ანგარიში ბოლო პოსტის შემდეგ

ვმუშაობ  და მიხდიან(ძალიან ცოტასაც არა);
მაგისტრატურაში ვაბარებ და იქნებ ჩავაბარო კიდეც;
ამ ბოლოს ვეღარ ვწერ;
წიგნებს ვყიდულობ, მაგრამ ნაკლებად ვკითხულობ;
ტყე მენატრება კი არა, მჭირდება ჰაერივით;
ზაფხული უჩემოდ გავიდა, უმანგლისოდ, უტყეოდ, უბავშვებოდ, უსუნოდ, უწვიმოდ, უმზეოდ .
სამაგიეროდ, იყო: სამსახური, სამსახური, სამსახური, არასასამსახურე ნერვების წყვეტა და ცოტა ტკივილიც გარნირად;
უი, სასმელიც იყო, გართობებიც;
სიგარეტის სუნიც იყო, ზოგჯერ კარგის, ზოგჯერ  ცუდის გამო;
გამოცდილება;
ტაქსის მძღოლები და ფიქრი-ბევრზე და ბევრი.

ჰო,
მთავარი საფიქრალი აღარ მყავს და მაინც მეფიქრება;
როცა "მყავდა", მაშინაც არ მყავდა და მაინც მეფიქრებოდა და
ალბათ, კიდევ კარგა ხანს ვიქნები ესე.
ეგ არაფერი, ძნელი იმის ატანაა, რომ მარტო ვიყავი მაშინაც, როცა მყავდა, მანამდეც და მერეც ეგრე ვარ.
ალბათ, ადამიანებს მარტოობა გვაქვს დანათლული.
უფრო ადვილი იქნებოდა, სხვასთან ყოფნის მოთხოვნილება რომ არ გვქონდეს.

ისე,
შემოდგომა მოდის. დრო, რომელსაც მთელი წელი ველოდები ხოლმე.