პატარა საფიქრალზე, სცენარზე და მარტივ ფაქტებზე

პოსტის კითხვისას, სასურველია, გონებაში გიტრიალებდეთ ისეთი რამეები, როგორიცაა მიხეილ ჯავახიშვილის "პატარა დედაკაცი"; ტოლსტოის ანას ქმრის, კარენინის ტიპაჟი; გერალტის დამოკიდებულება იენიფერისადმი და მისი მაგალითი, თუ რა მარტივია (სინამდვილეში-თავს არ ებრძოდე), მიიღო ადამიანი; ცოტათი- ჯინი უისლი; ცოტათი- მერი უოთსონი BBC Sherlock-დან(წიგნები თუ არა, სერიალები მაინც ხომ იცით)

ერთი საინტერესო სცენარი ვიცი - ადამიანებთან ურთიერთობის მოგვარების. ძალიან ცოტა ენერგიას და ქმედებას მოითხოვს ადამიანისგან. ორჯერ მქონდა შანსი, დავკვირვებოდი, როგორ იყენებს მას ერთი ძალიან საინტერესო და კარგი(დედის დაფიცებით კარგი) ადამიანი.

სხვათაშორის

• იგივე ადამიანს ყველაზე ადეკვატურ დროს სჩვევია, უყუროს თქვენს აცრემლებულ თვალებს, სიმწრით მოკვნეტილ ტუჩს და ითამაშოს "ქინდერ"-ში ამოსული სათამაშოთი.
• ა, ჰო, აქეთ დაგრჩეთ ნაწყენი და ვერ გაიგოს, საათნახევრიანი რაღაცის ხვეწნის მერე(რომ არ შეისმინა, რა თქმა უნდა) რატომ ხართ თვალებაცრემლებული, სიმწრით ტუჩმოკვნეტილი და რატომაა არაადეკვატური მისი საქციელი (თამაშზე ასაკობრივ შეზღუდვებს არ ვაწესებ).
• მასვე შეუძლია, იყოს ჩუმად მაშინ, როცა მისი ყველა ინსტინქტი, გონი და ყველაფერი, რაც გააჩნია, იმდენად ძლიერად უხმობს ხმის ამოღებას, რომ მის გვერდით სხვა ადამიანები იწყებენ საუბარს და შემდეგ, რა თქმა უნდა, დაგრჩეთ ნაწყენი, რომ ვერ ახსენით "მისი დუმილის" მიზეზები.

Side Effect

მშობლიურ ენზე წერას არაფერი მირჩევნია. თუმცა ეს და კიდევ რამდენიმე პოსტი შეიძლება სხვა ენაზეც შემოგხვდეთ. ალბათ იმიტომ, რომ უცხო ენაზე წერისას შემიძლია, სიტყვებს იმდენი ემოცია არ ჩავაყოლო, რამდენიც ქართულად მომდის ხოლმე. შორიდან და ცივად გადმოვცე ერთ დროს/ახლაც არც ისე ცივი და მარტივი რაღაცები.

P.S. მადლობისაცაა ეს პოსტი. შეიძლება ვერც მიხვდეს, მაგრამ უთქმელი მადლობის სიმძიმეს, უმისამართოდ ამოთქმული გულსმოშვება მირჩევნია.

ჰოდა, მადლობა.

Whenever I talk to you

Whenever there's a little communication in between us-

I turn into my old self.

Into an afraid, shy girl

Who

Hated being herself

Who

didn't know how to be herself

Who

tried to fit- only not to be rejected

And

You were the one I wanted the most.

So 

I tried to fit. fit. fit.

To what?

I still don't know.

But then

I didn't know:

-fitting is impossible

-being someone else is impossible

And 

Fear kills.