გაზრდისა

ვიზრდებით.
სისულელეა დამოუკიდებლობა, პასუხისმგებლობა, თავისუფლება.
ის, რომ დიდი გოგოები და ბიჭები ვხდებით, რომ საფიქრალები გართულდა,
რომ შეგვიძლია რამე გადავწყვიტოთ, არ გადავწყვიტოთ, გადავიფიქროთ, გადმოვიფიქროთ, გავაკეთოთ, არ გავაკეთოთ.

უბრალოდ, დრო გადის.
აღარ გვრჩება ადგილი, ვიფიქროთ ბავშვებივით.
სუფთებად დავრჩეთ.

აღარ გვრჩება ადგილი ბუნებისთვის, ზაფხულისთვის, შემოდგომისთვის, გაღიმებისთვის, მშობლისთვის, გულისთვის.

ახლა საათებია გათვლილი.
ახლა აღარ ვაძლევთ თავს უფლებას "ვერ" გავიღვიძოთ დილით,
"აგვიტკივდეს" მუცელი;
ვერ მოვწყდეთ წიგნს;
დავსველდეთ წვიმაში;
გავატაროთ საათები შემოდგომის მზეზე ფისოებივით მიფიცხებულებმა;

გამოვტოვებთ, როგორ გასცვივდება ფოთლები "ჩვენ" ხეს;
დაგვავიწყდება, როგორი შუქია სოფელში შუშაბანდში დილაობით;
ვეღარ გავიხსენებთ, როგორი სუნი ასდის თივას;
როგორი გემო აქვს მოჭდეულის წყაროს წყალს;
ვეღარ გავიგებთ, რას გვეჩურჩულება ტყე;

აღარ ვიბოდიალებთ ძველ თბილისში;
აღარც ნეკერჩხლის ფოთლებს გავფანტავთ პატარა პარკთან;
აღარ დავალაგებთ წიგნებს საათობით;

ვეღარ მოვისმენთ ბებოს ისტორიებს;
დაღმეჭილი ანტონოვკის გემოც დაგვავიწყდება;

გაგვეპარება პირველი თოვლი;
ვერ გავიგებთ, რომელი ხე აყვავდა ეზოში პირველად;

ჩაგვიჩუმდება პიანინო;
ჩაიფუშება ბურთი;
შემთხვევით შევხვდებით საუკეთესო მეგობარს და გამამართლებელი მიზეზების ძებნას დავიწყებთ;


მაშინ ვკარგავთ ბავშვობას. მაშინ ვიზრდებით და
ვხდებით "დიდები", "დატვირთულები", "საქმიანები".


..
თქვენი არ ვიცი, მე კი ჯერ ისევ ბავშვი ვარ, ცოტათი შეშინებული ბავშვი.
 ყველაზე ძალიან კი მჭირდება, რომ ვინმე პაპაჩემისნაირი მშვიდი და ნამდვილი მოვიდეს, ჩამეხუტოს, თავზე გადამისვას ხელი. ნელა მაკოცოს შუბლში და მითხრას, რომ მე კარგი და ჭკვიანი გოგო ვარ და რომ ყველაფერი, ყვეელაფერი კარგად იქნება.
მე კი გულში ჩავეკრა და ღრმად ჩავისუნთქო- ყველაფერი თავის ადგილზეა.