Enchantment

წასაკითხი პირისპირ მდგომებისათვის: ერთდროულად #enchantment

Anchor to anchor
Wing to wing

The air needs gravity
There is no sky without Earth.

I had wings before but I couldn't fly high
I had gills but couldn't dive deep waters
         As I was air without gravity
         Ocean - without shores.


You, being mine - tells me now -
                        Here is your freedom and love:

      Fly as high as you want
      Try whatever you want
      Go and chase you wickedest dreams
      Fight and win
            or
      Fight and lose.


You can now.

I give you gravity
I give you anchor
I give you home.

დაბადების დღის

გამოქვეყნება ნაგვიანევია.
ორმა საჭიროებამ მოითხოვა.
ერთმა, რომელსაც სხვანაირად ჯადოქრობას აბრალებენ და
მეორემ, რომლის სახელიც ჯერ არ ვიცი.
.


*Evil poem spied from the subconscious

To a crow, wolf, lion

This is not a present.
Or... depends how many layers deep you'll read.

This is a request.
Demand - if you like.

I want you to love me.
Bone deep, soul scratching.

I want you to seek love with me, through me, by me, in me.
Because of me.

I want to be your deliverance and curse.
I want you to lose and gain your freedom with me.

I. Want. You.

I want your acceptance

Obedience 

Rebellion

War and peace.

Deepest waters.

Hidden wishes. 

Furthest caves.

მე და ხალხი, ანუ ჩემს კეთილისმყოფელთა არმად გადაყრილი ცერცვი

დღეს ვაპირებდი გრძელი პოსტი დამეწერა იმაზე, თუ როგორ უჭირთ ადამიანებს, დაინახონ, რომ "მინდა"-სა და სასურველის მიღებას შორის, მათი გადაწყვეტილება დგას სასურველის მიღების შესახებ. და რომ, ზოგჯერ “მინდა” ცუდია და ამ "ჩამალული" ნაბიჯით საკუთარი სურვილების გაკონტროლება შეუძლიათ. მერე ვაპირებდი, მემსჯელა და ჩამეშალა ეს თემა გემრიელად, მაგრამ გამოჩნდა რაღაც ისეთი, რაც უფრო მეტად ითხოვს ამოთქმას, ვიდრე ეს წლობით ნაჩხიბ-ნაფიქრი დასკვნები.

პატარა შესავალი - ადამიანებმა საკუთარი ცხვირის საკუთარ საქმეში დატევისა და სხვის საქმეში წაყოფის პროცენტული მაჩვენებლები რომ გადაცვალონ, დარწმუნებული ვარ ჩვენი საქმე გაცილებით უკეთ იქნებოდა ჩემი რომ უკეთ იქნებოდა, ზუსტად ვიცი.
ის ამბავია, რომ მემილიარდჯერ მითხრეს, რა ძნელი ვარ, რა მძიმეა ჩემთან საუბარი, როგორი ვიწრო ცხოვრებისეული საზღვრები მაქვს და ხალხი მძულს.
სინამდვილეში, მე მათ პირადს არ ვკითხულობ და, ვიბრძვი, იმათ ჩემი არ იკითხონ - არც ისე შედეგიანად.
ჩემი პასუხი, არაა, პასუხიც არა, რეაქცია - ქვევით და ვცრლად გამოხატული დაგხვდებათ.
მიმართვის ფორმა ეხებათ იმ ადამიანებს, ვინც ხშირად და მონდომებით კითხულობენ ლექციას კაცთმოყვარეობასა ზედა ჩემს ჯიუტ თავზე. 

შევუდგეთ: 

1. მხოლოდ იმიტომ, რომ არ მაინტერესებს, ჩემს გარშემო ადამიანების ბევრი პროცენტისთვის საინტერესო რამეები, არ ნიშნავს, რომ არაფერი მაინტერესებს;

2. მხოლოდ იმიტომ, რომ ვცხოვრობ კონკრეტულ გარემოში, არ ნიშნავს, რომ ამ გარემოს უნდა შევეზილო და მოვერგო აუცილებელ მინიმუმზე მეტად- და კი, ჩემი და თქვენი აუცილებელი მინიმუმი განსხვავდება;

$%^&**& ფუნქცია (ცოტა ირონიული პოსტი ზარმაც კაცებს)

ჰო, ზარმაც კაცებს
აი, იმ კაცებს,განძრევა რომ ეზარებათ, ზრუნვა რომ ეზარებათ, "დამოუკიდებელი, ემანსიპირებული ქალი" რომ უნდათ,მყარად რომ დგას, თავსაც რომ მიხედავს, საჭიროების შემთხვევაში, კაცსაც რომ უპატრონებს და თან  მათი გამღმერთებელი, ჩუმად მჯდომი, მომლოდინე, მისი უპირობოდ მიმღები რომ იქნება.
ჰმ
იდეალია. ზარმაცი უკვე ვარ, კაცი რომ ვიყო, ალბათ მეც ეგრე მომინდებოდა.

მაგრამ
(გადასარევი სიტყვაა ეს "მაგრამ". მწარე სკოლისეული გამოცდილებით ვიცი, რამდენს ნიშნავს) --
მაგრამ
გასაჩხიბი ამბავია.
ყველა ქალისას მე ვერ ვიტყვი, მაგრამ ჩემნაირების ამბავს მოგახსენებთ.
მაშ ასე, ზარმაცო და კომფორტის ზონაში გამოკეტილო კაცებო, ჩემნაირი გოგოებისგან თქვენი იდეალური გოგოები ვერ გამოვლენ.
რათა?
უფ, ახლავე:

Side Effect

მშობლიურ ენზე წერას არაფერი მირჩევნია. თუმცა ეს და კიდევ რამდენიმე პოსტი შეიძლება სხვა ენაზეც შემოგხვდეთ. ალბათ იმიტომ, რომ უცხო ენაზე წერისას შემიძლია, სიტყვებს იმდენი ემოცია არ ჩავაყოლო, რამდენიც ქართულად მომდის ხოლმე. შორიდან და ცივად გადმოვცე ერთ დროს/ახლაც არც ისე ცივი და მარტივი რაღაცები.

P.S. მადლობისაცაა ეს პოსტი. შეიძლება ვერც მიხვდეს, მაგრამ უთქმელი მადლობის სიმძიმეს, უმისამართოდ ამოთქმული გულსმოშვება მირჩევნია.

ჰოდა, მადლობა.

Whenever I talk to you

Whenever there's a little communication in between us-

I turn into my old self.

Into an afraid, shy girl

Who

Hated being herself

Who

didn't know how to be herself

Who

tried to fit- only not to be rejected

And

You were the one I wanted the most.

So 

I tried to fit. fit. fit.

To what?

I still don't know.

But then

I didn't know:

-fitting is impossible

-being someone else is impossible

And 

Fear kills.

აღარ მინდა-ს პოსტი

დავიღალე.

აღარ მინდა, დილა დაიწყოს მაღვიძარით შვიდ საათზე.
აღარ მინდა, რვამდე ვერ ვაიძულო თავს ადგომა.
აღარ მინდა, გამოცარიელებული ტომარასავით ვიდგე კარადასთან და ვფიქრობდე, რა ჩავიცვა.
გაჩერებაზე თავს ვებრძოდე, რომ ტაქსით არ წავიდე.
ან შუაღამისას გამეღვიძოს და ვიხსენებდე, წინა დღეს აი, იქ და იქ ok-ს დავაწექი თუ არა და თუ არ დავაწექი, რას გამოიწვევს მაგ ერთი კლიკის დაკლება.
აღარ მინდა, ფბ-ზე შევდიოდე და მარტო იმას ვამოწმებდე, ანთია თუ არა მწვანე ბურთულა იმ ადამიანის სახელთან, რომელთან ლაპარაკშიც ვიძინებდი და ვიღვიძებდი.
რომელსაც თითქმის ისევე ვგრძნობ და განვიცდი, როგორც საკუთარ თავს.
აღარ მინდა, გაუზიარებელი ამბებით ავსება.
აღარ მინდა, თან მყავდეს და თან არ მყავდეს ადამიანი.
აღარ მინდა, დაწოლის და სიჩუმის უსაშველო მოთხოვნილებას ვებრძოდე.
ყურებში ყრუ გუგუნად მედგეს მთელი დღის ხმაური.
ღამე მეღვიძებოდეს და ვითვლიდე, კიდევ რამდენი საათი დამრჩა ძილისთვის.
უმიზეზოდ დამაგდოს მაღალმა სიცხემ და 24 საათში კვალიც არ დარჩეს მისგან.
დღეებს დაღლილი ფიქრების ფონზე მივათრევდე.
მიწევდეს ჩანიშვნა და თვალში მოსახვედრ ადგილას გამოკიდება, რომ წიგნის მაღაზიაში ვარ გასავლელი, ჩემი საყვარელი წიგნის (!) თარგმანის საყიდლად.
სრულიად გადამავიწყდეს, რომ ჩავეწერე დანტისტთან.
ვერ ვნახო ნათლული.
აღარ მახსოვდეს, როდის ვუყურე ფილმს,
ჩემით დავძებნე ახალი ბენდი,
ბენდს ვინ ჩივის, სიმღერა მაინც.
ანდაც დავწერე რამე.
იყოს მომენტები, როცა არ მახსოვს, რაღაც მართლა მოხდა თუ სიზმარში ვნახე.
მაღიზიანებდეს ყველაფერი გარშემო.
ასე კარგად მქონდეს დამუღამებული კარგად ყოფნის რეჟიმი.
ასე ხარისხინად არ ვიმჩნევდე, რომ  თავს ვგრძნობ დაღლილად.
ვაღიარო, რომ ავად ვარ და ა. შ.

ვერშველის თუ საშველის პოსტი, მეც არ ვიცი

When the night comes, 

a rainy night,
not from our dream-
as we don’t dream together,
and have nothing to share,
only a few sexting lines once in while.

But,
I know how I love to play with fire.
and I’ve learned, how not to get burned-
I’ll get into my cage in time,
and I’m ok with your impression about me
as a girl, with no concrete  mind and timid-
as it’s just a crooked shade.