გამთენიისას ჩამოვფრინდი. ერთადერთი შეგრძნებით-დაღლილობით და ერთადერთი სურვილით- წყლის გადავლების. არადა, მეგონა, ემოციები გადამავსებდა, ვიტირებდი ან ვიცინებდი, ან სულაც ვიყვირებდი. სამწუხაროდ, აეროპორტები, მრავალსაათიანი ფრენები და ბარგის მოლოდინი სენტიმენტალიზმს კლავს. ასე რომ, სრული ორი წლის, ხუთი თვისა და ორი დღის შემდეგ დავუბრუნდი ჩემს ქალაქს_ჩემოდნით, ჩანთით, საკმად გასუქებული საბანკო ანგარიშითა და აწყობილი კარიერით, ცხოვრებანანახი ახალგაზრდა ქალი.
