"ალბათსიყვარულის" ისტორია(უსურათო პოსტი)

მოთხრობა ყველაზე კარგი მაშინ გამოდის, როცა იმას წერ რაც სარკეში დაინახე, თუნდაც ხუთი წლის შემდეგ სარკე ყოფილიყო.

არ ვიცი, როგორ დავიწყო. ჩემნაირი კაცი რომ საერთოდ წერას დაიწყებს, იქ უნდა იფიქრო, წასულია ამის საქმეო. წასულია მგონი მართლა. აქამდეც მაგიტომ მოვედი. ვიზეც უნდა დავწერო, ის ჩხაპნიდა ხოლმე. გამახსენდა და გადავწყვიტე ვცადო. ჩემი რა მიდის -დრო და ნორმალურობის ბოლო ნაშთები. რა მნიშვნელობა აქვს, რაღაც ეშმაკად შემიჩნდა და მეც ვცდი.

გოგოზე უნდა დავწერო, რომელსაც ვუყვარდი. დიდი ხნის წინ, სტუდენტები რომ ვიყავით. ერთი ჩვეულებრივი ვინმე იყო, არც ლამაზი, არც რამე. გულდახურული იყო საკმაოდ და კომპლექსები ჰქონდა ოხრად. არ მიყვარდა. მოკლედ, რაღაც იყო თუ არც იყო, ყველაფერი ისე მინდოდა გამოსულიყო, რომ გული არ სტკენოდა და, მგონი, გამოვიდა კიდეც. მერეც მეკონტაქტებოდა ხოლმე, მეხმარებოდა, ხან სასწავლებელში, უფრო მეტად კი ყველაზე საჩოთირო კითხვებზე პასუხისთვის მჭირდებოდა, იქნებოდა ეს ქალური ამბები თუ პირადი პრობლემები. სხვა მხრივ, მეტისმეტად დამღლელი და ტვინის მბურღავი ადამიანი იყო, პასუხის პირდაპირ გაცემა არ იცოდა არასდროს.

ეხლა წლები გავიდა, რაღა წლები, ექვსი წელი, რაც ერთმანეთს აღარ შევხმიანებივართ. სასწავლებელი დავამთავრეთ და მორჩა იქ, იმაზე აღარაფერი გამიგია.

ეხლახანს შემახსენა თავი. შემახსენა რა, გამოჩნდა, თორემ მგონი არც იცის, მეზობელი რომ ვარ. ჰო, რამდენიმე თვის წინ გადმოვიდნენ საცხოვრებლად ჩემსავე სადარბაზოში. მისი სახლი ისეა ჩემთან, რომ აივანი ხელისგულზე მაქვს და ხმაც მშვენივრად ისმის. თავიდან მეგონა, ვიღაც ბობოლები გადმოდიოდნენ- ახალაშენებული სახლი სულ გადააკეთეს, აივანი გააფართოვეს, შეზლონგები დადგეს, გაალამაზეს. როცა ბოლოს და ბოლოს, ეს სამეზობლოს სატანჯველი დამთავრდა, სამნი გადმოვიდნენ. ქალი, კაცი და ბავშვი. აბა, რას ვიფიქრებდი, ან წარმოვიდგენდი, ან რატომ უნდა მეფიქრა და წარმომედგინა, რომ ის იქნებოდა?

ვინ იყო, ერთ საღამოს აღმოვაჩინე, აივანზე რომ გამოვედი ცოტა ხნით დასაჯდომად. მაშინ დავინახე, რომ  შეზლონგზე ვიღაც  ქალი იწვა და კითხულობდა. თმა გვარიანად ჭაღარა ჰქონდა, სხეული კი ახალგაზრდასი. მაშინ გამახსენდა პირველად და გამეღიმა, როგორ ერეოდა თეთრი თმა, ის კი არ იღებავდა. უცნაურად შემიხტა გული, აი, საზიზღრად რომანტიკულად და უფრო კარგად დავაკვირდი. ან რა დაკვირვება უნდოდა, ის იყო. გასაკვირად კარგად მახსოვდა გარეგნობა, ფორმები. ის იყო რა. შეცვლილიც და იგივეც.

გამიხარდა დანახვა, შინაური მყუდროების გრძნობა გამიჩნდა. აი, რეებს ვწერ, გრძნობა გამიჩნდა მეთქი. ან რა არის შინაური მყუდროების გრძნობა? არ ვიცი. აი, ეგეთი რამე კი მომივიდა თავში. იმის გავლენაა, თავს დავდებ.

სათაურმოუფიქრებელი ამბავი შუშანიკაზე(ნამთვრალევი პოსტი)

შუშანიკა კაცია.  შუშანიკა კი ჰქვია, მაგრამ მაინც კაცია. თან ქართველია, გვარი ძე-ზე უმთავრდება და, მერწმუნეთ, ასე ძალიან ქართველობით მის გარდა ვერავინ იამაყებს. შუშანიკა რომ დაარქვეს, რა ქნას ახლა, ამის ბრალი ხომ არაა. სცადა კაცმა, რაც შეეძლო და პირველი დღეები გამწარებული ტიროდა, არ დამარქვათ ეგ სახელიო. აბა, პატარას ვის რა გასვლია თავისი, ამ საწყალს ხომ სულ ვერ გაუგეს, რა აწუხებდა და ატირებდა.
ასე თუ ისე (და, სხვათაშორის, არც თუ ცუდად), გაიზარდა ჩვენი შუშანიკა, დაკაცდა, ცხოვრებას მოეწია.  ცოლიც ჰყავს, შვილებიც. აბა, რა გეგონათ? კაცია, შნო აქვს და შეიფერა კიდეც ცხოვრება.  სახლი იყიდა ისეთი, დილით აივანზე რომ გამომზეურდება საცვლების ამარა და ღიპს გამოანიავებს(რა გვჭირს ახლა საიმისო, ორმოცს გადაცილებულ კაცს პატარა ღიპი ვერ ვაპატიოთ) ორი-სამი მეზობლის შურიან მზერას მაინც დაიჭერს. კმაყოფილი ჩაიღიმებს, ხელებს გულზე დაიტყაპუნებს, დილის სუფთა ჰაერზე მოწეულ სიგარეტს რა ჯობიაო-არც გაბოლება გამორჩება და, ცოლის უჩუმრად “ბიჩოკს”(ფუი, ამ ბარბარიზმებისა რა ვთქვი, ნამწვს, კაცო ნამწვს) კუთხეში მიდგმული კოხტა კალათის მაგივრად აივნიდან რომ გადააგდებს, დილისრიტუალშესრულებული შებრუნდება სახლში.

