელ მინიმუმზე მეტად- და კი, ჩემი და თქვენი აუცილებელი მინიმუმი განსხვავდება;

დასაქმებაზე, ბრალეულობასა და ცოტა პესიმიზმზე

ავიღე ლეპტოპი,ჩამოვისხი ნახევარი ჭიქა "მამას ღვინო",გამოვყავი საათნახევარი, დავჯექი მოხერხებულად და დაგეგმილი პოსტის დაწერას ვაპირებდი.
კინაღამ გადავიფიქრე.
იმიტომ, რომ ჩემი სიმართლე (სუბიექტური, როგორც ყველასი ყველაფერი ამ ქვეყანაზე) ვის მოეწონება?
მე ხომ გამოვალ და ვიტყვი, იცით, ხალხო? ასეთი პირობები რომაა, ჩვენი, დასაქმებულების ბრალიაო.
რაც გვაქვს, ზუსტად იმას ვიმსახურებთ.
რა სასიამოვნო მოსასმენია, არა?
ვიცი.
კომპანიების, დამსაქმებლების ლანძღვა ადვილია.
არადა:

$%^&**& ფუნქცია (ცოტა ირონიული პოსტი ზარმაც კაცებს)

ჰო, ზარმაც კაცებს
აი, იმ კაცებს,განძრევა რომ ეზარებათ, ზრუნვა რომ ეზარებათ, "დამოუკიდებელი, ემანსიპირებული ქალი" რომ უნდათ,მყარად რომ დგას, თავსაც რომ მიხედავს, საჭიროების შემთხვევაში, კაცსაც რომ უპატრონებს და თან  მათი გამღმერთებელი, ჩუმად მჯდომი, მომლოდინე, მისი უპირობოდ მიმღები რომ იქნება.
ჰმ
იდეალია. ზარმაცი უკვე ვარ, კაცი რომ ვიყო, ალბათ მეც ეგრე მომინდებოდა.

მაგრამ
(გადასარევი სიტყვაა ეს "მაგრამ". მწარე სკოლისეული გამოცდილებით ვიცი, რამდენს ნიშნავს) --
მაგრამ
გასაჩხიბი ამბავია.
ყველა ქალისას მე ვერ ვიტყვი, მაგრამ ჩემნაირების ამბავს მოგახსენებთ.
მაშ ასე, ზარმაცო და კომფორტის ზონაში გამოკეტილო კაცებო, ჩემნაირი გოგოებისგან თქვენი იდეალური გოგოები ვერ გამოვლენ.
რათა?
უფ, ახლავე: