$%^&**& ფუნქცია (ცოტა ირონიული პოსტი ზარმაც კაცებს)

ჰო, ზარმაც კაცებს
აი, იმ კაცებს,განძრევა რომ ეზარებათ, ზრუნვა რომ ეზარებათ, "დამოუკიდებელი, ემანსიპირებული ქალი" რომ უნდათ,მყარად რომ დგას, თავსაც რომ მიხედავს, საჭიროების შემთხვევაში, კაცსაც რომ უპატრონებს და თან  მათი გამღმერთებელი, ჩუმად მჯდომი, მომლოდინე, მისი უპირობოდ მიმღები რომ იქნება.
ჰმ
იდეალია. ზარმაცი უკვე ვარ, კაცი რომ ვიყო, ალბათ მეც ეგრე მომინდებოდა.

მაგრამ
(გადასარევი სიტყვაა ეს "მაგრამ". მწარე სკოლისეული გამოცდილებით ვიცი, რამდენს ნიშნავს) --
მაგრამ
გასაჩხიბი ამბავია.
ყველა ქალისას მე ვერ ვიტყვი, მაგრამ ჩემნაირების ამბავს მოგახსენებთ.
მაშ ასე, ზარმაცო და კომფორტის ზონაში გამოკეტილო კაცებო, ჩემნაირი გოგოებისგან თქვენი იდეალური გოგოები ვერ გამოვლენ.
რათა?
უფ, ახლავე:

პატარა საფიქრალზე, სცენარზე და მარტივ ფაქტებზე

პოსტის კითხვისას, სასურველია, გონებაში გიტრიალებდეთ ისეთი რამეები, როგორიცაა მიხეილ ჯავახიშვილის "პატარა დედაკაცი"; ტოლსტოის ანას ქმრის, კარენინის ტიპაჟი; გერალტის დამოკიდებულება იენიფერისადმი და მისი მაგალითი, თუ რა მარტივია (სინამდვილეში-თავს არ ებრძოდე), მიიღო ადამიანი; ცოტათი- ჯინი უისლი; ცოტათი- მერი უოთსონი BBC Sherlock-დან(წიგნები თუ არა, სერიალები მაინც ხომ იცით)

ერთი საინტერესო სცენარი ვიცი - ადამიანებთან ურთიერთობის მოგვარების. ძალიან ცოტა ენერგიას და ქმედებას მოითხოვს ადამიანისგან. ორჯერ მქონდა შანსი, დავკვირვებოდი, როგორ იყენებს მას ერთი ძალიან საინტერესო და კარგი(დედის დაფიცებით კარგი) ადამიანი.

სხვათაშორის

• იგივე ადამიანს ყველაზე ადეკვატურ დროს სჩვევია, უყუროს თქვენს აცრემლებულ თვალებს, სიმწრით მოკვნეტილ ტუჩს და ითამაშოს "ქინდერ"-ში ამოსული სათამაშოთი.
• ა, ჰო, აქეთ დაგრჩეთ ნაწყენი და ვერ გაიგოს, საათნახევრიანი რაღაცის ხვეწნის მერე(რომ არ შეისმინა, რა თქმა უნდა) რატომ ხართ თვალებაცრემლებული, სიმწრით ტუჩმოკვნეტილი და რატომაა არაადეკვატური მისი საქციელი (თამაშზე ასაკობრივ შეზღუდვებს არ ვაწესებ).
• მასვე შეუძლია, იყოს ჩუმად მაშინ, როცა მისი ყველა ინსტინქტი, გონი და ყველაფერი, რაც გააჩნია, იმდენად ძლიერად უხმობს ხმის ამოღებას, რომ მის გვერდით სხვა ადამიანები იწყებენ საუბარს და შემდეგ, რა თქმა უნდა, დაგრჩეთ ნაწყენი, რომ ვერ ახსენით "მისი დუმილის" მიზეზები.

აღარ მინდა-ს პოსტი

დავიღალე.