 ოჰ, რომ იცოდეთ ცოლიც როგორი ჰყავს ჩვენ შუშანიკას! ქალი და როგორი! მაღალი, სავსე კი არა, მწიფე შემოდგომასავით მოსული ჯიქნით, გადათქვირული გულითა და ჯიშიანი ფეხებით. და პირისკანი? თეთრყირმიზა და დიდშუბლა ქალია, ჯანმრთელი და ფერხორციანი.
-  აბა, იმ ხორცგაღლეტილ გოგუშკებივით ხომ არ ვიქნებიო,-ამაყად იტყვის ხოლმე თვითონაც და მადიანად გადაისვამს სავსე ტუჩებზე წითელ პომადას.
შუშანიკამაც იცის ცოლის ფასი:
- გემივით ქალია ჩემი რუსუდანიო, ჩემი ოჯახის ქალიო, ოქროს დედა და, ბიჭებო, რა დიასახლისიო_ გაიჯგიმება ხოლმე, მეც მაგარი ვარ, ეგეთი ცოლი რომ მყავსო.
ახლა შვილებს არ იკითხავთ? ოჯახის სიამაყეები, დედ-მამის იმედები. ქეთევანი, დედის კვალზე წასული, მაღალი და თამთამა ქალი, მეორე კურსს ამთავრებს უნივერსიტეტში და, როგორც შუშანიკა წაიწუწუნებს ხოლმე, მაგის თაყვანისმცემლების ალაგმვას ვერ აუდის ამხელა კაცი.
ბიჭი, დავითი, დამათავრებელი კლასის მოსწავლე, დასავით ბრწყინვალედ ჩასაბარებლად ემზადება, თუმცა, სიმართლე ვთქვათ და ხელი უფრო ხშირად მამის მანქანისკენ გაურბის, გული და გონება კი- მეგობრებში გასართობად და მუშტის(ქხმ, კრივში ნავარჯიშევი დიდი ტორის) საქნევად.
-აბაო, კაციაო, ისე გაზარდეთ მე და დედამისმა რო, თავს არავის დააჩაგვრინებსო,- იტყვის ხოლმე შემდგარი მამა და ხელს მუხლზე დაირტყამს, თავის ნათქვამს ბეჭედს დაუსვამს თითქოს.
მოკლედ რომ ვთქვათ, ბედნიერად ცხოვრობს შუშანიკა –ძე, ჰყავს, ოჯახი, მეგობრები, სამსახურიც "მაგარი" კაცის სახელთან ერთად სახრავსაც კარგად აძლევს(როგორც პირდაპირ, ისე –ირიბად) და გაჰყავს დრო ხან ძმაკაცებთან, ხან სამსახურში, ხან ცოლთან და ხანაც არაცოლებთან ერთად.

მაგრამ როდის ყოფილა კაცის ცხოვრება მთლად სრულყოფილი და აუმღვრეველი? იქნებ ვინმესი არის კიდევაც, მაგრამ შუშანიკასი არ გამოდგა. მისი თავის ტკივილი კი ერთ მართლა თავისტკივილიან დილას გამოეცხადა. გამოეცხადა რა, მეზობლად გადმოვიდა აივნის მხრიდან.

ჩხაპნა-ჩხაკუნი, ანუ არც ისე კარგი ინსტრუქცია ორისათვის

დღე I 
გამთენიისას ჩამოვფრინდი. ერთადერთი შეგრძნებით-დაღლილობით და ერთადერთი სურვილით- წყლის გადავლების. არადა, მეგონა, ემოციები გადამავსებდა, ვიტირებდი ან ვიცინებდი, ან სულაც ვიყვირებდი. სამწუხაროდ, აეროპორტები, მრავალსაათიანი ფრენები და ბარგის მოლოდინი სენტიმენტალიზმს კლავს. ასე რომ,  სრული ორი წლის, ხუთი თვისა და ორი დღის შემდეგ დავუბრუნდი ჩემს ქალაქს_ჩემოდნით, ჩანთით, საკმად გასუქებული საბანკო ანგარიშითა და აწყობილი კარიერით, ცხოვრებანანახი ახალგაზრდა ქალი.

