2012 წელი
ცუდი იყო? არა.
კარგი? ვერც მაგას ვიტყვი. ერთი ჩვეულებრივი წელი იყო, დღეებით, თვეებით, კვარტლებით, თოვლით, წვიმით, ქარით. წელი, რომელმაც სხვა წლებივით ვიღაცები და რაღაცები წაიღო, და სხვა ვიღაცები და რაღაცები მოიტანა.
ვზივარ და ვფიქრობ, რა დავწერო. ალბათ ისეთი ამბები, როგორიცაა-გავხდი ბაკალავრი; ჩავაბარე მაგისტრატურაში; ორჯერ მქონდა და ორჯერ აღარ მქონდა სამსახური;მივიღე მონაწილეობა ამა და ამ კონკურსში; ვიყავი აქა და აქ; ესა და ეს ივენთი, ფართი და ბლა ბლა იყო მაგარი და ა. შ. სამწუხაროდ და საბედნიეროდ(ან როგორცაა) ივენთებზე, ქართულად წვეულებებზე, საღამოებზე, შეხვედრებზე, თითქმის არასდროს დავდივარ ორი მიზეზის გამო: 1. მიჭირს ადამიანთა ჯგუფთან ურთიერთობაში შესვლა და მერე შენარჩუნება(ჩემი თავისა ამ ჯგუფში); 2. მოსაწყენია და უაზროც. ჰოდა დავწერ იმას, რაც და როგორც გამახსენდება.
2012 დაიწყო დაღლილობით. ზამთარში არეული გამოცდების, ყელში ამოსული სტაჟირების, უაზროდ აკვიატებული ფიქრებისა და ჩემი დეპრესიული ბუნების თავისებურად გემრიელი ნაზავით. შესაბამისად 13 თებერვლის ცრემლნაყლაპი საღამოსა და მშობლებთან "ღია" (ჩემ შემთხვევაში მშობლებთან ბოლომდე ნათქვამი არაფერი არსებობს, ამიტომ სიტყვა გულწრფელობას ვერ დავწერ) საუბრის შემდეგ თებერვალი სახლში გავატარე-უსამსახუროდ და არდადეგებზე.
წელი გაგრძელდა გაზაფხულით, როგორც საერთოდ ხდება ხოლმე და რომლის მოსვლაც, სიმართლე გითხრათ, არ მდომებია. სტანდარტული გაზაფხული იყო, ბოლო სემესტრით თსუ-ში, კონკურსით მარკეტინგში, და ძილის, დაუძლეველი ძილის სურვილით.
მაისში იყო ბიჭი. ბიჭი, რომელიც მომწონდა და, როგორზე უარს ახლაც არ ვიტყოდი. სამწუხაროდ(იქნებ საბედნიეროდაც) ამ ურთიერთობას მისი კუთხიდან მადლობისა და თავმობეზრებულობის(არ იყოთ კარგი და კეთილი მეგობრები :დ ), ჩემი კუთხიდან კი ჩაკეტილობის, უაზრობისა და "ნეტა სადამდე მივა"-ს სუნი ასდიოდა ორივეს კომპლექსების ნაერთი არომატით.
მიხვდებოდით, რაც გამოვიდოდა:
მე ვითვალე დღეები, საათები, მწვანე ბურთულის ხანგრძლივობის სიხშირე, ემოციები, მოთხოვნილებები, მისი საქციელები, ჩემი საქციელები.
იმან ითვალა(ალბათ) ჩემი საყვედურები, ბუზღუნი, მოთხოვნები, უარები, ჩაკეტილობა და 14 თუ 15 ივლისი ჩემთვის დამთავრდა მისი შეკითხვით "ვინ მოგამზადა ამისთვის?"
_რეაქცია იყო იმაზე, რომ "ვშორდებოდი" და მოთმინებით ავიტანე მისი დამამცირებელი აზრები
მომზადებით კი "მომამზადა" მე-მ და არაპირდაპირ თვითონ.
მანამდე მახსოვს ჩემი დაბადების დღე (ზოგადად აუტანელი დღეა) როცა მთელი დღე ვიტირე, რადგან მთავარს გადავუხვიე_ ადამიანებისგან არასდროს ელოდო ბევრს, ბევრს კი არა, რამეს, თუნდაც ეს ადამიანი იმ დროს ყველაზე ახლოს იდგეს შენთან.
მერე იყო ზაფხული. ზაფხული თბილისში. ბანკეტი(მოოოოოოსაწყენი), კიდევ ერთი ბიჭი(ჰა, ჰა, ორი კვირით) და ფრენბურთი. საღამოობით, დღისით, ყველა თავისუფალ წუთს. სამსახური ბურთი, შო, ბურთი, ძილი, ძილი, სამსახური, ბურთი, ბურთი და ასე.
