სიცხიანზე

შუბლი-ცხელი, ცხელი
თვალები- ქუთუთოებშეწითლებული.
მისუსტებულია, მაღალი სიცხე აქვს.
თავი ბალიშზე მიუდია და არეულად იყურება.
პატარა ბიჭს ჰგავს. უმწეოდ სუსტს. სადღაც ძალიან შიგნით სევდიანად გეტკინება, ისე მოგინდება, მიხვიდე, გულში ჩაიკრა და აღარ გაუშვა არაფრის გულისთვის, აღარასდროს.
ცხელია. ხურვებას ასხივებს, ხელებზეც კი ეტყობა. მშვიდად, გაუნძრევლად დაუსვენებია ორივე ხელი საბანზე. მოშვებულად, დუნედ. ასე ახლობელი ხელები, დახვეწილი, ძლიერი. თბილი და ნოტიო ხელისგულით.
წევს და ხან გაბუტული ბავშვივით იყურება, ხან კი ისეთი სახე აქვს, თითქოს რაღაც ეშმაკობა ჩაუფიქრებიაო. ლოყები სიცხისგან ოდნავ შეფერილი აქვს, პირი- ნახევრად ღია. წვერი, ალბათ ორი დღის გაუპარსავი. ნისლივით მაწვება უნიათობანარევი სურვილი, ახლოს მივიდე, დავუკოცნო გახურებული საფეთქლები, თვალები, შუბლი. ტუჩები უკვე გრძნობენ ცხელ შეხებას, აჩქარებულ პულსს, ცხვირი- მის სუნს, სიცხენარევს, მათრობელას.
ცხელია, იწვის.
ცოტა თავბრუ ეხვევა, სუსტადაა, თავიც სტკივა- დროდადრო შუბლს იჭმუხნის- პატარა გაბრაზებული ბიჭივით, თან კაცურად, გაძლებით_ არ წუწუნებს.

ცხელია, რა ძალიან ცხელი...


.....
ჯანმრთელადაა, რა თქმა უნდა.
ამას მე ვხედავდი ხოლმე როცა მე ვიწექი სიცხიანი და მონატრება დავიწყების ყუთიდან რომ  ამომეპარა.
მინდოდა, დამერეკა და მეთქვა, გაფრთხილებულიყო, მაგრამ ვიცოდი, გაეცინებოდა და ვერ დავრეკე.
ერთ კვირაში(ან დაახლოებით) ავად გახდა.

მე კი, უბრალოდ გამოვკეთდი და მონატრება სკივრში დავაბრუნე.