პირველი გაკვეთილი ადამიანებს

მოდი, ადამიანებო, სანამ დიდობაზე და ჭკვიანობაზე დავდებთ თავს
საწყისი გაკვეთილი გავიაროთ- ეტყობა გააცდინეთ.
არაუშავს, ვის არ მოსვლია.
მოდი, ჯერ ანბანი ვისწავლოთ
ცხოვრების ანბანი, თორემ, ასოები ყველას გამოგყავთ.
მოდი ვისწავლოთ, რა არის სიცოცხლე, ანდაც სიკვდილი,
რაა მართალი, და თუ ცუდია, ტყუილს რაღატომ ეტანება კაცობრიობა.
(ალბათ იმიტომ, რომ პირველი გაკვეთილი გამოტოვეს, მაგრამ განვაგრძოთ)
მოდი, გავიგოთ რატომაა ერთი ძლიერი, მეორე სუსტი?
რატომაა რომ ზოგი სამართლიანად მიგვაჩნია, ზოგი- უსამართლოდ,
რატომაა რომ განსხვავებული არ მოგვწონს-ჩავკლათ,კაცო, ჩვენ ხომ ბევრნი ვართ!
მოდი ვიკითხოთ, რა არის შიში? ვინაა მამაცი?
ვინ იმარჯვებს, ის ვინც პრიზს ჩაიხუტებს თუ ის ვინც დათმობს, როცა დაინახავს-მეორეს გამარჯვება სიცოცხლედ უღირს?
მოდი ვიკითხოთ, ვინაა ძლიერი, ის ვინც შურს იძიებს და "ხმამაღლა" იბრძვის, თუ ის, ვინც მოუთმენს და მიუტევებს?
ის ვინც ყვირის, თუ ვისაც გაჩუმება შეუძლია?
თუ იქნებ სულაც ის ვინც ვინც ბოდიშს გიხდით და გპატიობთ?
ის ვინც კედელს ანგრევს, თუ ის ვინც გაჩვენებს, რომელი კედელი გაანგრიო?
თუმცა თქვენ რომ გკითხოთ, ვინც საწყისი გაკვეთილი გამოტოვეთ-ალბათ პირველი.
(იმედი მაქვს გამოსწორება არ დამაგვიანდა-სწორი პასუხია ორივე ერთნაირად.)
მოდი ვიკითხოთ, რაა რეალობა და რა ილუზია
რისი გვჯეროდეს, თუ ჯობია, სულაც არაფრის.
ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, აი რას ვიტყვი.
პირველი გაკვეთილი ყველაზე მოკლეა, მასში ანბანი არ წერია, არც გამრავლების ტაბულაა და არც მორალის  ხარისხის გამოსათვლელი ვეება ცხრილები.

აი, რა წერია პირველ გაკვეთილში:
ფაქტი რომელსაც ვერსად წაუხვალთ-თქვენ დაიბადეთ.
თქვენ ყველანი თანაბარნი ხართ, სითანაბრის ყველაზე ფართო გაგებით.
ყველა ერთნაირად ძლიერია და ერთნაირად სუსტი.
სიმართლემ და ტყუილმა შეიძლება ადგილები გაცვალონ-ერთი ფასი აქვთ-ყველამ შეაფასეთ თქვენთვის.
თქვენ სუბიექტურები იქნებით- რადგან სამყაროს მხოლოდ თქვენი თავის გავლით უყურებთ.
ნურასოდეს მოძებნით ცხოვრების საწყისი სიტყვების განმარტებას-თქვენ თვითონ იგრძნობთ, როდის ტყუით, როდის არა, როდის გეშინიათ, როდის არა, როდის იბრძოლოთ და როდის დათმოთ-მთავარია გახსოვდეთ, რომ არაფრით ხართ სხვაზე მეტი. არც ნაკლები.
უბრალოდ- იფიქრეთ.
დანარჩენი... ცხოვრებია თქვენია, როგორც თქვენ გსურთ, ისე გაიარეთ.
ბოლოს: კიდევ ერთი ფაქტი, რომელსაც ვერსად წაუხვალთ- მოკვდებით.

დანართი(მას მერე ჩაამატეს, რაც თქვენ გააცდინეთ)
მათ, ვინც პირველი გაკვეთილი გააცდინეს, ამას ვერ გაიგებენ.
მათზე იმოქმედებს კონკურენცია, ჯუნგლების კანონი(ესე დაარქმევენ თვითონ) და დიდი რიცხვების კანონი(განმარტება აუცილებლად ეწერება მათ რომელიმე სახლემძღვანელოში)
და ბოლოს, მასებს მხოლოდ მარტივი რაიმეს აღქმა შეუძლიათ და სწორხაზოვანი რაციონალობა ახასიათებთ(მასებისთვის: სუბიექტურები იქნებით და ობიექტურობას ეცდებით. მოკლედ-წყლის ნაყვა)
გარდაუვალი ფაქტები მათთვისაც იგივე რჩება.


ადამიანობას გისურვებთ.

ძველი დროიდან ამოქექილი პოსტი შეყვარებულ მე-ზე

შემომეცრემლე.
ფუ! ვერ ვიტან ჩემ თავს ცრემლიანს,
ვერც შეყვარებულს
ვერც გატაცებულს
ვერც ატაცებულს სხვაზე ფიქრებით.

თუმცა როდესაც ხუთი სურვილიდან
პირველი სამი შენზე დავხარჯე,
ბოლო ორის მოფიქრების შემეშინდა
და აღარც ვფიქრობ.
გული მიგრძნობს, სადმე ისევ გაგრევ.
მერე მიდი და უმტკიცე თავს, არაფერიაო_
დამხედავს ზემოდან სკეპტიკურად და ჩაიცინებს
- ვიციო, ვიცი.

არც ცინიკოსი მიყვარს ჩემი თავი.

Timha ბედნიერ დღეებზე

წინა შაბათ-კვირას მეგობართან ერთად ვიყავი მის სოფელში

დავწერდი ეხლა ამა და ამ რაიონში, აქა და აქ ვიყავი მეთქი, მაგრამ არაფერს არ იტყვის ეგ. სოფელი იყო ჩემი მეგობრის, მორჩა.

