ვერშველის თუ საშველის პოსტი, მეც არ ვიცი

When the night comes, 

a rainy night,
not from our dream-
as we don’t dream together,
and have nothing to share,
only a few sexting lines once in while.

But,
I know how I love to play with fire.
and I’ve learned, how not to get burned-
I’ll get into my cage in time,
and I’m ok with your impression about me
as a girl, with no concrete  mind and timid-
as it’s just a crooked shade.

მილოცვის

მომილოცავს ბედნიერება

მომილოცავს -სამართლიანად დაბინავდი.

თან მით უმეტეს

შენს "ვინც იმსახურებს"-ს ამობურცული მკერდი აქვს და 

ტრაკიც- მოზრდილი.

გილოცავ ორგაზმს დილა-საღამოს _ ჯანმრთელობა ხელში გიჭირავს

თან მითუმეტეს

მაგ მკვრივ ტაკუნებს მამიკოს სქელი საფულეც მოჰყვა.

თუმცა ბოდიში, მატერიალისტური გათვლები ჩემი ნაკლია-

მე ხომ იმუშავე მეთქი, მაგხელა ბიჭს გაგიბედე.

განწყობის

წა-მოდი რა,
მერე რა, რომ ჩემთან ბნელა და ნესტია
მერე რა, რომ ხელები მაქვს სულ ცივი
მერე რა, რომ მეტისმეტად ბევრს ვფიქრობ

წა-მოდი რა,
თუნდაც მკერდი მქონდეს პატარა
თუნდაც არ ვიყო ცეცლხმომდები ქალი
თუნდაც ჩემზე 10-ჯერ უკეთესი გელოდეს-
მე მომხედე რა
მე ხომ ვერ გეძახი,
მე ხომ ვერ გიჭერ,
მე ხომ ვერ ვიბრძვი

ძველი დროიდან ამოქექილი პოსტი შეყვარებულ მე-ზე

შემომეცრემლე.
ფუ! ვერ ვიტან ჩემ თავს ცრემლიანს,
ვერც შეყვარებულს
ვერც გატაცებულს
ვერც ატაცებულს სხვაზე ფიქრებით.

თუმცა როდესაც ხუთი სურვილიდან
პირველი სამი შენზე დავხარჯე,
ბოლო ორის მოფიქრების შემეშინდა
და აღარც ვფიქრობ.
გული მიგრძნობს, სადმე ისევ გაგრევ.
მერე მიდი და უმტკიცე თავს, არაფერიაო_
დამხედავს ზემოდან სკეპტიკურად და ჩაიცინებს
- ვიციო, ვიცი.

არც ცინიკოსი მიყვარს ჩემი თავი.

სარკის მე-ს

ჯობია მოკვდე,
როცა 21-ის ფრთებშეკვეცილ ჩიტს ემსგავსები
გალიასაც რომ არავინ გაღირსებს, ისეთს.

ჯობია მოკვდე,
როცა შენ სიცოცხლეს ლოდინი ჰქვია
მოუსვლელის, აუხდენელის და ეს შენც იცი.

ჯობია მოკვდე,
როცა გავსებს სიცარიელე,
ძარღვებში სისხლად სევდა დაგიდის
ფილტვები იმედგაცრუებით გასუნთქებს და
ცრემლებად უმარილო ოცნება გცვივა.

ჯობია მოკვდე,
რადგან დილაობით დაღლილობას იცვამ,
თმას ტკივილად ივარცხნი
და ღამღამობით მარტოობას საბნად იფარებ.

ჯობია მოკვდე,
იმიტომ, რომ აზრი აღარ გაქვს,
გული სევდის ტუმბოდ, თავი კი მტვერმოდებულ სათავსოდ გექცა-
დავიწყებული და გამოუსადეგარი წიგნების.

ჯობია მოკვდე.
იმიტომ რომ გამოყენება ვერ გიპოვეს,
მიგდებული ცალი ჩექმა ხარ,
თვალმოვარდნილი ცალი საყურე.

ჯობია მოკვდე.
იმიტომ რომ არ ხარ ამ ქვეყნის,
არც ამ დროის,
არც ამ ხალხის,
არც საამათო.

ჯობია მოკვდე.
და მაცალო, მშვიდად გადავიქცე: ამ დროისად
                            ამ ადგილისად  
                            ამ ქვეყნისად
ძარღვებში შეჯიბრმა დამიწყოს დენა,
იმედის უაზრობა და უღმერთობის ღმერთობა ვიწამო ისე,
როგორც შემეფერება, შენმკვდარს და საამათოდ.

დაიძინე, ქარია გარეთ.
დაიძინე, სიზმრები იცდის.
წადი, ცოტა ხნით მოსწყდი ცხოვრებას-
სული გაუშვი სიზმარეულ ოცნებებს იქით.

დაიძინე. დაივიწყე ტკივილი, შფოთვა.
მიდი, უბრალოდ, დაიძინე. სიმშვიდე გიცდის.

დასიზმრებისთვის

ნაშენსუნარი, ნაშენხორცალი
თავაწეული გავდივარ ხალხში:
-იცით? მე მიყვარს!

ავრბივარ კიბეს-გრძლესა და მძიმეს.
არ მიძნელდება-იქ, ზევით, შენ ხარ.
ხალხი მიყურებს- რა გიკვირთ?
                                             მიყვარს!

ფერების მარში, ალიაქოთი.
ვეძებ სიმშვიდეს-ლურჯი ისე კარგი ყოფილა...
კვლავ კიბეები, კვლავ ავრბივარ- "არ დაიღალო!"
ღმერთო მიშველე-ეგ სილურჯე სხეულად მტკივა.

