ჩემი ნათელი სულები 2

მარო ბაბო.
ჩემი დიდი ბებო.
დღისით შუქს რომ ჩამაქრობინებდა ხოლმე_მზეს ეწყინებაო;
ჩემს ხველას ყვავს და ძერას რომ გაატანდა დიდი მონდომებით;
გრძელთითა, დანაოჭებული ხელებით თავშალს რომ შეიკეცავდა;
საჩეჩელასთან რომ არ მიშვებდა,
ძაფის დართვას, ჩხირების ჭერას, ჩავარდნილი თვლის ამოყვანას რომ მასწავლიდა უძირო მოთმინებით;
უამრავჯერ რომ მაყოლებდა "მოთქმა ხმითა თავ-ბოლო ერთი"-ს და ყოველ ჯერზე რომ ტიროდა;

როგორ გავურბოდი ხოლმე რომ გავიზარდე ცოტათი და როგორ რჩებოდა ყველგან თავისი რბილი ბალიში;
როგორ უგლეჯდა ბაჭიებს ბალახს ყოველდღე, როცა თვითონ ძლივს დადიოდა;
როგორ მეშინოდა ხოლმე მის ბარძაყთან ჩატეხილი ძვლის ადგილას გამოწეულ რკინაზე ხელის დადების-ვერ წარმომედგინა ასეთი რამ და იმიტომ.
როგორი შიშითა და ინტერესით ველოდი, რას მომიყვებოდა თავისი წარსულიდან-ყოველთვის რამე ტკივილიანს, მძიმეს გიამბობდა, რაც იცოდა და გამოიარა, იმას.
მერე ვცდილობდი ხოლმე, აღარ მეფიქრა მაგ ამბებზე და არ გამომდიოდა-მეტირებოდა და მეშინოდა, ისე მშვიდად, ღიმილით ყვებოდა თავის ბავშვობას, ობლობას, ქვრივობას...
ახლაც მეშინია-მაგდენი სიმართლის, სიმძიმის და მაინც ამდენი სიყვარულის.
მე ალბათ ვერ შევძლებდი.


რომ გარდაიცვალა, თითქმის არ მიტირია.
რომ მეტირა გულზე მომეშვებოდა!

ჩემი ძვირფასი წუწუნი

მერე რა, რომ
სულ 4 საათი მეძინა წუხელ და 5 საათზე ავდექი.
მერე რა, რომ 9 საათზე უკვე მაღლივში ვიყავი გამოცდაზე.
მერე რა, რომ უნაკლოდ  არ დავწერე.
მერე რა, რომ თავი მისკდებოდა და მისკდება.
მერე რა, რომ მთელი დღე მეგობრის ზარები მეპარება.
რომ 3-საათიანმა დღის ძილმაც არ უშველა ჩემს თავს, არც ყავამ.
მერე რა, რომ არ მწერს("სად წავა მაინც "განწყობა_ოპტიმიზმის პიკი)
მერე რა, რომ დამაკმაყოფილებელი ვარ მხოლოდ_მთლად უბედურება ხომ არ ვარ.
მერე რა, რომ ჩემს ახალ პოსტს უაზრობის სუნი ასდის-ძლივს ერთხელ ახალი პოსტი დავწერე.

რადგანაც:

ისეთი დილა იყო, ისე კარგი და სასიამოვნო, შუქიანი, ჰაერიანი, ხასიათიანი.
მოვიშორე კიდევ ერთი გამოცდა,
შედეგი ნამდვილად დამაკმაყოფილებელი იქნება.
არაა კატასტროფა, ტელეფონის ზარს თუ არ ვუპასუხებ ერთხელ.
თავის ტკივილს თავისი ხიბლი აქვს ბზუილა ფიქრებით, გარე სამყაროს გათიშვებით და  გადღაბნილხედებიანი მგზავრობებით_მზე რომ თვალებში გისახლდება და ტვინს გიდუნებს.
დაღლილი რომ მიწვები, ჩაგეძინება და წინასწარ იცი, შენი ძმა გაგაღვიძებს, კარის საკეტს სპეციალურად რომ ჩამოსწევს ხმაურით.
თვალებგახურებულზე ცივი წყლის შესხმაც სასიამოვნოა.
აივანზე სიგრილეში მუსიკის მოსმენა- მედიტაციის ტოლფასი.
თან იცი, რომ ამაღამ ალბათ იწვიმებს.
ცოტა ხანში მეგობარი მოგწერს და ისე გაგაღიმებს, მარტო მაგას რომ ეხერხება.
და სულაც არაა ცუდი, როცა  დამაკმაყოფილებლად მიგიჩნევენ_მართალია Coward-ობა შეეფერება, მაგრამ მაგის დამაკმაყოფილებელი ბევრის ანგელოზო-სიხარულო ტირადას ჯობია.

 სათაური რა შუაშია და სინამდვილეში წუწუნია ჩემი სტიქია.
დღეს მეზარება რატომღაც.