პროცესი_დამეგობრების

როცა გავიცანი, არაფერი.
უბრალოდ, ჩემი სახელი ერქვა. ან შეიძლება, მე მერქვა იმის სახელი.
მოკლედ, სეხნიები აღმოვჩნდით.
არც უცებ დავმეგობრებულვართ და არც გადამკვდარი "დაქალობა" დაგვიბრალებია ერთმანეთისთვის.
ჯგუფელები ვიყავით და გამარჯობის თქმა არ დაგვზარებია არასდროს. ყოველდღე კოცნა_მოკითხვის ამბები სხვებთან მეზარებოდა და, რომ მივხვდი, არც ის იყო მოხიბლული, არ შემიწუხებია.
სხვათა შორის, არც იმას.
   ერთ დღეს, ლექციაზე, მშვიდად მოვიდა და ჩემს გვერდით დაჯდა.
_კარგი დღეა დღეს,_ფანჯარასთან ვისხედით.
_ჰო, დავეთანხმე.
მართლაც კარგი დღე იყო, უქარო, ცოტა ღრუბლიანი.
მეორე დღეს მე დავჯექი მის გვერდით.
მერე ჩემს მეგობრებთან ერთად წავიყვანე სასეირნოდ.
იმდღეს სამსაათიანი ხეტიალი და მეგობრების მოსმენა არ მომბეზრებია.
იმას არ ვიცი.
მერე ერთმანეთს მივეჩვიეთ.
ჯერ ერთმანეთის დუმილი გავიცანით.
მერე _ იშვიათი რეპლიკები.
ამას ერთმანეთის წიგნები და ინტერესები მოჰყვა.
მერე ჩვენი შეხედულებები შეხვდნენ ერთმანეთს და გაიხსნა მსჯელობა-კამათის სეზონი.
  ერთხელაც პიანინოს მივუჯექი და მისთვის დავუკარი. ისეთი არაფერი, ერთი პაწაწკინტელა ვალსი. თითქმის ყველას რომ მოუსმენია, ერთ-ერთი ფილმიდანა და იმიტომ.
 რომ დავამთავრე, კიდევ დაუკარიო, მთხოვა. ერთხელ კი არა ოღონდ, სამჯერ.
სამჯერვე გავიმეორე.
პირველი შემთხვევა იყო, როცა თავისუფლად ვუკრავდი სხვისი თანდასწრებით და ერთხელაც არ  მომიხდია უგერგილო შესრულებისთვის ბოდიში.
ხუთიოდე დღეში მის ჩანაწერებს ვკითხულობდი და მის მომზადებულ ჩაის ვწრუპავდი.
კარგი ჩანაწერები ჰქონდა, თავისნაირი და მყუდრო.
ერთ ლექციაზეც ჩვეულებრივ ფანჯარასთან დავსხედით ერთად.
_არ მიყვარს, როცა ვინმეს ვეჩვევი,-არ შემოუხედავს, ისე თქვა.
_არც მე._არ მე მომდომებია ძალიან მისკენ გახედვა, თუმცა ვიცი,  უკვე მიყურებდა.
 სკამის გახრიალების ხმაზე მოვბრუნდი.
ალბათ ჩუმად უნდოდა ადგომა, მაგრამ მაგიდას წამოედო. როგორც ყოველთვის.
_გვიანია,_ვთქვი და ისევ გვერდზე გავიხედე.
ჩუმად იყო ჯერ. მერე ორი რამ გავიგონე: _ჰო, - და სკამის ხრიალი. დაჯდა.

რამდენიმე საათის მერე "ჩვენს" კაფეში ვისხედით ორივე და დოსტოევსკის ვარჩევდით.
ჩვენ სეხნიები  ვართ.
მეგობრებიც.

nonsense

A thousand leaves through the streets,

A  thousand faces through the town,

A thousand thoughts through our heads_

We are just a stations of sadness.

And stronger winds throughout streets,

Giant walls of colorful madness,

It’s a world, exhausted dreams,

This town and we_ just stations of sadness.