ბაც! თვალებს ვახელ. სიზმარია, როგორც ყოველთვის.
მაინც გამომყვა-ნატკენი სითბო, თვალში სილურჯე.
დანასიზმრალით სავსე მოვდივარ-კიდევ ერთხელ დასიზმრებისთვის
და ეს სილურჯე ჩემ სახეზე ნუ გიკვირს-მიყვარს.

ახალნაწვიმზე, ჩვენ

ცირკი-წრე (თურმე ნიშნავს წრეს)
არენა-სივრცეს (მე ასე მგონია)
გარშემო-ქვეყანა (ანუ ხალხის აზრი).

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ვდგავართ წრეში,
ჩვენს არენაზე, ჩვენვე რომ შემოვსაზღვრეთ.
გარშემო ხალხი- დიდი თვალებით, იუმორგადაცმული ირონიით_შიში აქვთ, რაღაცის.

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ვდგავართ წრეში-ანუ არენაზე,
ვსუნთქავთ ჩვენს სივრცეს,
ვცხოვრობთ ჩვენ ცხოვრებას_თბილი დღეების ახალნაწვიმ მყუდრო საღამოებს.

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ვდგავართ წრეში-ბედნიერების ცარცით რომ მოვხაზეთ,
ნახევარი შენ, ნახევარი-მე
და მჭიდროდ შევკარით_შეხების ჟრუანტელით.

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ორი ცხოვრება ერთ ხაზად დავწანით-
ასე გვწამს სიცოცხლე.

ჩვენ (ანუ მე და შენ)
ვდგავართ არენაზე-ხელჩაკიდებულნი.
გვიყურონ
იცოდნენ
იფიქრონ-იუმორგადაცმული ირონიით_თითქოს შიში აქვთო, რაღაცის.  

nonsense

A thousand leaves through the streets,

A  thousand faces through the town,

A thousand thoughts through our heads_

We are just a stations of sadness.

And stronger winds throughout streets,

Giant walls of colorful madness,

It’s a world, exhausted dreams,

This town and we_ just stations of sadness.

Autumn dream _ I’m trying to sleep.

No other way _ I’m home of madness:

I would run, I would come, I would find

Your sole _  so careless.

But this winds this colored leaves

My tired dream and autumn sadness

Don’t let me free, don’t let me breath

Don’t let me go through tins madness!

Hold my hand, take my had,

Throw away my fears, bad senses.

Stop the wind _ bring long sleep,

Calm heart beating _ you’re so fearless.

                                                                                    ……

                                                                                Cloudy sky, naked trees,

                                                                                Winter in town streets’ gray breath

                                                                                Where’s the sense, all feels false,

                                                                                The only truth _ is in this madness:

                                                                                Pretending love and feeling sadness.

* * * (დილა)

თვალს ვახელ, დაგხედავ,
შენს სუნს შევისუნთქავ.
უნდა გაგაღვიძო-დაგვაგვიანდება.
ვდგებით.

კბილის პასტის გემო და შენი პირის ქაფი.
უკვე გამოფხიზლდი_ჩემს თმაზე გეცინება.
სამოსი, სახის კრემის გრილი არომატი,
თმას ისევ მიწეწავ_საყელო გეკეცება.
გავდივართ.

ჩვენი კაფე_მზარეული გვიცდის,
ხუთ წუთში გავაღებთ_ზუსტად დრო იქნება.
ჩემ სამუშაო_მსუქანი საქაღალდე,
გიტარას მიაშურე_ბენდი იკრიბება.

სავსე ჩაის ჭიქა და ბლუზი შენი სუნით
დღე დაიწყო.
გიყვარვარ.
მეღიმება.

თეთრი... შავი.

თეთრი მაგიდა.
თეთი კედელი.
თეთრი ფინჯანი.
თეთრი ლამბაქი.
    ვერცხლისფერ კოვზით ვურევ შავ ყავას.
თეთრი ქაღალდი.
თეთრი კალამი.
    შავი ფიქრები.
თეთრ ფურცელზე მიჯღაბნილი ლურჯი სიტყვები.
    მინდა თუ არა, ალბათ მაინც ასე ვიქნები.
შავი ფარდები.
მზე ჩავიდა.
თეთრი რითმები.
    მინდა თუ არა, ალბათ მაინც ასე ვიქნები.

* * *

შენ ისევ ისე დგახარ სარკესთან,
ცრემლები ისევ გისველებს სახეს.
მე კი არ ვიცი, რა მოვუხერხო
უძირო სევდით სავსე მაგ თვალებს.

ხელები მაგრად მიგიკრავს გულზე,
თითქოს რაღაცის დაჭერას ლამობ.
და შენს მაგივრად შენი დუმილი
შენივე სევდის სიმღერას გალობს.

ხანდახან ხელებს მაგრად მომუჭავ,
ცდილობ ჩაახშო სულის ამბოხი,
და შენს სახეზე სიმშვიდის ნიღაბს
წაშლის პატარა სევდის ნაოჭი-

გაგეპარება სულის ციხიდან,
შენს წარბებს შორის იპოვის ადგილს,
და შეკავებულ ცრემლების ნაცვლად
შენს ტკივილს ახალს გაუჩენს სამხილს.
..
მქრქალი ცისფერი თვალებს გარშემო,
შენი პატარა, ცივი თითები.
ტყემლის ყვავილით მოფენილი პატარა აზო
და შენს სახეზე ცრემლნარევი წვიმის წვეთები.