დასიზმრებისთვის

ნაშენსუნარი, ნაშენხორცალი
თავაწეული გავდივარ ხალხში:
-იცით? მე მიყვარს!

ავრბივარ კიბეს-გრძლესა და მძიმეს.
არ მიძნელდება-იქ, ზევით, შენ ხარ.
ხალხი მიყურებს- რა გიკვირთ?
                                             მიყვარს!

ფერების მარში, ალიაქოთი.
ვეძებ სიმშვიდეს-ლურჯი ისე კარგი ყოფილა...
კვლავ კიბეები, კვლავ ავრბივარ- "არ დაიღალო!"
ღმერთო მიშველე-ეგ სილურჯე სხეულად მტკივა.

ბაც! თვალებს ვახელ. სიზმარია, როგორც ყოველთვის.
მაინც გამომყვა-ნატკენი სითბო, თვალში სილურჯე.
დანასიზმრალით სავსე მოვდივარ-კიდევ ერთხელ დასიზმრებისთვის
და ეს სილურჯე ჩემ სახეზე ნუ გიკვირს-მიყვარს.

ახალნაწვიმზე, ჩვენ

ცირკი-წრე (თურმე ნიშნავს წრეს)
არენა-სივრცეს (მე ასე მგონია)
გარშემო-ქვეყანა (ანუ ხალხის აზრი).

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ვდგავართ წრეში,
ჩვენს არენაზე, ჩვენვე რომ შემოვსაზღვრეთ.
გარშემო ხალხი- დიდი თვალებით, იუმორგადაცმული ირონიით_შიში აქვთ, რაღაცის.

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ვდგავართ წრეში-ანუ არენაზე,
ვსუნთქავთ ჩვენს სივრცეს,
ვცხოვრობთ ჩვენ ცხოვრებას_თბილი დღეების ახალნაწვიმ მყუდრო საღამოებს.

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ვდგავართ წრეში-ბედნიერების ცარცით რომ მოვხაზეთ,
ნახევარი შენ, ნახევარი-მე
და მჭიდროდ შევკარით_შეხების ჟრუანტელით.

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ორი ცხოვრება ერთ ხაზად დავწანით-
ასე გვწამს სიცოცხლე.

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ვდგავართ არენაზე-ხელჩაკიდებულნი.
გვიყურონ
იცოდნენ
იფიქრონ-იუმორგადაცმული ირონიით_თითქოს შიში აქვთო, რაღაცის.  

დაღლილზე

 როცა დილით გასული ბინდისას მიდიხარ სახლისკენ

მხრებით დაღლილობა რომ მიგაქვს,

ნერვებით -სხვისი ემოციების ანარეკლი.

ფეხით-ღმერთმა უწყის, სადაური მტვერი,

თმით- მობეზრებული ქარი.

მაშინ, როცა კანზე სხვისი სუნი შეგრჩა-სხვისი, კაცის(უინტერესოსი, ან, იქნებ, არც ისე უინტერესოსი), მისი სუნთქვის, თმის ან საპარსი ქაფის

როცა ხელისგულმა მისი ლოყის სითბო მოიპარა და ახლა ჩამობანას გეხვეწება(უკვე აღიზიანებს);

ცხვირი- შენეულ სურნელს ითხოვს;

გონება-გათიშვას;

გული კი, მგონი, ისევ იქ, ქალაქის მეორე ბოლოში დაგავიწყდა(ანუ სულ სხვაგან)-

სასიამოვნოა, მამის მანქანის ხმას რომ გაიგონებ ზურგიდან

და მერე ხელჩაკიდებულები რომ აივლით კიბეებს სახლამდე-

ისე როგორც ადრე,

პატარა რომ იყავი, მოპრანჭული და კულულა- მის დიდი თბილი ხელები კი ისეთივე ჩვეულებრივი რამ იყო შენთვის, როგორც სუნთქვა;

როცა სინქრონში უწყობდი ფეხებს_მარჯვენა მარჯვენასთან, მარცხენა-მარცხენასთან, დაიღლებოდი და_ მამიკოს ხელებში!