Autumn dream _ I’m trying to sleep.

No other way _ I’m home of madness:

I would run, I would come, I would find

Your sole _  so careless.

But this winds this colored leaves

My tired dream and autumn sadness

Don’t let me free, don’t let me breath

Don’t let me go through tins madness!

Hold my hand, take my had,

Throw away my fears, bad senses.

Stop the wind _ bring long sleep,

Calm heart beating _ you’re so fearless.

                                                                                    ……

                                                                                Cloudy sky, naked trees,

                                                                                Winter in town streets’ gray breath

                                                                                Where’s the sense, all feels false,

                                                                                The only truth _ is in this madness:

                                                                                Pretending love and feeling sadness.

* * * (დილა)

თვალს ვახელ, დაგხედავ,
შენს სუნს შევისუნთქავ.
უნდა გაგაღვიძო-დაგვაგვიანდება.
ვდგებით.

კბილის პასტის გემო და შენი პირის ქაფი.
უკვე გამოფხიზლდი_ჩემს თმაზე გეცინება.
სამოსი, სახის კრემის გრილი არომატი,
თმას ისევ მიწეწავ_საყელო გეკეცება.
გავდივართ.

ჩვენი კაფე_მზარეული გვიცდის,
ხუთ წუთში გავაღებთ_ზუსტად დრო იქნება.
ჩემ სამუშაო_მსუქანი საქაღალდე,
გიტარას მიაშურე_ბენდი იკრიბება.

სავსე ჩაის ჭიქა და ბლუზი შენი სუნით
დღე დაიწყო.
გიყვარვარ.
მეღიმება.

თეთრი... შავი.

თეთრი მაგიდა.
თეთი კედელი.
თეთრი ფინჯანი.
თეთრი ლამბაქი.
    ვერცხლისფერ კოვზით ვურევ შავ ყავას.
თეთრი ქაღალდი.
თეთრი კალამი.
    შავი ფიქრები.
თეთრ ფურცელზე მიჯღაბნილი ლურჯი სიტყვები.
    მინდა თუ არა, ალბათ მაინც ასე ვიქნები.
შავი ფარდები.
მზე ჩავიდა.
თეთრი რითმები.
    მინდა თუ არა, ალბათ მაინც ასე ვიქნები.

* * *

შენ ისევ ისე დგახარ სარკესთან,
ცრემლები ისევ გისველებს სახეს.
მე კი არ ვიცი, რა მოვუხერხო
უძირო სევდით სავსე მაგ თვალებს.

ხელები მაგრად მიგიკრავს გულზე,
თითქოს რაღაცის დაჭერას ლამობ.
და შენს მაგივრად შენი დუმილი
შენივე სევდის სიმღერას გალობს.

ხანდახან ხელებს მაგრად მომუჭავ,
ცდილობ ჩაახშო სულის ამბოხი,
და შენს სახეზე სიმშვიდის ნიღაბს
წაშლის პატარა სევდის ნაოჭი-

გაგეპარება სულის ციხიდან,
შენს წარბებს შორის იპოვის ადგილს,
და შეკავებულ ცრემლების ნაცვლად
შენს ტკივილს ახალს გაუჩენს სამხილს.
..
მქრქალი ცისფერი თვალებს გარშემო,
შენი პატარა, ცივი თითები.
ტყემლის ყვავილით მოფენილი პატარა აზო
და შენს სახეზე ცრემლნარევი წვიმის წვეთები.

რაღაცით ხომ უნდა დაიწყო..
მე ჯერ სხვისი ბლოგების ნახვით დავიწყე.
მერე, როგორც მჩვევია, ძალიან ბევრი ვიფიქრე საკუთარი ბლოგის გაკეთებაზე.
საბოლოოდ, მოვიფიქრე და აქ ვარ.
მერე რას ვიზამთ, მე და ჩემი ბლოგი ერთად მოვიფიქრებთ.

ჰო, მართლა,
მთავარი არ დამავიწყდეს:

სალამი :)