Last few days Timha და მომხდარი ამბები

Timha: წვიმა და სახლში ჯდომა
"აი, თქვენ ხო აზრზე არ ხართ, რა მაგარია"  -ჩემი ერთი ნაცნობი რომ ამბობს, იმ გულიანი ტონით ნათქვამი

კიდევ ერთი:

აგოტას ''ტრილოგია'' მივამატე ჩემი წიგნების თაროს. არადა, იმედი მქონდა გადაწურული. შემთხვევით გადავაწყდი ბიბლუსში გუშინწინ, რაც ხელში მეჭირა ყველაფერი მოვისროლე და მაგას დავწვდი. კარგი სანახავი კი ვიქნებოდი, ვეება ჩანთით  და ჩამოვარდნილი ყურსასმენით რომ მივირბინე სალაროსთან, თითქოს ვინმე მართმევდა წიგნს :დ

შაბათის timha კიარადა კურიოზი

timha რამდენადაა არ ვიცი, მაგრამ კურიოზია, რომლის შედეგებმაც ჩემ კისერზე(უფრო კონკრეტულად, ზურგსა და ხელებზე) გადაიარა.

ისტორია დაიწყო იქიდან, რომ ერთ დღეს დეიდაჩემმა აჯიკის გაკეთება იდო თავს(კი გამოსდის ისე გემრიელი).
სამწუხაროდ, ამ პარტია როგორც-წესი-გემრიელ აჯიკას სხვა ბედი ელოდა. მას მომზადებისას ბებიაჩემის, დეიდაჩემისა და მზის შეუთანხმებლობისა და გაუგებრობის გამო, დადუღება თუ დამთავრება დააკლდა.  ბოთლებიდან ზოგი მაშინვე განაადგურეს, ზოგი კი "ვოლშებნიმ ობრაზომ" გადარჩა და ერთ-ერთი მათგანი დღეს ჩემს ხელში მოხვდა.
ჩემ ხელში რა, ჭურჭლის ნიჟარაში ჩადგა დეიდაჩემმა და ზარზეიმით გვამცნო, ეს იმ გაფუჭებული აჯიკისაა და ხელი არ ახლოთო.
სად ვიყავი და სად არა, გამოვჩნდი მე, გადავწყვიტე რამდენიმე ტონა დაგროვილი ჭურჭელი გამერეცხა და დედისთვის არ დამეტოვებინა.
რა ვქენი აბა თუ მიხვდებით?
რა თქმა უნდა! ცოტა წაეშმაკება გადავიწყვიტე, ბოთლს დავწვდი, ნელ-ნელა დავიწყე თავსახურის ახდა და ჰაერის გამოდევნა.
რამდენიმე წამში ჩემი გენიალური გეგმა ჩაიშალა :D სამზარეულო კი ტარანტინოს ფილმებიდან ამოღებულ სცენას დაემსგავსა.

timha იქ დამთავრდა, როცა მივხვდი,რომ ეს ყველაფერი ჩემი დასალაგებელი იყო და ხარხარი მოსხიპე :|


ახლა ვზივარ, ხელები, წელი, ზურგი მტკივა და თავს იმ სარგებლის ჩამოთვლით ვიმშვიდებ, რაც ამ ამბავს მოჰყვა(გაწკრიალდა სამზარეულო, გაზქურა, გაირეცხა ჭურჭელი)
და მიუხედავად იმისა, რომ გადასარევ განწყობაზე მომიყვანა ამ ამბავმა, ვხვდები, timha-ები გაცილებით უფრო უწყინარი რამეებიც შეიძლება აღმოჩნდეს და ჯობია სხვა დროს გენიალური იდეები განხორციელებამდე სარედაქციო განყოფილებაში გავუშვა გადასამოწმებლად .

P.S. მანამდე ჩემი Timha ორსაათიანი ნებივრობა იყო აბაზანაში, ახლა კი ისევ დასაბანი კი არა, გასარეცხი ვარ :|

იმედებზე და ახალ მოფიქრებაზე ანუ welcome

იმედებზე:

იმედი იმის მაქვს, რომ ბლოგს გამოვაცოცხლებ. არა, გამოვაცოცხლებ კი არა, გამოვამზეურებ.

კიდევ იმის, რომ ეს გამომზეურება გამომივა.

იმისაც, რომ მოგეწონებათ.
სულ სულ გულის სიღრმეში იმისა, რომ ძალიან მოგეწონებათ და წაკითხვა მოგინდებათ ხოლმე :დ


ახალ მოფიქრებაზე:
ახალი მოფიქრება კი არა სიყვარულოვნას იდეაა, დღეს მივადექი დაჩაგრული ბავშვივით და რჩევა ვთხოვე. ჰოდა TIMHA მირჩია. სახელი ცოტა მოჩინუროდ კი ჟღერს, მაგრამ საინტერესო რამეა და ასე იშიფრება: things I'm happy about მოკლედ, უნდა ავდგე და ყოველდღე ჩემ ცხოვრებაში რაღაც პოზიტივი ვიპოვო, რაც გამახარებს, გუნებას გამომიკეთებს და, რა თქმა უნდა, ამაზე პოსტი უნდა დავწერო.



სიმართლე ვთქვა, ცოტა უჩვეულოა ასე პირდაპირ წერა, ჩემი წერის მანერის და "ჩახლართულობების" გარეშე და გამომივა იმედია.


ჰოდა, მკითხველებო(თუ ასეთები აღმოჩნდებით), ან შემთხვევითი წკაპით შემოხეტიალებულებო, კეთილი იყოს თქვენი მოხვედრა ჩემ ბლოგზე :)


ჰო მართლა, ჩემი დღევანდელი დღის მთავარი TIMHA ისაა, რომ სიყვარულოვნას ვიცნობ. ისე გამიხარდა, რომ გამახსენდა დღეს ეს გოგო, თქვენ ვერ წარმოიდგენთ- დაგმუხტავთ დადებითად, მოგქოქავთ, იდეასაც შემოგაშველებთ და მეტი რაღა უნდა იყოს საჭირო, ადამიანი რომ გაგიხარდეს კაცს <3

სარკის მე-ს

ჯობია მოკვდე,
როცა 21-ის ფრთებშეკვეცილ ჩიტს ემსგავსები
გალიასაც რომ არავინ გაღირსებს, ისეთს.