ახლა ორივე (დაქანცულები) მშვიდი ნაბიჯებით ადიხართ 90 საფეხურს(ლიფტი-არა)

ხელჩაკიდებულები;

ფეხები სინქრონში-დაიხედება და თვითონ გახსენებს.

აღაც გაპრანჭული ხარ, აღარ კულულა, აღარც ადრინდელივით სუფთა და მხიარული.

მამას ისევ თბილი ხელები აქვს და ნაოჭები გაუღრმავდა თვალებთან.

ახლაც ახვედით.

კარგია დაღლილზე მამა, სიმშვიდე და სახლი.

სათაურდავიწყებული პოსტი :D

არც მეტი არც ნაკლები ჩემ ბლოგზე ახალი პოსტი უნდა გაჩნდეს და ის მკვდრებს არ ეხება :D
 ეს სასწაული ერთ-ერთი ფორუმის შეტყობინების მენეჯერში იქმნება, ისე ვერ ვწერ, ფონტები გაქრა, ეჭვი მაქვს-მემალებიან :D

სამიოდე დღეა რაც ჩამოვედი- ერთი თვით დასასვენებლად ვიყავი წასული.
დასასვენებლად წასვლა უინტერნეტობას ნიშნავს.
უტელევიზორობასაც(ამას დიდიად არ ვაპროტესტებ)

 პოსტი რაზე უნდა დამეწერა?
გულახდილად: არ ვიცი.

ერთი თვის განმავლობაში ასამდე პოსტის იდეა მომივიდა, ჩამოვედი და ორი სიტყვა ვერ გადავაბი ერთმანეთს.
ბლოგერობის დამახასიათებელია მგონი, ხშირად მემართება. გამოსავალი იმაში ვნახე, რომ დაწერა არ შემიძლია მეთქი, ვწერ :D
აი, ეს პოსტისმაგვარი კი რომელ კატეგორიაში უნდა გავუშვა, წარმოდგენა არ მაქვს.

სხვათაშორის სურათები არ გადამიღია. იკას ციფრულშია ცოტა და ჩემამდე მაინც არ მოაღწევს.
არც ამ უსურათობას ვაპროტესტებ.

იკა კი ორი იყო ამ ზაფხულს: ერთი რომელიც ეწეოდა და მეორე, რომელიც არ ეწეოდა.
კიდევ მარი იყო: იგივე შაგრატა, ჩემთვის გარფილდი-თბილი და საყვარელი.
კიდევ მმ.. ბევრნი იყვნენ კიდევ- მხიარულები და კარგები

კიდევ სიცივე იყო, "ბირჟაზე" რომ გვციოდა, ვიყინებოდით, არაფერს ვაკეთებდით და მაინც არ შევდიოდით  სახლებში :D
კიდევ თამაშები იყო: გარტყმა-კოცნა-კბენები, ამის პატრონმა რა ქნას-"ვაი ჩემს პატრონს ამათ ხელში" და საუკუნის კითხვა "რა დაჯენჯე?"
მოწონებაც(თუ ფლირტი თუ რაც ქვია) იყო ერთერთი იკასგან, აი, იმისგან, რომ ეწევა და ჩემი "ფილოსოფიური" პასუხები: იცი რა, შენ ახლა შენ ყოფილს ეძებ ჩემში და ცოდოები ვართ ორივე და ბლა ბლა ბლა :D იმას კიდევ უკვირდა, რატომ მეცინებოდა ხოლმე სერიოზული ლაპარაკის დროს :D

კიდევ ჩემი ჰამაკი იყო
ტყე ტყე ტყე ტყე ბეეევრი ტყე :D
წვიმიანი დღეები
ცივი, ლამაზი დილები..
თბილი ბებოს თბილი ჟაკეტი <3

იყო კიდევ ჩემზე და ბაყაყებზე სიცილი, ვისაც როდის ახსენდებოდა ჩემი შიში ამ "უწყინარი" არსებებისადმი :D

კიდევ მონატრება იყო: იმისი, მეგობრების და ინტერნეტის :)
ვიყავით: მოზარდი ბავშვები და თავი რომ ბავშვებად აღარ მიგვაჩნია ისეთი ბავშვებიც :D

