მდგმურზე - ან ახლა, ან აღარასდროს პოსტი

    

  ჩვენივე ქვეცნობიერი მიუღწეველი სივრცეებიდან მოდის, ზედაპირს ისე შეეხება, როგორც ბუმბული დავარდება დამდგარ წყალზე და უკან მიდის, ჩაიკარგება სათქმელის გაუმხელელად. ჩვენ კი ვიგებთ.

თან კიდევ, სრულიად მიწიერია, ლოგიკური, რაციონალური, გასაგები, ახსნადი. ყველაფერი ნათქვამიც აქვს და დაღეჭილიც. მაინც არ გვესმის.
წინააღმდეგობრივი და მთლიანი.

ასეთია ჯემალ ქარჩხაძის მდგმური.

მისი ჩემი გადმოსახედიდან გაჩხიბვის ოთხი მცდელობის არეულ ჯამს კი ქვევით იხილავთ.

-საქციელი და სასჯელი? ცოტათი.
-სულის ეშმაკისთვის მიყიდვა? ეშმაკის განმარტებაა დასაზუსტებელი და, ამ შემთხვევაში, სული ვერ გაიყიდება (ვიტყვი ქვემოთ).
-ემანსიპაცია? არაფერ შუაშია. 

შუაშიც, თავშიც და ბოლოშიც არის ერთი საცოდავი პოლარობა ზოგიერთი კაცისა. 

რას ვგულისხმობ? 

უმბერტო ეკოს "ვარდის სახელზე"

წიგნსაც და პოსტსაც უხდება ბახი

ვარდის სახელით გავიცანი.

ისტორიული წიგნიაო და დამტვერილი განწყობით შევუდექი კითხვას- ველოდი, ჰიუგოსებური ფურცლები მექნებოდა დასაძლევი ბევრი. 

გვირაბის ბოლოს გამოკიდულ მბჟუტავ სინათლედ ის ჩანდა, რომ ჩემი მეგობარი სოფო იყო ამ წიგნზე შეყვარებული და რა აზრიც მითხრა მანდედან, ყველას ვეთანხმებოდი.

ჰოდა, შევუდექი დამტვერილ აღმართს.

რამდენიმე გვერდში გვირაბი ხეივნად მექცა, აღმართი დაღმართად და სულ ცოტა ხანში მეც ადსოსავით დავდევდი უილიამს, კითხვებს ვუსვამდი და მონასტრის კედლების საიდუმლოებს ვყნოსავდი. 

რამდენიმე ასეული გვერდი სიამოვნებით ჩავიკითხე და კმაყოფილიც დავრჩი.

აქვე: მთელი ეს დრო კატასტროფული სიჩქარით მეცვლებოდნენ ეჭვმიტანილები და, ჩემდა სამარცხვინოდ, სულ ერთხელ თავში მოსული სწორი აზრი მაშინვე უარვყავი. 

მოკლედ- წასაკითხი წიგნია.

და

მარტო ესეც არ არის.