ჯობია მოკვდე,
როცა შენ სიცოცხლეს ლოდინი ჰქვია
მოუსვლელის, აუხდენელის და ეს შენც იცი.

ჯობია მოკვდე,
როცა გავსებს სიცარიელე,
ძარღვებში სისხლად სევდა დაგიდის
ფილტვები იმედგაცრუებით გასუნთქებს და
ცრემლებად უმარილო ოცნება გცვივა.

ჯობია მოკვდე,
რადგან დილაობით დაღლილობას იცვამ,
თმას ტკივილად ივარცხნი
და ღამღამობით მარტოობას საბნად იფარებ.

ჯობია მოკვდე,
იმიტომ, რომ აზრი აღარ გაქვს,
გული სევდის ტუმბოდ, თავი კი მტვერმოდებულ სათავსოდ გექცა-
დავიწყებული და გამოუსადეგარი წიგნების.

ჯობია მოკვდე.
იმიტომ რომ გამოყენება ვერ გიპოვეს,
მიგდებული ცალი ჩექმა ხარ,
თვალმოვარდნილი ცალი საყურე.

ჯობია მოკვდე.
იმიტომ რომ არ ხარ ამ ქვეყნის,
არც ამ დროის,
არც ამ ხალხის,
არც საამათო.

ჯობია მოკვდე.
და მაცალო, მშვიდად გადავიქცე: ამ დროისად
                            ამ ადგილისად  
                            ამ ქვეყნისად
ძარღვებში შეჯიბრმა დამიწყოს დენა,
იმედის უაზრობა და უღმერთობის ღმერთობა ვიწამო ისე,
როგორც შემეფერება, შენმკვდარს და საამათოდ.

გამსახურდიაზე და ცოტაც მთვარის მოტაცებაზე

ჩემი პირველი პოსტია წიგნზე. უფრო სწორად მწერალზე. სულ უფრო სწორად დაპირებას ვასრულებ
და ჩემი თავისა მიკვირს- რომელიმე საყვარელი მწერალი კი არ ამოვარჩიე და იმაზე დავწერე პოსტი, არა, კონსტანტინე გამსახურდიათი ვიწყებ.

ჰო, აქამდე არასდროს წიგნზე და მწერალზე შეფასებითი და შთაბეჭდილების გადმომცემი არაფერი დამიწერია, არც ის ვიცი, რამე წესი თუ არსებობს დაწერის. ჩემი სუბიექტური ჩანაჩხაპნები მინდა გამოვამზეურო, მთვარის მოტაცების კითხვისას რომ ვინიშნავდი ხოლმე.

გაფრთხილება: ნუ მოძებნით ლოგიკას :დ ჩემი აღქმა-ასოციაციები ადეკვატურს იშვიათად ემთხვევა.

12.02.2013
კონსტანტინე გამსახურდია,
არ ხარ ჩემი არც უსაყვარლესი, არც გამორჩეული მწერალი. ეს გემოვნების ამბავია და ვერ შეიცვლება ალბათ. არც კამათს ექვემდებარება, როგორც ამბობენ.
სხვა ნაკლი მაქვს. იმაზე მეტად გაკნინებ ხოლმე, ვიდრე სინამდვილეში ხარ ჩემთვის. მართალია, არასდროს დაგაყენებ ჭილაძის, ჯავახიშვილის და კიდევ ერთ-ორის წინ, მაგრამ, არც ისეა საქმე, როგორც ვამუქებ.

უსაქმურობის სარგებლიანობაზე

კიდევ კარგი  სიყვარულოვნა რომ არსებობს, ის რომ არა, ჩემ ბლოგს მტვერი შეჭამდა.
                                                                                                                                    მე.



პრინციპში, მარტო უსაქმურობასაც ვერ დავაბრალებთ.
პირველი -  გენების ბრალია - მაკრატლის და ნემსის ჭერა რომ ვიცი და არც საქსოვ ჩხირებთან ვარ მწყრალად;
მეორე - საშინლად არ მიყვარს საყიდლებზე სიარული, ათასი რამის მოზომება და ბოლოს მაინც ხელცარიელი და უკმაყოფილო წამოსვლა, ვერაფერი რომ ვერ დამაკმაყოფილებს;
უფულობა - ისიც დაამატეთ, რომ ერთი თვეა უმუშევრის სტატუსს დავატარებ(კაცმა რომ თქვას, სულაც არ მემძიმება);
მესამე - ტანსაცმელს ვეჩვევი უაზროდ;
მეოთხე - წვეტიანი აზრები მაწუხებს ხოლმე :დ


ასეა თუ ისე, მაკრატელთან, ნემსთან, ჩხირებთან თუ ყაისნაღთან კარგი ურთიერთობა მაქვს.
თუ გადაბმულად უსაქმური დღეები დამემღხვა და სახლში ნაჭრები ან ძაფები მომეპოვება, ბედნიერი "გადავიკარგები" ხოლმე იქ, ჩემთან და უკან რაიმე ახლით ამოვყივნთავ.