ბევრს რომ კითხო, ასე ყოფნა მოსაწყენია: არაფერი აკეთო, არსად იარო...
მე რომ მკითხო.. ან მე რა უნდა მკითხო, ორ დღეში ალბათ ისევ იქ წავალ :D

P.S. უცნაური შეგრძნებაა, ფბ-ს რომ გახსნი და კედელზე იმ სიმღერას იპოვი, წუთების წინ რომ უსმენდი და იმ ადამიანზე ფიქრობდი, ვინც ატვირთა :)

ჩემი ნათელი სულები 2

მარო ბაბო.
ჩემი დიდი ბებო.
დღისით შუქს რომ ჩამაქრობინებდა ხოლმე_მზეს ეწყინებაო;
ჩემს ხველას ყვავს და ძერას რომ გაატანდა დიდი მონდომებით;
გრძელთითა, დანაოჭებული ხელებით თავშალს რომ შეიკეცავდა;
საჩეჩელასთან რომ არ მიშვებდა,
ძაფის დართვას, ჩხირების ჭერას, ჩავარდნილი თვლის ამოყვანას რომ მასწავლიდა უძირო მოთმინებით;
უამრავჯერ რომ მაყოლებდა "მოთქმა ხმითა თავ-ბოლო ერთი"-ს და ყოველ ჯერზე რომ ტიროდა;

როგორ გავურბოდი ხოლმე რომ გავიზარდე ცოტათი და როგორ რჩებოდა ყველგან თავისი რბილი ბალიში;
როგორ უგლეჯდა ბაჭიებს ბალახს ყოველდღე, როცა თვითონ ძლივს დადიოდა;
როგორ მეშინოდა ხოლმე მის ბარძაყთან ჩატეხილი ძვლის ადგილას გამოწეულ რკინაზე ხელის დადების-ვერ წარმომედგინა ასეთი რამ და იმიტომ.
როგორი შიშითა და ინტერესით ველოდი, რას მომიყვებოდა თავისი წარსულიდან-ყოველთვის რამე ტკივილიანს, მძიმეს გიამბობდა, რაც იცოდა და გამოიარა, იმას.
მერე ვცდილობდი ხოლმე, აღარ მეფიქრა მაგ ამბებზე და არ გამომდიოდა-მეტირებოდა და მეშინოდა, ისე მშვიდად, ღიმილით ყვებოდა თავის ბავშვობას, ობლობას, ქვრივობას...
ახლაც მეშინია-მაგდენი სიმართლის, სიმძიმის და მაინც ამდენი სიყვარულის.
მე ალბათ ვერ შევძლებდი.


რომ გარდაიცვალა, თითქმის არ მიტირია.
რომ მეტირა გულზე მომეშვებოდა!

ჩემი ძვირფასი წუწუნი

მერე რა, რომ
სულ 4 საათი მეძინა წუხელ და 5 საათზე ავდექი.
მერე რა, რომ 9 საათზე უკვე მაღლივში ვიყავი გამოცდაზე.
მერე რა, რომ უნაკლოდ  არ დავწერე.
მერე რა, რომ თავი მისკდებოდა და მისკდება.
მერე რა, რომ მთელი დღე მეგობრის ზარები მეპარება.
რომ 3-საათიანმა დღის ძილმაც არ უშველა ჩემს თავს, არც ყავამ.
მერე რა, რომ არ მწერს("სად წავა მაინც "განწყობა_ოპტიმიზმის პიკი)
მერე რა, რომ დამაკმაყოფილებელი ვარ მხოლოდ_მთლად უბედურება ხომ არ ვარ.
მერე რა, რომ ჩემს ახალ პოსტს უაზრობის სუნი ასდის-ძლივს ერთხელ ახალი პოსტი დავწერე.

