Side Effect

მშობლიურ ენზე წერას არაფერი მირჩევნია. თუმცა ეს და კიდევ რამდენიმე პოსტი შეიძლება სხვა ენაზეც შემოგხვდეთ. ალბათ იმიტომ, რომ უცხო ენაზე წერისას შემიძლია, სიტყვებს იმდენი ემოცია არ ჩავაყოლო, რამდენიც ქართულად მომდის ხოლმე. შორიდან და ცივად გადმოვცე ერთ დროს/ახლაც არც ისე ცივი და მარტივი რაღაცები.

P.S. მადლობისაცაა ეს პოსტი. შეიძლება ვერც მიხვდეს, მაგრამ უთქმელი მადლობის სიმძიმეს, უმისამართოდ ამოთქმული გულსმოშვება მირჩევნია.

ჰოდა, მადლობა.

Whenever I talk to you

Whenever there's a little communication in between us-

I turn into my old self.

Into an afraid, shy girl

Who

Hated being herself

Who

didn't know how to be herself

Who

tried to fit- only not to be rejected

And

You were the one I wanted the most.

So 

I tried to fit. fit. fit.

To what?

I still don't know.

But then

I didn't know:

-fitting is impossible

-being someone else is impossible

And 

Fear kills.

აღარ მინდა-ს პოსტი

დავიღალე.

აღარ მინდა, დილა დაიწყოს მაღვიძარით შვიდ საათზე.
აღარ მინდა, რვამდე ვერ ვაიძულო თავს ადგომა.
აღარ მინდა, გამოცარიელებული ტომარასავით ვიდგე კარადასთან და ვფიქრობდე, რა ჩავიცვა.
გაჩერებაზე თავს ვებრძოდე, რომ ტაქსით არ წავიდე.
ან შუაღამისას გამეღვიძოს და ვიხსენებდე, წინა დღეს აი, იქ და იქ ok-ს დავაწექი თუ არა და თუ არ დავაწექი, რას გამოიწვევს მაგ ერთი კლიკის დაკლება.
აღარ მინდა, ფბ-ზე შევდიოდე და მარტო იმას ვამოწმებდე, ანთია თუ არა მწვანე ბურთულა იმ ადამიანის სახელთან, რომელთან ლაპარაკშიც ვიძინებდი და ვიღვიძებდი.
რომელსაც თითქმის ისევე ვგრძნობ და განვიცდი, როგორც საკუთარ თავს.
აღარ მინდა, გაუზიარებელი ამბებით ავსება.
აღარ მინდა, თან მყავდეს და თან არ მყავდეს ადამიანი.
აღარ მინდა, დაწოლის და სიჩუმის უსაშველო მოთხოვნილებას ვებრძოდე.
ყურებში ყრუ გუგუნად მედგეს მთელი დღის ხმაური.
ღამე მეღვიძებოდეს და ვითვლიდე, კიდევ რამდენი საათი დამრჩა ძილისთვის.
უმიზეზოდ დამაგდოს მაღალმა სიცხემ და 24 საათში კვალიც არ დარჩეს მისგან.
დღეებს დაღლილი ფიქრების ფონზე მივათრევდე.
მიწევდეს ჩანიშვნა და თვალში მოსახვედრ ადგილას გამოკიდება, რომ წიგნის მაღაზიაში ვარ გასავლელი, ჩემი საყვარელი წიგნის (!) თარგმანის საყიდლად.
სრულიად გადამავიწყდეს, რომ ჩავეწერე დანტისტთან.
ვერ ვნახო ნათლული.
აღარ მახსოვდეს, როდის ვუყურე ფილმს,
ჩემით დავძებნე ახალი ბენდი,
ბენდს ვინ ჩივის, სიმღერა მაინც.
ანდაც დავწერე რამე.
იყოს მომენტები, როცა არ მახსოვს, რაღაც მართლა მოხდა თუ სიზმარში ვნახე.
მაღიზიანებდეს ყველაფერი გარშემო.
ასე კარგად მქონდეს დამუღამებული კარგად ყოფნის რეჟიმი.
ასე ხარისხინად არ ვიმჩნევდე, რომ  თავს ვგრძნობ დაღლილად.
ვაღიარო, რომ ავად ვარ და ა. შ.

ვერშველის თუ საშველის პოსტი, მეც არ ვიცი

When the night comes, 

a rainy night,
not from our dream-
as we don’t dream together,
and have nothing to share,
only a few sexting lines once in while.

But,
I know how I love to play with fire.
and I’ve learned, how not to get burned-
I’ll get into my cage in time,
and I’m ok with your impression about me
as a girl, with no concrete  mind and timid-
as it’s just a crooked shade.

ნაბიჯია წინ, ჯივზ!