ცოტა შემთვრალზე და ცოტა კარგ ხასიათზე დაწერილი

ზღვიდან ქალაქში ყოველთვის მატარებლით ვბრუნდებით. ვიღებთ ბილეთებს ფანჯრისკენ. პირისპირ. თითქმის არ ვლაპარაკობთ. ზღვა საგზლად დუმილს გვაყოლებს ხოლმე. ხან ერთმანეთს ვუყურებთ, ხან ფანჯრიდან ვიხედებით. მე ზოგჯერ ვკითხულობ, იშვიათად ვწერ.
დღესაც ასეა, ზღვიდან მოვდივართ.
კუპე.
ვხსდებით პირისპირ. წვენი, შოკოლადი-მაგიდაზე.
ისე ჯდება, როგორც იცის ხოლმე, ტორსით ფანჯრისკენ, არც ძალიან- ჩემს დასანახად თავის მობრუნება რომ არ დასჭირდეს.
მეც ვეწყობი, ჩანთიდან წიგნს და ფლეერს ვიღებ. გზადაგზა მოვუსმენთ.
მეზობლები გვეყოლება- ორი ქალი გვიახლოვდება, ორივე თეთრი, გათქვირული და ენერგიით სავსე. ალბათ დედა-შვილი. შვილი დაახლოებით ჩემი ასაკის.
ქალი კიდევ ერთხელ ამოწმებს კუპის ნომერს და აქოშინებული მის გვერდით ჯდება. გოგონა ჩემთან თავსდება.
-დედა, რაფერ ცხელა, ნეტა მალე გავალთ?- კითხულობს ქალი და შარფს იხსნის. დრო არ დაუკარგავს, ჩვენი შეთვალიერება მოასწრო. ახლა იმას უყურებს, მოეწონა. რა თქმა უნდა.
შვილს წვენის საყიდლად აგზავნის და ისევ გვათვალიერებს. ნამდვილად მოეწონა. მის ადგილზე არც მე დავრჩებოდი გულგრილი.
ვხვდები, მშვიდად ვეღარ ვიმგზავრებთ, ამ ქალის ენერგიით კუპე გაივსო. ვერ მოისვენებს,
დავიძარით.
-ძლივს არ დეიძრა? რომელი საათია ვერ მეტყვი, დედი?გვიან გევედით ხომ?_მიუბრუნდა და მზრუნველი ხმით ჰკითხა მას.
მან ზანტად დახედა საათს.
-დროზე გავედით ქალბატონო, 5 საათია ზუსტად,- მერე მზერა გოგოზე გადაიტანა, ბოლოს კი მე შემომხედა. ვიცი რატომაც, ძნელია ვერ შეამჩნიო თეთრი, პრიალატყავიანი და სქელსამაჯურიანი საათი გოგოს ხელზე.
"არ შეიმჩნიო, რომ მიცნობ, მიხვდები"- სწრაფად ვკრეფ sms-ს და ვგზავნი.
იღებს ტელეფონს. შეკითხვიანი თვალები.
თვალებითვე ვპასუხობ- "ამყევი"
"ეავი"
-უკაცრავად, ფანჯარას ვერ შეაღებთ ცოტა ხნით?_ თხოვნა რა თქმა უნდა მას.
აღებს.
-გეიხარე, შვილო. სად მიდიხარ, დედი, შენ?_ალბთ ჩათვალა, რომ ერთმანეთს არ ვიცნობთ.
-თბილისში.
_თქვენ, გოგონი?-მეც მომიბრუნდა.
-თბილისში.
-სტუდენტები ხართ, ალბათ ხო? სადაურები ხართ ისე?
-თბილისში ვცხოვრობ ქალბატონო, იქაური ვარ, დავამთავრე შარშან-ვუმარტავ.
-მეც,-მოკლედ პასუხობს ის.
-დედა, რა კარგია! მუშაობ, შვილი?-დაუბრუნდა "ინტერესის ობიექტს"
-კი.
წიგნს ვშლი, ხელის შეშლა არ მინდა, უკვე ვიცი, თავს არ დაანებებს.
-რა დაამთავრე შვილი? სად მუშაობ? გაგიჭირდა სამუშაოს შოვნა ძალიან?
-ეკონომიური. ვმუშაობ ბარში. შოვნა არ გამჭირვებია.
-ოფიციანტი ხარ შვილო?- ქალს შთაბეჭდილება შეერყა ალბათ.
-არა, ჯგუფთან ერთად ვუკრავ.
ეჰ, იფუშება წარმოდგენები. თუმცა, გოგო ახლა ინტერესდება.
-დამკვრელი ხარ, დედი?-შეეცოდა კიდეც.
-ბლუზს და როკს ვუკრავ.
-პროფესიით არ მუშაობ, დედი? მაგ დაკვრით თავის სარჩენ ფულს შოულობ? დიდი ხარ დედი, აგერ მე უკვე ვამუშავებ ჩემ სალომეს, აქედანვე ვაჩვევ, არადა პატარაა, მეორე კურსზეა ჯერ.
 ვატყობ უკვე ღიზიანდება.
-ნუ ღელავთ ქალბატონო, საკმარის ფულს ვშოულობ მე, მეწილეც ვარ მაგ ბარის. თქვენი ქალიშვილი კი მოესწრება მუშაობას კიდევ.
ქალი კმაყოფილია ვატყობ, მთავარ თემაზე გადასვლის შანსი მიეცა.
-ესა გვყავს, შვილო, მე და მამამისს, ამაზე ვართ გადაგებული, თბილისში ვასწავლით და ვამუშავებთ, აწი იცის თვითონ და კაი ბედი უნდა კიდე ამას...
"მალე გვერდით მოგისვამს"-მივწერე ისევ.
კითხვებიანი მზერა.
-მართალი ბრძანდებით ქალბატონო, ქალს თუ კარგი ბედი არ შეხვდა, არ გამოვა ისე არაფერი. ქმარი სჭირდება ქალს ძლიერი და ხელისშემწყობი-ვურთავ სიტყვას და მზია დეიდას რომ გაუხარდება, იქით  მიმყავს საქმე.
-კი, შვილო,-სასწრაფოდ დამეთანხმა და  ისევ შემათვალიერა. კმაყოფილი ჩანს, მისშვილს ვერ ვჯობნი, გამხდარი ვარ ძალიან.-გათხოვილი ხარ, დედი, შენ?
-დანიშნული ქალბატონო,-ვამშვიდებ საბოლოოდ.
-მუშაობ დედი? ბეჭედს არ ატარებ?
-ვმუშაობ კი, ფინანსური მენეჯერი ვარ. ჯერ არ ვატარებ ქალბატონო.-ატარე შვილო, უნდა გეკეთოს და ამაყობდე მაგით. სალომე, გოგო, ადექი და ამოალაგე "პერაშკები", მივირთვათ, ცოდოები ვართ ჩვენც და ესენიც. გადმოვალ მე მანდეთ, არ შეგიშლი ჩანთასთან. ცოცხლად, გოგო.
საუბარი აეწყო, მზია გვერდით მომიჯდა, სალომემ თავისი პუტკუნა თეთრი ხელებით ღვეზელები ამოალაგა და ისიც მსუყე გამოხედვით დაასაჩუქრა_ მუსიკოსია, თან რა სიმპატიური!
ამასობაში მზიამ გაიგო ჩვენი სახელები, მისი სამუშაო დღეები, ერთი სასწავლებელი, რომ დავამთავრეთ,ერთად რომ ვმუშაობთ, სად, რატომ, როგორ, რამდენი ხნით იყო გურიაში, რომ ბევრ მის მოგვარეს იცნობს და რომ სალომეს აუცილებლად მოაძებნინებს მის თავს "ფაცებუკზე", რომ სალომეც მღერის და ის იყო შვილის ტელეფონის ნომერიც უნდა გაეხმაურებინა, რომ  ტელეფონმა დარეკა.
აუჩქარებლად უპასუხა:
-ჰო, დედა.
მალე მე შემომხედა, დალაპარაკება უნდაო, თავი დავუქნიე, გადმომაწოდა.
-დიახ...
-ორი-სამი დღით აგარაკზე დარჩებიან, მთხოვა, ბაბუს და ბებოს შეუარეთ და სთხოვეთ სახლს გახედონ ხოლმეო, და, ჰო, შემეხვეწა, იებს მოუარეო. ბაბუსთან საღამოს გავიდეთ, კარგი?
-კარგი, ჯერ სახლში ავიდეთ-დამეთანხმა.
ტელეფონი დავუბრუნე.
კუპეში სიჩუმე. ქალბატონი მზიას სახეზე შოკი. სალომესაზე-შეკავებული სიცილი.
მერე დაუსმელ კითხვას ვცემ პასუხს:
-კი, მზია დეიდა.
სალომეს სიცილი მზიას გამწყრალმა სახემ მოაშთო.
-მეც არ გამიკვირდა, ერთად მუშაობენ, აჭარაში ერთად რა უნდოდათ მეთქი?გეიხარეთ, შვილო.
დედა, რაფერ მევიჯაყე ამხელა ქალი, რავა ვერ მივხვდი...
-ასე გვემართება სულ, მზია დეიდა, ნუ გეწყინებათ, ვერ წარმოუდგენიატ ხოლმე ერთად რომ ვართ, ჩვენი ბრალია ალბათ ეს...
-არა, შვილო, რაფერ ამბობ მაგას დედი? კარგები ხართ, ღმერთმა გამრავლოთ შვილო...-ისევ გამწყრალმა გადახედა სალომეს და ღვეზელს წაეტანა.
საუბარი აღარ გაგრძელებულა.
ოციოდე წუთში აიბარგნენ,  მათი დანიშნულების ადგილზე.