რადგანაც:

ისეთი დილა იყო, ისე კარგი და სასიამოვნო, შუქიანი, ჰაერიანი, ხასიათიანი.
მოვიშორე კიდევ ერთი გამოცდა,
შედეგი ნამდვილად დამაკმაყოფილებელი იქნება.
არაა კატასტროფა, ტელეფონის ზარს თუ არ ვუპასუხებ ერთხელ.
თავის ტკივილს თავისი ხიბლი აქვს ბზუილა ფიქრებით, გარე სამყაროს გათიშვებით და  გადღაბნილხედებიანი მგზავრობებით_მზე რომ თვალებში გისახლდება და ტვინს გიდუნებს.
დაღლილი რომ მიწვები, ჩაგეძინება და წინასწარ იცი, შენი ძმა გაგაღვიძებს, კარის საკეტს სპეციალურად რომ ჩამოსწევს ხმაურით.
თვალებგახურებულზე ცივი წყლის შესხმაც სასიამოვნოა.
აივანზე სიგრილეში მუსიკის მოსმენა- მედიტაციის ტოლფასი.
თან იცი, რომ ამაღამ ალბათ იწვიმებს.
ცოტა ხანში მეგობარი მოგწერს და ისე გაგაღიმებს, მარტო მაგას რომ ეხერხება.
და სულაც არაა ცუდი, როცა  დამაკმაყოფილებლად მიგიჩნევენ_მართალია Coward-ობა შეეფერება, მაგრამ მაგის დამაკმაყოფილებელი ბევრის ანგელოზო-სიხარულო ტირადას ჯობია.

 სათაური რა შუაშია და სინამდვილეში წუწუნია ჩემი სტიქია.
დღეს მეზარება რატომღაც.

ჩემი ნათელი სულები

ერთი პაპაჩემი იყო

სიმყარის, იმედის შეგრძნებით.

მისი დიდი, ნაჯაფარი, დაშაშრული ხელები მახსოვს, შაირები და ტყეში, ფიჭვის ფისის მოსაგროვებლად რომ წაგვიყვანა მე და ჩემი ძმა, პირველად რომ გვატარა უდაბურ ტყეში, გაზაფხულის პირზე. მაშინ პირველად დავლიეთ ანკარა წყალი ახლადყინულგანატეხი მდინარის შენაკადიდან. მაშინ პირველად აგვივიდა ხელებზე ფისი სუნი და არც მგლის გვეშინოდა_პაპა გვყავდა გვერდით!

ერთხელ მაგ დიდ ხელებზე მოვეფერე და დავუკოცნე. როგორ ვნანობდი მერე!

ახლა მგონია, სანამ დრო მქონდა, რაც შეიძლება ხშირად უნდა მექნა ეგ.

ბოლოს ცოცხალი აღდგომას ვნახე. უკვე სხვანაირი იყო, თითქოს უფრო მსუბუქი და შორეული. მაშინ იყო, მეორედ ხელების მოფერების შემდეგ, რომ ავტყდი და ვეღარ ვშორდებოდი. სულ უნდა მეყურებინა.

მერე მივხვდი, რატომ არ მქონდა რეაგირება, რომ დაგვირეკეს და ან ჩამოუსწრებთ, ან არაო, გვითხრეს_ერთი კვირის წინ დავემშვიდობე, უკვე ვიცოდი თითქოს.

კიდევ მახსოვს კონტრასტი მის სიარულის მანერაში_თვალის ოპერაციამდე და მერე.

მაგასაც გვიან მივხვდი_  უნებურად თვალს ვარიდებდი ხოლმე, სანამ მხედველობა აკლდა, უმწეო ბავშვივით, ახალფეხადგმულივით გაუბედავად ადგამდა ნაბიჯებს. საშინელება იყო უჩვეულოდ მხრებში მოხრილი კაცის ყურება.

ოპერაციის მერე პაპა დამიბრუნდა-გამართული, მყარი ნაბიჯით, მშვიდი სახით.

მასთან ერთად, იმედი და შეგრძნება_ყველაფერი თავის ადგილზეა.

თუმცა ამ ყველაფერს გვიან მივხვდი. ზედმეტად გვიან.

მესამე წელი ხდება, რაც წავიდა.

ჩემი ნათელი სულია.

ახლა უფრო მიყვარს და ვნანობ, მაშინ ხელების დაკოცნისა რომ შემრცხვა.