ძნელია გულწრფელად წერა.
კიდევ უფრო ძნელია, როცა შეგიძლია კარგად წერა, როცა იცი, გრძნობ, და ყნოსავ, როგორ უნდა დაწერო ესა თუ ის ფრაზა, რომ ადამიანს გულახდილობა დააჯერო.
ჩემი ძირითადი პრობლემა ეგაა. პოსტის წერა ბრძოლაა- ვიყო ბოლომდე გულწრფელი.
ოღონდ ისე, რომ "ჩემგულწრფელობაშეხებული" პირები ამას ვერ მიხვდნენ, ან ძალიანაც არ გამოჩნდეს სინამდვილეში რაზე ვლაპარაკობ, უბრალოდ დაიჭირონ ემოცია, დაიჭირონ, რასაც განვიცდი და ვფიქრობ.
შეფასებებით თუ ვიმსჯელებთ, გამომდის.

შეზღუდვები მაქვს. ხანდახან შემოვალ ხოლმე და ნახევრად ჩამღერებულ პოსტს წავშლი:

უმბერტო ეკოს "ვარდის სახელზე"

წიგნსაც და პოსტსაც უხდება ბახი

ვარდის სახელით გავიცანი.

ისტორიული წიგნიაო და დამტვერილი განწყობით შევუდექი კითხვას- ველოდი, ჰიუგოსებური ფურცლები მექნებოდა დასაძლევი ბევრი. 

გვირაბის ბოლოს გამოკიდულ მბჟუტავ სინათლედ ის ჩანდა, რომ ჩემი მეგობარი სოფო იყო ამ წიგნზე შეყვარებული და რა აზრიც მითხრა მანდედან, ყველას ვეთანხმებოდი.

ჰოდა, შევუდექი დამტვერილ აღმართს.

რამდენიმე გვერდში გვირაბი ხეივნად მექცა, აღმართი დაღმართად და სულ ცოტა ხანში მეც ადსოსავით დავდევდი უილიამს, კითხვებს ვუსვამდი და მონასტრის კედლების საიდუმლოებს ვყნოსავდი. 

რამდენიმე ასეული გვერდი სიამოვნებით ჩავიკითხე და კმაყოფილიც დავრჩი.

აქვე: მთელი ეს დრო კატასტროფული სიჩქარით მეცვლებოდნენ ეჭვმიტანილები და, ჩემდა სამარცხვინოდ, სულ ერთხელ თავში მოსული სწორი აზრი მაშინვე უარვყავი. 

მოკლედ- წასაკითხი წიგნია.

და

მარტო ესეც არ არის.

შემაჯამებელი პოსტი

გადმომითერთმეტიანვარდა. არამგონია გასაკვირი იყოს, ჩემზე ზარმაცი ბლოგერი ადვილი მოსაძებნი არ იქნება.
წლის შემაჯამებელი და ახლის პროგნოზების პოსტი უნდა გამოვაცხო ახლა, კვირა დილით, ყავით, ხალიჩაზე მოკალათებულმა. გადავეჩვიე ამ პროცესს, წარმატებები მისურვეთ.

წინა წლის "საუნდრეკად" შეიძლება ეს  სიმღერა ჩავთვალოთ - ერთ სხვაობით, სინამდვილეში დაკარგული და ორჯერ მეტი ვიყავი, ინერციით მივდიოდი და ეგ იყო.

კარგი ამბებიც მოხდა, რა თქმა უნდა.
თავიდან კარგი და მერე ცუდი და საბოლოოდ კარგი ამბებიც.
მაგისტრი გავხდი ივლისში.
IT კოლეჯი დავამთავრე აგვისტოში.
ცოტა "დავისვენე" და დაიწყო cv-ების გზავნის, გასაუბრებებზე სიარულის და ტესტების წერის გაუთავებელი პროცესი. აქვე უნდა ვთქვა, რა საოცარი ვაკანსიები დევს, რამდენად ადეკვატურები და ინფორმაციულები არიან ვაკანსიის დადებისას და რა საოცრად მოწესრიგებულია ეგ ამბები ჩვენ ქვეყანაში.

მილოცვის

მომილოცავს ბედნიერება

მომილოცავს -სამართლიანად დაბინავდი.

თან მით უმეტეს

შენს "ვინც იმსახურებს"-ს ამობურცული მკერდი აქვს და 

ტრაკიც- მოზრდილი.

გილოცავ ორგაზმს დილა-საღამოს _ ჯანმრთელობა ხელში გიჭირავს

თან მითუმეტეს

მაგ მკვრივ ტაკუნებს მამიკოს სქელი საფულეც მოჰყვა.

თუმცა ბოდიში, მატერიალისტური გათვლები ჩემი ნაკლია-

მე ხომ იმუშავე მეთქი, მაგხელა ბიჭს გაგიბედე.