სექტემბრისკენ გამოიდარა. ჩემი შემოდგომა მოახლოვდა უმანგლისო, უადამიანო ზაფხულის მერე. ბურთის რაოდენობამ მოიკლო, მეგობრების, კარგი დღეების, და "გამეგობრებული" სულ სულ ძველი ყოფილის რაოდენობამ იმატა,
მოვიდა მაგისტრატურაც. გადარბენები, მონატრებული ბავშვები, "უცნობი ადამიანები", სიზარმაცე, წვიმები, ცხოვრება.
ჰო, მართლა, აპოკალიფსი, არ მომხდარა, სამსახურიც კი ადგილზე დამხვდა იმ დღეს. უბრალოდ, გამოიდარა.
2012 ბოლოსკენ_ გამოიყურებოდა დაღლილად, სიცხიანად, გამხდრად(კიდევ უფრო), ფერდაკარგულად, სასწავლებელში პრობლემებით, სულ სულ ძველი ყოფილის სქელი ფეხების, სიგარეტის სუნისა და მანერების გამო დაბრუნებული შეგრძნებით, რომელიც კინაღამ და აიძულებს ხოლმე, ადგილს მოწყდეს და რაც შეიძლება შორს გაიქცეს.
2012 დამთავრდა მშვენივრად: 28 დეკემბერს წამოვედი სამსახურიდან, აღარ დამსიზმრებიან აწ უკვე ყოფილი კლიენტები, გამიარა სიცხემ, ამივიდა კაკლის, ვანილისა და გემრიელობების სუნი_კარგად ვარ.
ისე ამდენ წერას და მოსედ გახდომას(როგორც დედაჩემმა მითხრა ამწუთას) ჯობდა ჩამომეწერა:
1. წამოვედი სამსახურიდან;
2. გავხდი ბაკალავრი;
3. ჩაფლავდა ჩემი ე. წ. ურთიერთობები;
4. ჩავაბარე მაგისტრატურაში;
5. ისევ წამოვედი სამსახურიდან;
6. არ დამიდგამს ნაძვის ხე.
ან უფრო მოკლედ:
მოკვდა 2012, გაუმარჯოს 2013-ს.
ჰოდა, გილოცავთ თქვენც, გისურვებთ, მართლა მოსალოცი წელი გქონოდეთ.
ცუდი იყო? არა.
კარგი? ვერც მაგას ვიტყვი. ერთი ჩვეულებრივი წელი იყო, დღეებით, თვეებით, კვარტლებით, თოვლით, წვიმით, ქარით. წელი, რომელმაც სხვა წლებივით ვიღაცები და რაღაცები წაიღო, და სხვა ვიღაცები და რაღაცები მოიტანა.
ვზივარ და ვფიქრობ, რა დავწერო. ალბათ ისეთი ამბები, როგორიცაა-გავხდი ბაკალავრი; ჩავაბარე მაგისტრატურაში; ორჯერ მქონდა და ორჯერ აღარ მქონდა სამსახური;მივიღე მონაწილეობა ამა და ამ კონკურსში; ვიყავი აქა და აქ; ესა და ეს ივენთი, ფართი და ბლა ბლა იყო მაგარი და ა. შ. სამწუხაროდ და საბედნიეროდ(ან როგორცაა) ივენთებზე, ქართულად წვეულებებზე, საღამოებზე, შეხვედრებზე, თითქმის არასდროს დავდივარ ორი მიზეზის გამო: 1. მიჭირს ადამიანთა ჯგუფთან ურთიერთობაში შესვლა და მერე შენარჩუნება(ჩემი თავისა ამ ჯგუფში); 2. მოსაწყენია და უაზროც. ჰოდა დავწერ იმას, რაც და როგორც გამახსენდება.
2012 დაიწყო დაღლილობით. ზამთარში არეული გამოცდების, ყელში ამოსული სტაჟირების, უაზროდ აკვიატებული ფიქრებისა და ჩემი დეპრესიული ბუნების თავისებურად გემრიელი ნაზავით. შესაბამისად 13 თებერვლის ცრემლნაყლაპი საღამოსა და მშობლებთან "ღია" (ჩემ შემთხვევაში მშობლებთან ბოლომდე ნათქვამი არაფერი არსებობს, ამიტომ სიტყვა გულწრფელობას ვერ დავწერ) საუბრის შემდეგ თებერვალი სახლში გავატარე-უსამსახუროდ და არდადეგებზე.
წელი გაგრძელდა გაზაფხულით, როგორც საერთოდ ხდება ხოლმე და რომლის მოსვლაც, სიმართლე გითხრათ, არ მდომებია. სტანდარტული გაზაფხული იყო, ბოლო სემესტრით თსუ-ში, კონკურსით მარკეტინგში, და ძილის, დაუძლეველი ძილის სურვილით.