მენატრება.

იქ (ზამთარი, რომელიც მიყვარს 27.02.2011)

იქაც ღამეა ახლა.
იქაც ბარდნის.
იქ მუხლამდე თოვლს ათოვს, აქ გაყინულ ჭყაპსა და ტალახს.
იქ ონკანს არ ვკეტავთ, თორემ ისე გაიყინებამ დილით წყალი რომ მოვა, შეიძლება მილები გააფუჭოს.
იქ დღეში სამჯერ ვკვალავთ ბილიკებს_თითქმის სულ თოვს და მერე იყინება, საშიშია.
კიდევ შოშიას დავდევთ_აივანზე მოფრინავს ხოლმე, საჭმელს ეძებს. სანამ ბებო გაიტანს დაფხვნილ პურს, იკარგება და მერე ბეღურები უჭამენ. ისე, არც იმათთვის გვენანება.
იქ არაა არც გათბობის სისტემები, არც ინტერნეტი, არც საკაბელო ტელევიზია და არც სხვა რამ კომფორტი_წყლის მადუღარა, შხაპი და კიდევ ათასი სხვა რამ.
იქ ძველი ორსართულიანი სახლი დგას. თითქმის საუკუნის სიძველის. სქელი კედლებით, რუსული ყაიდის, წინ პატარა ბაღჩით, ფართო აივნითა და შუშაბანდით.
იქ გაკვალულ ბილიკზე უნდა გაიაროთ და კიბეზე ფრთხილად ახვიდეთ_გაყინულია. ძველ ხის აივანზე მოხვდებით_მეორე სართულზე.
კარით შუშაბანდში.
იქიდან მოზრდილ ოთახში.
წითლად შეღებილი იატაკი, ორი საწოლი, ხის "კუშეტკა", დიდი ღუმელი, ტელევიზორი_ყველაფერი როგორც წესია.
პატარა მაგიდა, ზედ_ნარდი, სათვალე, რაფაზე_წამლები, ღუმელზე_ჩაიდანი, კედელზე ძველებური ხალიჩა.
საათიც იქვეა, წიკიწიკებს თავისთვის.

იქ სიჩუმეა. თავისებური სიჩუმე. თავისი შეშის ტკაცუნით და ღუმელზე დაცემული წყლის წვეთის შიშინით.
ზოგჯერ გადაშლილი ფურცლის შრიალითა და კამათლის ჩხარუნით: "ჩარი-სე", ბეშ-ოთხი"...
იქ ერთი მეზობელი "ქვეიდან" ამოდისმ მეორის ძაღლი კი მგელს დაუფლეთია.
იქ ჭაჭას და ხილის არაყს მოგართმევენ, ღუმელში შემწვარ კარტოფილს და მოუხდელ ყველს მოგიტანენ, ასკილის წვენს და მათივე მოყვანილი კიტრის მწნილს გაგიხსნიან, ხაჭაპურს გამოგიცხობენ და შენი ფუძის ანგელოზს დაგილოცავენ.
იქ არ იციან, რა არის ზღვრული მოგება, ინტეგრაცია, მილიტარიზაცია, ვინ იყო ადამ სმიტი ან რა არის ფარდობითი უპრატესობის თეორია, თუმცა რეალობას ისე სწორად აფასებენ, საკუთარი ცოდნის შეგრცხვება.
იქ არ კამათობენ სექსუალური ცხოვრების თავისუფლებაზე, ქალიშვილობის ინსტიტუტზე, თანამედროვე აზროვნებაზე_უაზრო ტერმინების ბრახაბრუხის გარეშეც უყვართ, თხოვდებიან, ღალატობენ, შორდებიან, ართმევენ და დიდად არც უკვირთ, ათადან და ბაბადან ქალი და კაცი, ქალი და კაცია.
იქ ჯანსაღი სუნთქვა, ნაჯაფარი ხელები, მიწის და ხის სუნი აქვთ. ხანდახან ნაკელის ან თივის.
იქ ქალაქისგან, ხალხისგან, ხმაურისგან, ინფორმაციისგან, ჭუჭყისგან, უჰაერობისგან სულშეგუბებული და დაღლილი გავრბივარ ხოლმე.