საზიზღარო,-დამაჯილდოვა და ფლეერი ამწაპნა.
სიცილი დავიწყე,-არ აწყენს.

გვერდით მივუჯექი.
რომ დავიძვრებით, ქარი მზიას სუნამოს სუნს გაიტანს.

თავი მკერდზე მაქვს მიდებული და მის მშვიდ გულისცემას ვუსმენ.
წაძინებაც შეიძლება.

2012-ზე (გრძელი პოსტი)

2012 წელი
ცუდი იყო? არა.
კარგი? ვერც მაგას ვიტყვი. ერთი ჩვეულებრივი წელი იყო, დღეებით, თვეებით, კვარტლებით, თოვლით, წვიმით, ქარით. წელი, რომელმაც სხვა წლებივით ვიღაცები და რაღაცები წაიღო, და სხვა ვიღაცები და რაღაცები მოიტანა.
ვზივარ და ვფიქრობ, რა დავწერო. ალბათ ისეთი ამბები, როგორიცაა-გავხდი ბაკალავრი; ჩავაბარე მაგისტრატურაში; ორჯერ მქონდა და ორჯერ აღარ მქონდა სამსახური;მივიღე მონაწილეობა ამა და ამ კონკურსში; ვიყავი აქა და აქ; ესა და ეს ივენთი, ფართი და ბლა ბლა იყო მაგარი და ა. შ. სამწუხაროდ და საბედნიეროდ(ან როგორცაა) ივენთებზე, ქართულად წვეულებებზე, საღამოებზე, შეხვედრებზე, თითქმის არასდროს დავდივარ ორი მიზეზის გამო: 1. მიჭირს ადამიანთა ჯგუფთან ურთიერთობაში შესვლა და მერე შენარჩუნება(ჩემი თავისა ამ ჯგუფში); 2.  მოსაწყენია და უაზროც. ჰოდა დავწერ იმას, რაც და  როგორც გამახსენდება.