მაისში იყო ბიჭი. ბიჭი, რომელიც მომწონდა და, როგორზე უარს ახლაც არ ვიტყოდი. სამწუხაროდ(იქნებ საბედნიეროდაც) ამ ურთიერთობას მისი კუთხიდან მადლობისა და თავმობეზრებულობის(არ იყოთ კარგი და კეთილი მეგობრები :დ ), ჩემი კუთხიდან კი ჩაკეტილობის, უაზრობისა და "ნეტა სადამდე მივა"-ს სუნი ასდიოდა ორივეს კომპლექსების ნაერთი არომატით.
მე ვითვალე დღეები, საათები, მწვანე ბურთულის ხანგრძლივობის სიხშირე, ემოციები, მოთხოვნილებები, მისი საქციელები, ჩემი საქციელები.
იმან ითვალა(ალბათ) ჩემი საყვედურები, ბუზღუნი, მოთხოვნები, უარები, ჩაკეტილობა და 14 თუ 15 ივლისი ჩემთვის დამთავრდა მისი შეკითხვით "ვინ მოგამზადა ამისთვის?"
_რეაქცია იყო იმაზე, რომ "ვშორდებოდი" და მოთმინებით ავიტანე მისი დამამცირებელი აზრები
მომზადებით კი "მომამზადა" მე-მ და არაპირდაპირ თვითონ.
მანამდე მახსოვს ჩემი დაბადების დღე (ზოგადად აუტანელი დღეა) როცა მთელი დღე ვიტირე, რადგან მთავარს გადავუხვიე_ ადამიანებისგან არასდროს ელოდო ბევრს, ბევრს კი არა, რამეს, თუნდაც ეს ადამიანი იმ დროს ყველაზე ახლოს იდგეს შენთან.
მერე იყო ზაფხული. ზაფხული თბილისში. ბანკეტი(მოოოოოოსაწყენი), კიდევ ერთი ბიჭი(ჰა, ჰა, ორი კვირით) და ფრენბურთი. საღამოობით, დღისით, ყველა თავისუფალ წუთს. სამსახური ბურთი, შო, ბურთი, ძილი, ძილი, სამსახური, ბურთი, ბურთი და ასე.
სექტემბრისკენ გამოიდარა. ჩემი შემოდგომა მოახლოვდა უმანგლისო, უადამიანო ზაფხულის მერე. ბურთის რაოდენობამ მოიკლო, მეგობრების, კარგი დღეების, და "გამეგობრებული" სულ სულ ძველი ყოფილის რაოდენობამ იმატა,
მოვიდა მაგისტრატურაც. გადარბენები, მონატრებული ბავშვები, "უცნობი ადამიანები", სიზარმაცე, წვიმები, ცხოვრება.
ჰო, მართლა, აპოკალიფსი, არ მომხდარა, სამსახურიც კი ადგილზე დამხვდა იმ დღეს. უბრალოდ, გამოიდარა.
2012 ბოლოსკენ_ გამოიყურებოდა დაღლილად, სიცხიანად, გამხდრად(კიდევ უფრო), ფერდაკარგულად, სასწავლებელში პრობლემებით, სულ სულ ძველი ყოფილის სქელი ფეხების, სიგარეტის სუნისა და მანერების გამო დაბრუნებული შეგრძნებით, რომელიც კინაღამ და აიძულებს ხოლმე, ადგილს მოწყდეს და რაც შეიძლება შორს გაიქცეს.
2012 დამთავრდა მშვენივრად: 28 დეკემბერს წამოვედი სამსახურიდან, აღარ დამსიზმრებიან აწ უკვე ყოფილი კლიენტები, გამიარა სიცხემ, ამივიდა კაკლის, ვანილისა და გემრიელობების სუნი_კარგად ვარ.
ისე ამდენ წერას და მოსედ გახდომას(როგორც დედაჩემმა მითხრა ამწუთას) ჯობდა ჩამომეწერა:
1. წამოვედი სამსახურიდან;
2. გავხდი ბაკალავრი;
3. ჩაფლავდა ჩემი ე. წ. ურთიერთობები;
4. ჩავაბარე მაგისტრატურაში;
5. ისევ წამოვედი სამსახურიდან;
6. არ დამიდგამს ნაძვის ხე.
ან უფრო მოკლედ:
მოკვდა 2012, გაუმარჯოს 2013-ს.
ჰოდა, გილოცავთ თქვენც, გისურვებთ, მართლა მოსალოცი წელი გქონოდეთ.
ეს ის ბიჭია მეც რომ გკითხე?
ReplyDeleteსამსახურის გამოცდილებები სხვა დროს გამოგადგება ^_^
და ბეეევრად კარგ 2013-ს გისურვებ <3
კი, ისაა და ეგ ამბები რომ ხდებოდა ზუსტად მაშინ მკითხე :დ
ReplyDeleteსამსახურმა იმდენი რამე მასწავლა და მაინც ისე უსინდისოდ და ბედნიერი წამოვედიიი ^_^
შენც კარგ 2013-ს გისურვებ :*