იქ დილით ისევ შეჭირხლული იქნება შუშები, სარეცხის მავთული და სარჭები,
კიბე_გაყინული.
თოვლი_უფრო მაღალი.
ხედი_ისევ თეთრი.
ლოლოები-ძველებურად გამოკიდული.
ღუმელი-აგიზგიზებული.
წითელი იატაკი, ნედლი ხის სუნი, კედელზე ძველი ხალიჩა.
ბებოს სუთქვა და  საათის წიკწიკი.
ყველაფერი, როგორც წესია.

იქ მინდა.

იაპონიის და ჩემი გასაჭირი, ანუ რაფრად გადავიღებოთ?

ეკონომიკისფრად შეღებილი გარემოა ახლაო, რომელიღაცა ცნობილმა ადამიანმა თქვა, თუ ამ ფრაზით გახდა ცნობილი, რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარი თქვა, მე კი მისი გვარი მაინც ვერ დავიმახსოვრე.
თუმცა როგორც კი ეს სიტყვები მოვისმინე, მაშინვე არ მომეწონა. რატომ მაინცდამაინც ეკონომიკისფერი? იქნებ არ მომწონს და არ მინდა ამფრად შეღებილ გარემოში ცხოვრება?
არაო, მოგიწევსო. ახლა ეკონომიკაზე დგას ყველაფერიო, ეკონომიკური მდგომარეობა განსაზღვრავს ყველაფერს, ყველაზე ძლიერია, ყველგან და ყველაფერშიაო. მოკლედ, ეკონომიკა არის ის, რაც ყველაზე მნიშვნელოვანიაო.
იმავე დღეს სახლში მოსულმა გავიგე, რომ ერთ-ერთი ყველაზე ეკონომიკისფერი ქვეყანა ჯერ მიწისძვრისფრად, მერე ცუნამისფრად შეიღება, მალე რადიაციის ფერი დაემატა და საბოლოოდ მკვეთრი, აი, ელექტროს რომ ეძახიან, ისეთი, უბედურების ფერი მივიღეთ.
ჰოდა, რა ქნა ეკონომიკამ? რა გააკეთა მისი ეკონომიკისფრად მოხატული ქვეყანა რომ არ გადაეღებათ?
ვეერც ვერაფერი.
არც რამე მოაკლდა. მთელი დანარჩენი სამყარო ისევ ეკონომიკისფრად ირთვება. ვერც კრიზისფერმა, ვერც ომისფერმა და ვერ მიწისძვრა-ცუნამნარევმა უბედურებისფერმა ჭკუა ვერ ასწავლა.
რას ვიზამთ.
რას ვიზამ.
ჯერჯერობით არაფერს.
ჯერ გამოვალ ერთი კარგი ფინანსისტ_ბანკირისფერი ეკონომისტი.
იაპონია ისევ ეკონომიკისფერი გახდება ალბათ.
მერე ვნახოთ. მე, სავარაუდოდ, გადავიღებები.
იაპონია არამგონია.

წერილი ემოციებს

ე. წ. სიყვარულს, მოწონებას, გულის აფარცქვალებას, რომანტიკას, ახირებას, ძალიან მძიმე ახირებას, აჩქარებულ გულისცემას, მუხლებისკანკალს, აწითლებას და მათ მსგავს ყველა ჯიშის, ჯურის, რასისა და ამურის აღმსარებლობლობის გრძნობას, შეგრძნებასა და სურვილს:

კიდევ ერთხელ გთხოვთ ყურადღება მიქაციოთ ჩემს კართან ჩამოკიდულ ნიშანს

Do Not disturb

ის განკუთვნილია პირადად თქვენთვის.
გამოიყენების უფლება გაცემულია თქვენი გეგმებისა და ჩემი გემოვნების, საერთო სიტუაციისა და ჩემი ახირებების კატასტროფული შეუთავსებლობის,
ასევე ჩემი დღის განრიგში თქვენი მსგავსი ემოციებისთვის დროისა და ადგილის უქონლობის დამადასტურებელი დოკუმენტაციის წარდგენის შემდეგ უფლებამოსილი დაწესებულების-გონების, კერძოდ რაციონალური აზროვნების განყოფილების მიერ.