აღარ მინდა, დილა დაიწყოს მაღვიძარით შვიდ საათზე.
აღარ მინდა, რვამდე ვერ ვაიძულო თავს ადგომა.
აღარ მინდა, გამოცარიელებული ტომარასავით ვიდგე კარადასთან და ვფიქრობდე, რა ჩავიცვა.
გაჩერებაზე თავს ვებრძოდე, რომ ტაქსით არ წავიდე.
ან შუაღამისას გამეღვიძოს და ვიხსენებდე, წინა დღეს აი, იქ და იქ ok-ს დავაწექი თუ არა და თუ არ დავაწექი, რას გამოიწვევს მაგ ერთი კლიკის დაკლება.
აღარ მინდა, ფბ-ზე შევდიოდე და მარტო იმას ვამოწმებდე, ანთია თუ არა მწვანე ბურთულა იმ ადამიანის სახელთან, რომელთან ლაპარაკშიც ვიძინებდი და ვიღვიძებდი.
რომელსაც თითქმის ისევე ვგრძნობ და განვიცდი, როგორც საკუთარ თავს.
აღარ მინდა, გაუზიარებელი ამბებით ავსება.
აღარ მინდა, თან მყავდეს და თან არ მყავდეს ადამიანი.
აღარ მინდა, დაწოლის და სიჩუმის უსაშველო მოთხოვნილებას ვებრძოდე.
ყურებში ყრუ გუგუნად მედგეს მთელი დღის ხმაური.
ღამე მეღვიძებოდეს და ვითვლიდე, კიდევ რამდენი საათი დამრჩა ძილისთვის.
უმიზეზოდ დამაგდოს მაღალმა სიცხემ და 24 საათში კვალიც არ დარჩეს მისგან.
დღეებს დაღლილი ფიქრების ფონზე მივათრევდე.
მიწევდეს ჩანიშვნა და თვალში მოსახვედრ ადგილას გამოკიდება, რომ წიგნის მაღაზიაში ვარ გასავლელი, ჩემი საყვარელი წიგნის (!) თარგმანის საყიდლად.
სრულიად გადამავიწყდეს, რომ ჩავეწერე დანტისტთან.
ვერ ვნახო ნათლული.
აღარ მახსოვდეს, როდის ვუყურე ფილმს,
ჩემით დავძებნე ახალი ბენდი,
ბენდს ვინ ჩივის, სიმღერა მაინც.
ანდაც დავწერე რამე.
იყოს მომენტები, როცა არ მახსოვს, რაღაც მართლა მოხდა თუ სიზმარში ვნახე.
მაღიზიანებდეს ყველაფერი გარშემო.
ასე კარგად მქონდეს დამუღამებული კარგად ყოფნის რეჟიმი.
ასე ხარისხინად არ ვიმჩნევდე, რომ  თავს ვგრძნობ დაღლილად.
ვაღიარო, რომ ავად ვარ და ა. შ.