განწყობის

წა-მოდი რა,
მერე რა, რომ ჩემთან ბნელა და ნესტია
მერე რა, რომ ხელები მაქვს სულ ცივი
მერე რა, რომ მეტისმეტად ბევრს ვფიქრობ

წა-მოდი რა,
თუნდაც მკერდი მქონდეს პატარა
თუნდაც არ ვიყო ცეცლხმომდები ქალი
თუნდაც ჩემზე 10-ჯერ უკეთესი გელოდეს-
მე მომხედე რა
მე ხომ ვერ გეძახი,
მე ხომ ვერ გიჭერ,
მე ხომ ვერ ვიბრძვი

მჯერა-არ მჯერა (სუბიექტურ-დასიცხული პოსტი)

მჯერა ღმერთის.

აუჰ აუჰ აუჰ ეს რა თქვა დაიღუპა და ბლა ბლა ბლა გაფიქრებები რომ გადაგივლით

ან უი უი უი მორწმუნე ყოფილა და აბა მაშინ ასე მოკლე კაბით რას დასეირნობს(ცოდვაა "კ სტაწი" ეს ფიქრი)  და რომელ ეკლესიაში დადის ნეტა და ბლა ბლა გაფიქრებების მერე გეტყვით

რომ მე სხვა ღმერთის მჯერა.

იმის არა, რომელსაც ტიკინასავით დაარბენინებთ კაცობრიობა აქეთ-იქით და ხან მისი ლანძღვით და დაცინვით ცდილობთ მიზნების მიღწევას, ხან კი ქება-დიდებით მანიპულირებთ და ადამიანებს სათქვენოდ იყენებთ (ადამიანებით მანიპულირება კი ყველაზე მაგარი გასართობია, ყველაზე აზარტული და საინტერესო, გეთანხმებით)

არც იმის, რომ ჯოჯოხეთი მარტო ცეცხლია და სამოთხეში თავზე ოქროსრგოლდარჭობილები ქნარზე დავუკრავთ;

არ მჯერა, რომ ღმერთი წვეროსანი პაპაა, რომელმაც 6 კალენდარულ დღეში შექმნა სამყარო, მეექვსე დღეს საღამოს კი ფაცაფუცით დაიბანა ტალახიანი ხელები და თავის საბრძანებელში გაიქცა, არიქა, დასვენების დღეა ხვალ და ამაღამ ჩემ შოუებს ვუყურებ ლუდის ფონზეო(ისე საინტერესო იქნებოდა ასეთი ღმერთი)

პოსტი საზოგადოებისთვის მნიშვნელოვან რამდენიმე თემაზე

სინდისი კი მქნეჯნის ცოტათი, ასეთი ტონით და სიტყვებით(საერთოდ ქართულ ენას ვუფრთხილდები ხოლმე) დაწერილი პოსტი რომ უნდა დავდო ბლოგზე. მაგრამ სადმე ხომ უნდა ვთქვა.

17 მაისი აქამდე რა უწყინარი დღე იყო ხოლმე. 21 მშვიდობიანი და შეუმჩნეველი 17 მაისი მქონდა აქამდე. გული მწყდება.
ამ ხალხის ძალიან მიკვირს. შეგრძნებით მაინც ვერ ხვდებიან, რომ ამ ქვეყანაზე ყველა დროს ერთი და იგივე იყო, არის და იქნება? რომ ეხლა არ გამოჩეკილან გეები, ტრანსგენდერები და ა. შ. ადრეც იყვნენ, ყველა დროში, ყველა ეპოქაში და ყოველთვის. ეს ფამუქი რომ გაქვთ ამოღებული მიზანში და გააღმერთოთ ლამის, იქიდან მაინც ვერ აკეთებთ დასკვნებს? რა ეხლა აგვიტყდა ყველა გამრუდების გასწორება?
შეეშვით პროპაგანდასაც, წინააღმდეგობასაც და საკუთარ საქმეს მიხედეთ ყველამ. ყველამ.

ისე ფიზიკაში გვასწავლეს ერთი კარგი კანონი: რაზეც არ უნდა იმოქმედო რაიმე სახის ძალით, ის ზუსტად ტოლი სიძლიერის წინააღმდეგობას დაგიბრუნებს(ნამეტანი ლამაზი სიტყვებით როგორ ითქმის არ მახსოვს)
ჰოდა ეგ და სხვა კანონებიც მარტო საცდელ ბურთულებზე და ბერკეტებზე და იმ ნივთებზე კი არ ვრცელდებოდა, ფიზიკის კაბინეტში რომ ეწყო და წიგნი რომ დახურეთ და საკონტროლოში სამიანი გააწიალეთ იქ კი არ დამთავრდა, მთელი ქვეყანა ეგრე მუშაობს.
ამიტომ, რაც უფრო მეტ წინააღმდეგობას გაუწევთ, მით მეტი დაწოლა მოვა და მოგვიმრავლდება 17 მაისები და ამბები.("კ სტაწი" რამდენიმე ცოტა შნოიანი კი მოღუნავს ოხრად ფულს და ჩვენ ვაგინოთ ერთმანეთს რა პრობლემაა, მაგის მეტი რა გვიკეთებია)