პატივისცემით, მე :)

პროცესი_დამეგობრების

როცა გავიცანი, არაფერი.
უბრალოდ, ჩემი სახელი ერქვა. ან შეიძლება, მე მერქვა იმის სახელი.
მოკლედ, სეხნიები აღმოვჩნდით.
არც უცებ დავმეგობრებულვართ და არც გადამკვდარი "დაქალობა" დაგვიბრალებია ერთმანეთისთვის.
ჯგუფელები ვიყავით და გამარჯობის თქმა არ დაგვზარებია არასდროს. ყოველდღე კოცნა_მოკითხვის ამბები სხვებთან მეზარებოდა და, რომ მივხვდი, არც ის იყო მოხიბლული, არ შემიწუხებია.
სხვათა შორის, არც იმას.
   ერთ დღეს, ლექციაზე, მშვიდად მოვიდა და ჩემს გვერდით დაჯდა.
_კარგი დღეა დღეს,_ფანჯარასთან ვისხედით.
_ჰო, დავეთანხმე.
მართლაც კარგი დღე იყო, უქარო, ცოტა ღრუბლიანი.
მეორე დღეს მე დავჯექი მის გვერდით.
მერე ჩემს მეგობრებთან ერთად წავიყვანე სასეირნოდ.
იმდღეს სამსაათიანი ხეტიალი და მეგობრების მოსმენა არ მომბეზრებია.
იმას არ ვიცი.
მერე ერთმანეთს მივეჩვიეთ.
ჯერ ერთმანეთის დუმილი გავიცანით.
მერე _ იშვიათი რეპლიკები.
ამას ერთმანეთის წიგნები და ინტერესები მოჰყვა.
მერე ჩვენი შეხედულებები შეხვდნენ ერთმანეთს და გაიხსნა მსჯელობა-კამათის სეზონი.
  ერთხელაც პიანინოს მივუჯექი და მისთვის დავუკარი. ისეთი არაფერი, ერთი პაწაწკინტელა ვალსი. თითქმის ყველას რომ მოუსმენია, ერთ-ერთი ფილმიდანა და იმიტომ.
 რომ დავამთავრე, კიდევ დაუკარიო, მთხოვა. ერთხელ კი არა ოღონდ, სამჯერ.
სამჯერვე გავიმეორე.
პირველი შემთხვევა იყო, როცა თავისუფლად ვუკრავდი სხვისი თანდასწრებით და ერთხელაც არ  მომიხდია უგერგილო შესრულებისთვის ბოდიში.
ხუთიოდე დღეში მის ჩანაწერებს ვკითხულობდი და მის მომზადებულ ჩაის ვწრუპავდი.
კარგი ჩანაწერები ჰქონდა, თავისნაირი და მყუდრო.
ერთ ლექციაზეც ჩვეულებრივ ფანჯარასთან დავსხედით ერთად.
_არ მიყვარს, როცა ვინმეს ვეჩვევი,-არ შემოუხედავს, ისე თქვა.
_არც მე._არ მე მომდომებია ძალიან მისკენ გახედვა, თუმცა ვიცი,  უკვე მიყურებდა.
 სკამის გახრიალების ხმაზე მოვბრუნდი.
ალბათ ჩუმად უნდოდა ადგომა, მაგრამ მაგიდას წამოედო. როგორც ყოველთვის.
_გვიანია,_ვთქვი და ისევ გვერდზე გავიხედე.
ჩუმად იყო ჯერ. მერე ორი რამ გავიგონე: _ჰო, - და სკამის ხრიალი. დაჯდა.

რამდენიმე საათის მერე "ჩვენს" კაფეში ვისხედით ორივე და დოსტოევსკის ვარჩევდით.
ჩვენ სეხნიები  ვართ.
მეგობრებიც.

nonsense

A thousand leaves through the streets,

A  thousand faces through the town,

A thousand thoughts through our heads_

We are just a stations of sadness.

