წვიმაზე

მე მიყვარს წვიმა.

                                                                      ასეც

 

                                                                   ასეც

 

ასეც 

ყველანაირად.

http://www.rainymood.com/watch?v=4up4VP8zjyc

ამბავი, რომელსაც შემთხვევით "გადავეყარე"

ლამის დაცლილ მაღლივში ბოდიალობდა თურმე(ბოდიალობდა კი არა, ყველა აუდიტორიაში ყოფდა ცხვირს)

მეორე სართულზე ფანჯარასთან მგომი დამინახა ალბათ-რა იცოდა, რომ ჩასაფრებული ვიყავი.

იქნებ სანდომიანადაც კი მოვეჩვენე, არ ვიცი.

მოვიდა და რომელკურსელი ხარო, მკითხა. 

პასუხი არ დავუგვიანე და გულიც დავწყვიტე- პირველკურსელი სჭირდებოდა.

გოგოს ვეძებო, შემომღიმილა, ვინ ეძებს ის იპოვისო, თავიც  თვითონვე დაიიმედა და გატრიალდა, წავიდა.

ჩემმა ჩასაფრებამ შედეგი გამოიღო, ჩემი საქმე მოვითავე და რადგანაც ოციოდე წუთი თავისუფალი დამრჩა, წყნარი მაღლივით დატკბობა გადავწყვიტე და მეორე სართულზე ბიბლიოთეკასთან ჩამოვჯექი.

მალე ისევ გამოჩნდა. ჩამოჯდა, დავილაპარაკეთ.

მიმდევრობით რომ გადმოვალაგო:

ნახალოვკელი, უბრალო ბიჭი, თბილი ღიმილითა და მგონი წინა დღის ნასვამი.

24 წლის. რომელიღაცა კომპანიაში რაღაც კაბელების როგორღაც გამკეთებელი.

არამაღლიველი. ამოსული იყო იმ გოგოს საძებრად,რომელიც ჯერ კიდევ 15 წლისა გაიცნო და შეუყვარდა, ალბათ.

რომელმაც აწვალა, აწამა, მიატოვა, უარი უთხრა, სხვას ხვდება, იმ სხვას აჩხუბა, გაარტყა,დაამცირა.

და მაინც იმის საძებრად ამოვიდა.

მოვუსმინე

და ვურჩიე(ხო, მე ვურჩიე!) აიძულე, დაინახოს, რომ მასზე ჭკვიანი და ძლიერი ხარ მეთქი.

რამე ხომ უნდა მეთქვა.

თავი რომ უნდა დაენებებინა, უჩემოდაც იცოდა.

რომ ვხედავ, ყველა სხვა პრობლემა მავიწყდება და შიგნით რაღაც მიცოცხლდებაო.

პირველად მნახა და ყველაფერი გადმომილაგა. გუღღიად, ბოლომდე, ემოციებით, ხელებით.

მომინდა მივხმარებოდი.
მაგრამ:
გოგოები არ შევიცვლებით.
ბიჭები შეიცვალნენ, ისიც მეეჭვება.
არჩევანს კი ყველა ჩვენთვის ვაკეთებთ-
როცა დინების საწინააღმდეგოდ ცურვას გადაწყვეტ, ნუ გაგიკვირდება, დინებასთან ბრძოლა რომ მოგიწევს.
თუმცა, იმას  არ უკვირდა მგონი. იბრძოდა.


თავს ვიმშვიდებ, რომ მოსმენაც დახმარებაა. არ ვიცი.

რომანტიკაზე თუ რაზე, ღმერთმა უწყის

ვფიქრობ, რომ რომანტიკულიც ვარ, სენტიმენტალურიც, მეოცნებეც;
მიყვარს ხელი ჩაკიდებებიც, თავის ჩამოდებებიც და უფრო მეტად გულისცემის მოსმენა;
კისერში ცხვირის ჩაყოფა და ისე სუნთქვა;
მიყვარს ზრუნვა;
საჩურების ჩუქება;
მოსმენა;
კითხვების დასმა.

მიყვარს, როცა მენდობიან და ამას ვხვდები.


"პა ხოდუ":
თვეები მჭირდება, სანამ იქამდე მივალ, ადამიანს ვუთხრა, რომ მომენატრა, მიყვარს, მეგობარია, შევეჩვიე და საერთოდ რაიმე თბილი(ჩემი მეგობრის "სტატისტიკურ დაკვირვებას" თუ მოვიყვანთ, სამ წელიწადში სიტყვა "მიყვარხარ" 8-ჯერ თუ "წამომცდა" მხოლოდ :დ თუმცა, როცა ვეჩვევი, "ამინდი" იცვლება )

რთულად ვუახლოვდები ადამიანებს_ ჩემი მეგობრების ჩამოსათვლელად ერთი ხელის თითებიც ბევრი მომივა.

უთქვამთ, რომ უკარება(ორიგინალში "მიუკარება" :დ) ცივი და გულჩათხრობილი ვარ.

ძნელიც,
მძიმე ხასიათისაც.


საჩუქრებს მე იშვიათად ვჩუქნი-ბევრი ფიქრობს, რომ სამაგიეროს ველოდები.
უფრო იშვიათად ვიღებ-არ მიყვარს, როცა ჩემგან ელოდებიან სამაგიეროს.
რომ არ ვიღებ ან ვერიდები სიტუაციებს, სადაც საჩუქრის მიღების მაღალი "რისკია", სწყინთ.
ცუდია.


ხანდახან ჩემივე დაწერილ რამეში, ისეთ სუფთა მხატვრულ-რომატიკულ სისულელეს გადავეყრები ხოლმე, თვითონ მრცხვენია და ვბრაზდები. არადა, როცა ვწერდი, მაშინ ხომ ეგრე მეფიქრებოდა.
მაინც მრცხვენია.


ჰო, ჩემნაირებს  ინტროვერტები ჰქვიათ.
სადღაც რაღაც კითხვებს ვუპასუხე და გამომითვალეს უცებ, ინტროვერტი ხარ მთელი
93%-თო.

არამგონია, მე ვინმემ რომანტიკოსობა და მგრძნობიარობა დამაბრალოს.

არც მე ვიბრალებ ხოლმე.
მთელი ჩემი შეგრძნება-ემოცია-ხუშტურობები ფურცელზე მიმაქვს , ზოგჯერ აქაც, ანუ ბლოგზე, რომელსაც  მაინც არავის ვაკითხებ.
ზოგჯერ არც არსად.

პოსტი ჩემზე გამოვიდა.
იყოს.