ცოტა შემთვრალზე და ცოტა კარგ ხასიათზე დაწერილი

ზღვიდან ქალაქში ყოველთვის მატარებლით ვბრუნდებით. ვიღებთ ბილეთებს ფანჯრისკენ. პირისპირ. თითქმის არ ვლაპარაკობთ. ზღვა საგზლად დუმილს გვაყოლებს ხოლმე. ხან ერთმანეთს ვუყურებთ, ხან ფანჯრიდან ვიხედებით. მე ზოგჯერ ვკითხულობ, იშვიათად ვწერ.
დღესაც ასეა, ზღვიდან მოვდივართ.
კუპე.
ვხსდებით პირისპირ. წვენი, შოკოლადი-მაგიდაზე.
ისე ჯდება, როგორც იცის ხოლმე, ტორსით ფანჯრისკენ, არც ძალიან- ჩემს დასანახად თავის მობრუნება რომ არ დასჭირდეს.
მეც ვეწყობი, ჩანთიდან წიგნს და ფლეერს ვიღებ. გზადაგზა მოვუსმენთ.
მეზობლები გვეყოლება- ორი ქალი გვიახლოვდება, ორივე თეთრი, გათქვირული და ენერგიით სავსე. ალბათ დედა-შვილი. შვილი დაახლოებით ჩემი ასაკის.
ქალი კიდევ ერთხელ ამოწმებს კუპის ნომერს და აქოშინებული მის გვერდით ჯდება. გოგონა ჩემთან თავსდება.
-დედა, რაფერ ცხელა, ნეტა მალე გავალთ?- კითხულობს ქალი და შარფს იხსნის. დრო არ დაუკარგავს, ჩვენი შეთვალიერება მოასწრო. ახლა იმას უყურებს, მოეწონა. რა თქმა უნდა.
შვილს წვენის საყიდლად აგზავნის და ისევ გვათვალიერებს. ნამდვილად მოეწონა. მის ადგილზე არც მე დავრჩებოდი გულგრილი.
ვხვდები, მშვიდად ვეღარ ვიმგზავრებთ, ამ ქალის ენერგიით კუპე გაივსო. ვერ მოისვენებს,
დავიძარით.
-ძლივს არ დეიძრა? რომელი საათია ვერ მეტყვი, დედი?გვიან გევედით ხომ?_მიუბრუნდა და მზრუნველი ხმით ჰკითხა მას.
მან ზანტად დახედა საათს.
-დროზე გავედით ქალბატონო, 5 საათია ზუსტად,- მერე მზერა გოგოზე გადაიტანა, ბოლოს კი მე შემომხედა. ვიცი რატომაც, ძნელია ვერ შეამჩნიო თეთრი, პრიალატყავიანი და სქელსამაჯურიანი საათი გოგოს ხელზე.
"არ შეიმჩნიო, რომ მიცნობ, მიხვდები"- სწრაფად ვკრეფ sms-ს და ვგზავნი.
იღებს ტელეფონს. შეკითხვიანი თვალები.
თვალებითვე ვპასუხობ- "ამყევი"
"ეავი"
-უკაცრავად, ფანჯარას ვერ შეაღებთ ცოტა ხნით?_ თხოვნა რა თქმა უნდა მას.
აღებს.
-გეიხარე, შვილო. სად მიდიხარ, დედი, შენ?_ალბთ ჩათვალა, რომ ერთმანეთს არ ვიცნობთ.
-თბილისში.
_თქვენ, გოგონი?-მეც მომიბრუნდა.
-თბილისში.
-სტუდენტები ხართ, ალბათ ხო? სადაურები ხართ ისე?
-თბილისში ვცხოვრობ ქალბატონო, იქაური ვარ, დავამთავრე შარშან-ვუმარტავ.
-მეც,-მოკლედ პასუხობს ის.
-დედა, რა კარგია! მუშაობ, შვილი?-დაუბრუნდა "ინტერესის ობიექტს"
-კი.
წიგნს ვშლი, ხელის შეშლა არ მინდა, უკვე ვიცი, თავს არ დაანებებს.
-რა დაამთავრე შვილი? სად მუშაობ? გაგიჭირდა სამუშაოს შოვნა ძალიან?
-ეკონომიური. ვმუშაობ ბარში. შოვნა არ გამჭირვებია.
-ოფიციანტი ხარ შვილო?- ქალს შთაბეჭდილება შეერყა ალბათ.
-არა, ჯგუფთან ერთად ვუკრავ.
ეჰ, იფუშება წარმოდგენები. თუმცა, გოგო ახლა ინტერესდება.
-დამკვრელი ხარ, დედი?-შეეცოდა კიდეც.
-ბლუზს და როკს ვუკრავ.
-პროფესიით არ მუშაობ, დედი? მაგ დაკვრით თავის სარჩენ ფულს შოულობ? დიდი ხარ დედი, აგერ მე უკვე ვამუშავებ ჩემ სალომეს, აქედანვე ვაჩვევ, არადა პატარაა, მეორე კურსზეა ჯერ.
 ვატყობ უკვე ღიზიანდება.
-ნუ ღელავთ ქალბატონო, საკმარის ფულს ვშოულობ მე, მეწილეც ვარ მაგ ბარის. თქვენი ქალიშვილი კი მოესწრება მუშაობას კიდევ.