And stronger winds throughout streets,

Giant walls of colorful madness,

It’s a world, exhausted dreams,

This town and we_ just stations of sadness.

Autumn dream _ I’m trying to sleep.

No other way _ I’m home of madness:

I would run, I would come, I would find

Your sole _  so careless.

But this winds this colored leaves

My tired dream and autumn sadness

Don’t let me free, don’t let me breath

Don’t let me go through tins madness!

Hold my hand, take my had,

Throw away my fears, bad senses.

Stop the wind _ bring long sleep,

Calm heart beating _ you’re so fearless.

                                                                                    ……

                                                                                Cloudy sky, naked trees,

                                                                                Winter in town streets’ gray breath

                                                                                Where’s the sense, all feels false,

                                                                                The only truth _ is in this madness:

                                                                                Pretending love and feeling sadness.

* * * (დილა)

თვალს ვახელ, დაგხედავ,
შენს სუნს შევისუნთქავ.
უნდა გაგაღვიძო-დაგვაგვიანდება.
ვდგებით.

კბილის პასტის გემო და შენი პირის ქაფი.
უკვე გამოფხიზლდი_ჩემს თმაზე გეცინება.
სამოსი, სახის კრემის გრილი არომატი,
თმას ისევ მიწეწავ_საყელო გეკეცება.
გავდივართ.

ჩვენი კაფე_მზარეული გვიცდის,
ხუთ წუთში გავაღებთ_ზუსტად დრო იქნება.
ჩემ სამუშაო_მსუქანი საქაღალდე,
გიტარას მიაშურე_ბენდი იკრიბება.

სავსე ჩაის ჭიქა და ბლუზი შენი სუნით
დღე დაიწყო.
გიყვარვარ.
მეღიმება.

თეთრი... შავი.

თეთრი მაგიდა.
თეთი კედელი.
თეთრი ფინჯანი.
თეთრი ლამბაქი.
    ვერცხლისფერ კოვზით ვურევ შავ ყავას.
თეთრი ქაღალდი.
თეთრი კალამი.
    შავი ფიქრები.
თეთრ ფურცელზე მიჯღაბნილი ლურჯი სიტყვები.
    მინდა თუ არა, ალბათ მაინც ასე ვიქნები.
შავი ფარდები.
მზე ჩავიდა.
თეთრი რითმები.
    მინდა თუ არა, ალბათ მაინც ასე ვიქნები.

* * *

შენ ისევ ისე დგახარ სარკესთან,
ცრემლები ისევ გისველებს სახეს.
მე კი არ ვიცი, რა მოვუხერხო
უძირო სევდით სავსე მაგ თვალებს.

ხელები მაგრად მიგიკრავს გულზე,
თითქოს რაღაცის დაჭერას ლამობ.
და შენს მაგივრად შენი დუმილი
შენივე სევდის სიმღერას გალობს.

ხანდახან ხელებს მაგრად მომუჭავ,
ცდილობ ჩაახშო სულის ამბოხი,
და შენს სახეზე სიმშვიდის ნიღაბს
წაშლის პატარა სევდის ნაოჭი-

გაგეპარება სულის ციხიდან,
შენს წარბებს შორის იპოვის ადგილს,
და შეკავებულ ცრემლების ნაცვლად
შენს ტკივილს ახალს გაუჩენს სამხილს.
..
მქრქალი ცისფერი თვალებს გარშემო,
შენი პატარა, ცივი თითები.
ტყემლის ყვავილით მოფენილი პატარა აზო
და შენს სახეზე ცრემლნარევი წვიმის წვეთები.

რაღაცით ხომ უნდა დაიწყო..
მე ჯერ სხვისი ბლოგების ნახვით დავიწყე.
მერე, როგორც მჩვევია, ძალიან ბევრი ვიფიქრე საკუთარი ბლოგის გაკეთებაზე.
საბოლოოდ, მოვიფიქრე და აქ ვარ.
მერე რას ვიზამთ, მე და ჩემი ბლოგი ერთად მოვიფიქრებთ.

ჰო, მართლა,
მთავარი არ დამავიწყდეს:

სალამი :)