პირველი გაკვეთილი ადამიანებს

მოდი, ადამიანებო, სანამ დიდობაზე და ჭკვიანობაზე დავდებთ თავს
საწყისი გაკვეთილი გავიაროთ- ეტყობა გააცდინეთ.
არაუშავს, ვის არ მოსვლია.
მოდი, ჯერ ანბანი ვისწავლოთ
ცხოვრების ანბანი, თორემ, ასოები ყველას გამოგყავთ.
მოდი ვისწავლოთ, რა არის სიცოცხლე, ანდაც სიკვდილი,
რაა მართალი, და თუ ცუდია, ტყუილს რაღატომ ეტანება კაცობრიობა.
(ალბათ იმიტომ, რომ პირველი გაკვეთილი გამოტოვეს, მაგრამ განვაგრძოთ)
მოდი, გავიგოთ რატომაა ერთი ძლიერი, მეორე სუსტი?
რატომაა რომ ზოგი სამართლიანად მიგვაჩნია, ზოგი- უსამართლოდ,
რატომაა რომ განსხვავებული არ მოგვწონს-ჩავკლათ,კაცო, ჩვენ ხომ ბევრნი ვართ!
მოდი ვიკითხოთ, რა არის შიში? ვინაა მამაცი?
ვინ იმარჯვებს, ის ვინც პრიზს ჩაიხუტებს თუ ის ვინც დათმობს, როცა დაინახავს-მეორეს გამარჯვება სიცოცხლედ უღირს?
მოდი ვიკითხოთ, ვინაა ძლიერი, ის ვინც შურს იძიებს და "ხმამაღლა" იბრძვის, თუ ის, ვინც მოუთმენს და მიუტევებს?
ის ვინც ყვირის, თუ ვისაც გაჩუმება შეუძლია?
თუ იქნებ სულაც ის ვინც ვინც ბოდიშს გიხდით და გპატიობთ?
ის ვინც კედელს ანგრევს, თუ ის ვინც გაჩვენებს, რომელი კედელი გაანგრიო?
თუმცა თქვენ რომ გკითხოთ, ვინც საწყისი გაკვეთილი გამოტოვეთ-ალბათ პირველი.
(იმედი მაქვს გამოსწორება არ დამაგვიანდა-სწორი პასუხია ორივე ერთნაირად.)
მოდი ვიკითხოთ, რაა რეალობა და რა ილუზია
რისი გვჯეროდეს, თუ ჯობია, სულაც არაფრის.
ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, აი რას ვიტყვი.
პირველი გაკვეთილი ყველაზე მოკლეა, მასში ანბანი არ წერია, არც გამრავლების ტაბულაა და არც მორალის  ხარისხის გამოსათვლელი ვეება ცხრილები.

აი, რა წერია პირველ გაკვეთილში:
ფაქტი რომელსაც ვერსად წაუხვალთ-თქვენ დაიბადეთ.
თქვენ ყველანი თანაბარნი ხართ, სითანაბრის ყველაზე ფართო გაგებით.
ყველა ერთნაირად ძლიერია და ერთნაირად სუსტი.
სიმართლემ და ტყუილმა შეიძლება ადგილები გაცვალონ-ერთი ფასი აქვთ-ყველამ შეაფასეთ თქვენთვის.
თქვენ სუბიექტურები იქნებით- რადგან სამყაროს მხოლოდ თქვენი თავის გავლით უყურებთ.
ნურასოდეს მოძებნით ცხოვრების საწყისი სიტყვების განმარტებას-თქვენ თვითონ იგრძნობთ, როდის ტყუით, როდის არა, როდის გეშინიათ, როდის არა, როდის იბრძოლოთ და როდის დათმოთ-მთავარია გახსოვდეთ, რომ არაფრით ხართ სხვაზე მეტი. არც ნაკლები.
უბრალოდ- იფიქრეთ.
დანარჩენი... ცხოვრებია თქვენია, როგორც თქვენ გსურთ, ისე გაიარეთ.
ბოლოს: კიდევ ერთი ფაქტი, რომელსაც ვერსად წაუხვალთ- მოკვდებით.

დანართი(მას მერე ჩაამატეს, რაც თქვენ გააცდინეთ)
მათ, ვინც პირველი გაკვეთილი გააცდინეს, ამას ვერ გაიგებენ.
მათზე იმოქმედებს კონკურენცია, ჯუნგლების კანონი(ესე დაარქმევენ თვითონ) და დიდი რიცხვების კანონი(განმარტება აუცილებლად ეწერება მათ რომელიმე სახლემძღვანელოში)
და ბოლოს, მასებს მხოლოდ მარტივი რაიმეს აღქმა შეუძლიათ და სწორხაზოვანი რაციონალობა ახასიათებთ(მასებისთვის: სუბიექტურები იქნებით და ობიექტურობას ეცდებით. მოკლედ-წყლის ნაყვა)
გარდაუვალი ფაქტები მათთვისაც იგივე რჩება.


ადამიანობას გისურვებთ.