ამბავი, რომელსაც შემთხვევით "გადავეყარე"

ლამის დაცლილ მაღლივში ბოდიალობდა თურმე(ბოდიალობდა კი არა, ყველა აუდიტორიაში ყოფდა ცხვირს)

მეორე სართულზე ფანჯარასთან მგომი დამინახა ალბათ-რა იცოდა, რომ ჩასაფრებული ვიყავი.

იქნებ სანდომიანადაც კი მოვეჩვენე, არ ვიცი.

მოვიდა და რომელკურსელი ხარო, მკითხა. 

პასუხი არ დავუგვიანე და გულიც დავწყვიტე- პირველკურსელი სჭირდებოდა.

გოგოს ვეძებო, შემომღიმილა, ვინ ეძებს ის იპოვისო, თავიც  თვითონვე დაიიმედა და გატრიალდა, წავიდა.

ჩემმა ჩასაფრებამ შედეგი გამოიღო, ჩემი საქმე მოვითავე და რადგანაც ოციოდე წუთი თავისუფალი დამრჩა, წყნარი მაღლივით დატკბობა გადავწყვიტე და მეორე სართულზე ბიბლიოთეკასთან ჩამოვჯექი.

მალე ისევ გამოჩნდა. ჩამოჯდა, დავილაპარაკეთ.

მიმდევრობით რომ გადმოვალაგო:

ნახალოვკელი, უბრალო ბიჭი, თბილი ღიმილითა და მგონი წინა დღის ნასვამი.

24 წლის. რომელიღაცა კომპანიაში რაღაც კაბელების როგორღაც გამკეთებელი.

არამაღლიველი. ამოსული იყო იმ გოგოს საძებრად,რომელიც ჯერ კიდევ 15 წლისა გაიცნო და შეუყვარდა, ალბათ.

რომელმაც აწვალა, აწამა, მიატოვა, უარი უთხრა, სხვას ხვდება, იმ სხვას აჩხუბა, გაარტყა,დაამცირა.

და მაინც იმის საძებრად ამოვიდა.

მოვუსმინე

და ვურჩიე(ხო, მე ვურჩიე!) აიძულე, დაინახოს, რომ მასზე ჭკვიანი და ძლიერი ხარ მეთქი.

რამე ხომ უნდა მეთქვა.

თავი რომ უნდა დაენებებინა, უჩემოდაც იცოდა.

რომ ვხედავ, ყველა სხვა პრობლემა მავიწყდება და შიგნით რაღაც მიცოცხლდებაო.

პირველად მნახა და ყველაფერი გადმომილაგა. გუღღიად, ბოლომდე, ემოციებით, ხელებით.

მომინდა მივხმარებოდი.
მაგრამ:
გოგოები არ შევიცვლებით.
ბიჭები შეიცვალნენ, ისიც მეეჭვება.
არჩევანს კი ყველა ჩვენთვის ვაკეთებთ-
როცა დინების საწინააღმდეგოდ ცურვას გადაწყვეტ, ნუ გაგიკვირდება, დინებასთან ბრძოლა რომ მოგიწევს.
თუმცა, იმას  არ უკვირდა მგონი. იბრძოდა.


თავს ვიმშვიდებ, რომ მოსმენაც დახმარებაა. არ ვიცი.