2012 დაიწყო დაღლილობით. ზამთარში არეული გამოცდების, ყელში ამოსული სტაჟირების, უაზროდ აკვიატებული ფიქრებისა და ჩემი დეპრესიული ბუნების თავისებურად გემრიელი ნაზავით. შესაბამისად 13 თებერვლის ცრემლნაყლაპი საღამოსა და მშობლებთან "ღია" (ჩემ შემთხვევაში მშობლებთან ბოლომდე ნათქვამი არაფერი არსებობს, ამიტომ სიტყვა გულწრფელობას ვერ დავწერ) საუბრის შემდეგ თებერვალი სახლში გავატარე-უსამსახუროდ და არდადეგებზე.


წელი გაგრძელდა გაზაფხულით, როგორც საერთოდ ხდება ხოლმე და რომლის მოსვლაც, სიმართლე გითხრათ, არ მდომებია. სტანდარტული გაზაფხული იყო, ბოლო სემესტრით თსუ-ში, კონკურსით მარკეტინგში, და ძილის, დაუძლეველი ძილის სურვილით.
 

მაისში იყო ბიჭი. ბიჭი, რომელიც მომწონდა და, როგორზე უარს ახლაც არ ვიტყოდი. სამწუხაროდ(იქნებ საბედნიეროდაც) ამ ურთიერთობას მისი კუთხიდან მადლობისა და თავმობეზრებულობის(არ იყოთ კარგი და კეთილი მეგობრები :დ ), ჩემი კუთხიდან კი ჩაკეტილობის, უაზრობისა და "ნეტა სადამდე მივა"-ს სუნი ასდიოდა ორივეს კომპლექსების ნაერთი არომატით.

მიხვდებოდით, რაც გამოვიდოდა:
მე ვითვალე დღეები, საათები, მწვანე ბურთულის ხანგრძლივობის სიხშირე, ემოციები, მოთხოვნილებები, მისი საქციელები, ჩემი საქციელები.
იმან ითვალა(ალბათ) ჩემი საყვედურები, ბუზღუნი, მოთხოვნები, უარები, ჩაკეტილობა და 14 თუ 15 ივლისი ჩემთვის დამთავრდა მისი შეკითხვით  "ვინ მოგამზადა ამისთვის?"
_რეაქცია იყო იმაზე, რომ "ვშორდებოდი" და მოთმინებით ავიტანე მისი დამამცირებელი აზრები
 მომზადებით კი "მომამზადა" მე-მ და არაპირდაპირ თვითონ.
მანამდე  მახსოვს ჩემი დაბადების დღე (ზოგადად აუტანელი დღეა) როცა მთელი დღე ვიტირე, რადგან მთავარს გადავუხვიე_ ადამიანებისგან არასდროს ელოდო ბევრს, ბევრს კი არა, რამეს, თუნდაც ეს ადამიანი იმ დროს ყველაზე ახლოს იდგეს შენთან.

მერე იყო ზაფხული. ზაფხული თბილისში. ბანკეტი(მოოოოოოსაწყენი), კიდევ ერთი ბიჭი(ჰა, ჰა, ორი კვირით) და ფრენბურთი. საღამოობით, დღისით, ყველა თავისუფალ წუთს. სამსახური ბურთი, შო, ბურთი, ძილი, ძილი, სამსახური, ბურთი, ბურთი და ასე.

სექტემბრისკენ გამოიდარა. ჩემი შემოდგომა მოახლოვდა უმანგლისო, უადამიანო ზაფხულის მერე. ბურთის რაოდენობამ მოიკლო, მეგობრების, კარგი დღეების,  და "გამეგობრებული" სულ სულ ძველი ყოფილის რაოდენობამ იმატა,
მოვიდა მაგისტრატურაც. გადარბენები, მონატრებული ბავშვები, "უცნობი ადამიანები", სიზარმაცე, წვიმები, ცხოვრება.
ჰო, მართლა, აპოკალიფსი, არ მომხდარა, სამსახურიც კი ადგილზე დამხვდა იმ დღეს. უბრალოდ, გამოიდარა.

2012 ბოლოსკენ_ გამოიყურებოდა დაღლილად, სიცხიანად, გამხდრად(კიდევ უფრო), ფერდაკარგულად, სასწავლებელში პრობლემებით, სულ სულ ძველი ყოფილის სქელი ფეხების, სიგარეტის სუნისა და მანერების გამო დაბრუნებული შეგრძნებით, რომელიც კინაღამ და აიძულებს ხოლმე, ადგილს მოწყდეს და რაც შეიძლება შორს გაიქცეს.



2012 დამთავრდა მშვენივრად: 28 დეკემბერს წამოვედი სამსახურიდან, აღარ დამსიზმრებიან აწ უკვე ყოფილი კლიენტები, გამიარა სიცხემ, ამივიდა კაკლის, ვანილისა და გემრიელობების სუნი_კარგად ვარ.

ისე ამდენ წერას და მოსედ გახდომას(როგორც დედაჩემმა მითხრა ამწუთას) ჯობდა ჩამომეწერა:
1. წამოვედი სამსახურიდან;
2. გავხდი ბაკალავრი;
3. ჩაფლავდა ჩემი ე. წ. ურთიერთობები;
4. ჩავაბარე მაგისტრატურაში;
5. ისევ წამოვედი სამსახურიდან;
6. არ დამიდგამს ნაძვის ხე.

ან უფრო მოკლედ:
მოკვდა 2012, გაუმარჯოს 2013-ს.

ჰოდა, გილოცავთ თქვენც, გისურვებთ, მართლა მოსალოცი წელი გქონოდეთ.