მარტი მოვიდა და ჯერ თებერვალს რომ არ დამშვიდობებიხარ, ის პოსტი

ხანდახან ასეც ხდება.

ყველაფერი კარგადაა.
მუშაობ - სამსახურში, რომლის სამუშაო საათებისაც შურთ;
დოქტორანტურაში ჩააბარე,
დამაკმაყოფილებლად ჯანმრთელი ხარ,
არც ისე ფუმფულა, რომ ინერვიულო,
გაქვს ჰობი, რომელსაც სიამოვნებით მიყვები,
მეგობრები გამოგერია,
ცხოვრებაში პირველად  მოწესრიგებული და ბედნიერი პირადი ცხოვრება გაქვს,
საინტერესო ფანტასტიკა იპოვე,
არც ანგარიშზე გეჯახება მინუსი,
მოკლედ...

ისეთი შესავალია, ცუდი რომ თქვა, ჩაგაქვავებს ხალხი.
მაგრამ

ხანდახან ასეც ხდება -
ყველაფერი კარგადაა, მაგრამ შენ აცდენილი ხარ, შენს ადგილას არ ხარ, საშენოს არ აკეთებ.
და დაიღალე
ძალიან
ძალიან
ძალიან
დაიღალე.

ჩემი სიყვარული მინდა ჩემთან, ზურგიდან შემოხუტებული, სიჩუმე და დრო - უსასრულო რაოდენობის.

.
ჩამაქვავეთ.

მე და ხალხი, ანუ ჩემს კეთილისმყოფელთა არმად გადაყრილი ცერცვი

დღეს ვაპირებდი გრძელი პოსტი დამეწერა იმაზე, თუ როგორ უჭირთ ადამიანებს, დაინახონ, რომ "მინდა"-სა და სასურველის მიღებას შორის, მათი გადაწყვეტილება დგას სასურველის მიღების შესახებ. და რომ, ზოგჯერ “მინდა” ცუდია და ამ "ჩამალული" ნაბიჯით საკუთარი სურვილების გაკონტროლება შეუძლიათ. მერე ვაპირებდი, მემსჯელა და ჩამეშალა ეს თემა გემრიელად, მაგრამ გამოჩნდა რაღაც ისეთი, რაც უფრო მეტად ითხოვს ამოთქმას, ვიდრე ეს წლობით ნაჩხიბ-ნაფიქრი დასკვნები.

პატარა შესავალი - ადამიანებმა საკუთარი ცხვირის საკუთარ საქმეში დატევისა და სხვის საქმეში წაყოფის პროცენტული მაჩვენებლები რომ გადაცვალონ, დარწმუნებული ვარ ჩვენი საქმე გაცილებით უკეთ იქნებოდა ჩემი რომ უკეთ იქნებოდა, ზუსტად ვიცი.
ის ამბავია, რომ მემილიარდჯერ მითხრეს, რა ძნელი ვარ, რა მძიმეა ჩემთან საუბარი, როგორი ვიწრო ცხოვრებისეული საზღვრები მაქვს და ხალხი მძულს.
სინამდვილეში, მე მათ პირადს არ ვკითხულობ და, ვიბრძვი, იმათ ჩემი არ იკითხონ - არც ისე შედეგიანად.
ჩემი პასუხი, არაა, პასუხიც არა, რეაქცია - ქვევით და ვცრლად გამოხატული დაგხვდებათ.
მიმართვის ფორმა ეხებათ იმ ადამიანებს, ვინც ხშირად და მონდომებით კითხულობენ ლექციას კაცთმოყვარეობასა ზედა ჩემს ჯიუტ თავზე. 

შევუდგეთ: 

1. მხოლოდ იმიტომ, რომ არ მაინტერესებს, ჩემს გარშემო ადამიანების ბევრი პროცენტისთვის საინტერესო რამეები, არ ნიშნავს, რომ არაფერი მაინტერესებს;

2. მხოლოდ იმიტომ, რომ ვცხოვრობ კონკრეტულ გარემოში, არ ნიშნავს, რომ ამ გარემოს უნდა შევეზილო და მოვერგო აუცილებელ მინიმუმზე მეტად- და კი, ჩემი და თქვენი აუცილებელი მინიმუმი განსხვავდება;