ქალი კმაყოფილია ვატყობ, მთავარ თემაზე გადასვლის შანსი მიეცა.
-ესა გვყავს, შვილო, მე და მამამისს, ამაზე ვართ გადაგებული, თბილისში ვასწავლით და ვამუშავებთ, აწი იცის თვითონ და კაი ბედი უნდა კიდე ამას...
"მალე გვერდით მოგისვამს"-მივწერე ისევ.
კითხვებიანი მზერა.
-მართალი ბრძანდებით ქალბატონო, ქალს თუ კარგი ბედი არ შეხვდა, არ გამოვა ისე არაფერი. ქმარი სჭირდება ქალს ძლიერი და ხელისშემწყობი-ვურთავ სიტყვას და მზია დეიდას რომ გაუხარდება, იქით  მიმყავს საქმე.
-კი, შვილო,-სასწრაფოდ დამეთანხმა და  ისევ შემათვალიერა. კმაყოფილი ჩანს, მისშვილს ვერ ვჯობნი, გამხდარი ვარ ძალიან.-გათხოვილი ხარ, დედი, შენ?
-დანიშნული ქალბატონო,-ვამშვიდებ საბოლოოდ.
-მუშაობ დედი? ბეჭედს არ ატარებ?
-ვმუშაობ კი, ფინანსური მენეჯერი ვარ. ჯერ არ ვატარებ ქალბატონო.-ატარე შვილო, უნდა გეკეთოს და ამაყობდე მაგით. სალომე, გოგო, ადექი და ამოალაგე "პერაშკები", მივირთვათ, ცოდოები ვართ ჩვენც და ესენიც. გადმოვალ მე მანდეთ, არ შეგიშლი ჩანთასთან. ცოცხლად, გოგო.
საუბარი აეწყო, მზია გვერდით მომიჯდა, სალომემ თავისი პუტკუნა თეთრი ხელებით ღვეზელები ამოალაგა და ისიც მსუყე გამოხედვით დაასაჩუქრა_ მუსიკოსია, თან რა სიმპატიური!
ამასობაში მზიამ გაიგო ჩვენი სახელები, მისი სამუშაო დღეები, ერთი სასწავლებელი, რომ დავამთავრეთ,ერთად რომ ვმუშაობთ, სად, რატომ, როგორ, რამდენი ხნით იყო გურიაში, რომ ბევრ მის მოგვარეს იცნობს და რომ სალომეს აუცილებლად მოაძებნინებს მის თავს "ფაცებუკზე", რომ სალომეც მღერის და ის იყო შვილის ტელეფონის ნომერიც უნდა გაეხმაურებინა, რომ  ტელეფონმა დარეკა.
აუჩქარებლად უპასუხა:
-ჰო, დედა.
მალე მე შემომხედა, დალაპარაკება უნდაო, თავი დავუქნიე, გადმომაწოდა.
-დიახ...
-ორი-სამი დღით აგარაკზე დარჩებიან, მთხოვა, ბაბუს და ბებოს შეუარეთ და სთხოვეთ სახლს გახედონ ხოლმეო, და, ჰო, შემეხვეწა, იებს მოუარეო. ბაბუსთან საღამოს გავიდეთ, კარგი?
-კარგი, ჯერ სახლში ავიდეთ-დამეთანხმა.
ტელეფონი დავუბრუნე.
კუპეში სიჩუმე. ქალბატონი მზიას სახეზე შოკი. სალომესაზე-შეკავებული სიცილი.
მერე დაუსმელ კითხვას ვცემ პასუხს:
-კი, მზია დეიდა.
სალომეს სიცილი მზიას გამწყრალმა სახემ მოაშთო.
-მეც არ გამიკვირდა, ერთად მუშაობენ, აჭარაში ერთად რა უნდოდათ მეთქი?გეიხარეთ, შვილო.
დედა, რაფერ მევიჯაყე ამხელა ქალი, რავა ვერ მივხვდი...
-ასე გვემართება სულ, მზია დეიდა, ნუ გეწყინებათ, ვერ წარმოუდგენიატ ხოლმე ერთად რომ ვართ, ჩვენი ბრალია ალბათ ეს...
-არა, შვილო, რაფერ ამბობ მაგას დედი? კარგები ხართ, ღმერთმა გამრავლოთ შვილო...-ისევ გამწყრალმა გადახედა სალომეს და ღვეზელს წაეტანა.
საუბარი აღარ გაგრძელებულა.
ოციოდე წუთში აიბარგნენ,  მათი დანიშნულების ადგილზე.

საზიზღარო,-დამაჯილდოვა და ფლეერი ამწაპნა.
სიცილი დავიწყე,-არ აწყენს.

გვერდით მივუჯექი.
რომ დავიძვრებით, ქარი მზიას სუნამოს სუნს გაიტანს.

თავი მკერდზე მაქვს მიდებული და მის მშვიდ გულისცემას ვუსმენ.
წაძინებაც შეიძლება.